คือเอาง่ายๆ วันนี้ผมเผลอหลับไปตอนบ่ายที่ซึ่งพอตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวตามที่เคยเผลอหลับไป แต่ผมดันฝันเรื่องต่างๆที่อ่า สถานที่อะไรบลาๆแบบนี้ก็จำได้เลย คือในฝันมันก็เกิดอะไรหลายอย่างๆแหละ ทั้งเรื่องที่ผมจำได้และทำให้จำได้
พอผมตื่นขึ้นมาความรู้สึกตอนนี้คือแบบแย่ในความรู้สึกที่ผมพูดไม่ได้แต่อยากจะร้องไห้เลย
แต่ถ้าเอาตามความรู้สึกที่ว่างเปล่าของผมอ่ะ ผมรู้สึกอยากจะเจอความรู้สึก อยากจะมีเพื่อน และความรู้สึกสนุกในชีวิตโรงเรียนอะไรแบบนี้บ้าง
ถ้าพูดถึงอดีตในโรงเรียนของผมเนี่ย
อ่าถ้าเอาแบบพูดจริงๆเลย ปีนี้ผมจะ17ปีแล้วครับ ขออธิบายสั้นๆ
ผมเป็นเด็กขี้อายตามปกติตอนอยู้โรงเรียน เอาง่ายๆคือวัยใสเลยมั้งครับ แต่พอช่วงที่โควิดมา อันนี้ก็ต้องอยู่บ้านตลอด ผมก็เจอเรื่องต่างๆมาเยอะเรื่องดีบ้างแย่บ้าง ก็คือหลังจากโควิดผ่านไป ผมก็ไปโรงเรียนแและกล้าที่จะคุยกับเพื่อนบ้าง คือความรู้สึกตอนนั้นผมทั้งมีความสุขและเฮฮาสุดเลยๆ
เรื่องก็ผ่านไปจนมาถึงช่วงต้นปีที่จะต้องเลื่อนชั้นขึ้นไปปีต่อไป เนื่องจาก ที่โควิดมาเนี่ยมันก็จะมีเรียนออนไลน์ใช่มั้ย และก็อย่างที่บอกผมนั้นเป็นพวกขี้อายที่ตอนนั้นก็ไม่มีเพื่อนสนิทหรือคนที่คุยบ่อยเลย สิ่งต่างๆที่ผมเจอตอนช่วงโควิดนั้น ผมกลายเป็นพวกปล่อยชีวิตตามเลย เลยครับ แบบว่าไม่สนชีวิตข้างนอกแล้ว และก็อยุ่แต่ในบ้าน อยู่คนเดียว เพื่อนในโซเซียลยังไม่มี
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ครูนั้นให้เเก้งานค้างนั่นเอง แต่คือพอผมรู้คือ จิตตกมากเลยอะไรต่างๆก็ถาโถมเข้ามาจนรู้สึกแย่มากๆ ตอนนั้นสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้คือ ใครอะไรจะมาบังคับด้วยวิธีอะไรก็มาเถอะ ช่วงนั้นคือทั้งด่าทออะไรบลาๆก็รุมใส่ผมมาเลย แต่ผมก็คือไม่สนคือแบบไม่ไปโรงเรียนนเลย ถึงสุดท้ายผมจะผ่านมันไปได้และแก้งานได้ล่ะนะ
เรื่องที่รู้สึกแย่กว่านั้นก็มาอีก การที่ผมย้ายมาโรงเรียนใหม่ที่ไม่เคยแตะและรู้สึกสักครั้ง เป็นความรู้สึกที่ตอนนั้น ผมกังวลไปหมดเลย ทั้งคนอื่นๆที่ผมไม่น่าจะคบหากับคนไหนเป็นเพื่อนได้แน่ๆ ทั้งกลัวจะโดนบูลลี่อะไรหลายๆอย่าง อ่าถึงอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเก่าด้วยกันที่พอคุยด้วยแล้วก็รู้สึกดีได้นะ
แต่ไอความนิสัยที่ผมจะตื่นมาตอนช่วงเวลาจะต้องไปโรงเรียนนี่แหละ พอตื่นมาปุ๊บที่แบบความหิวยังไม่ทำงานมันก็จะกินข้าวไม่ได้เลยครับ
ในวันแรกของโรงเรียนคือผมก็มีเพื่อนคุยอยู่แหละ รู้สึกดีด้วยที่ไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้น แต่พอไอช่วงกลางวันเนี่ย ผมนั้นไม่กล้าที่จะออกจากห้องเลยครับ ทั้งยังกลัวว่าจะเดินไปผิดทางรึป่าวแถมยังไม่รู้อีก คือตอนนั้นผมทำได้เพียงแค่นั่งเฉยตรงนั้นพร้อมกับความเจ็บท้องที่เจ็บมากๆ ถ้าผมไม่ได้ขวดน้ำที่พกมาด้วยนี่ผมคงจะรู้สึกแย่มากๆเลยครับ แต่ไอที่มาว่าทำไมผมถึงไม่ได้ไปโรงเรียนอีก คือผมก็ไประบายเกี่ยวกับการเจ็บท้องและรู้สึกกังวลบลาๆนี่เเหละ พี่ผมเนี่ยก็แบบชวนมาาพักที่อยู่แกสัก3-4วันก่อน เพราะถ้าจำไม่ผิดก้แบบเพิ่งที่เข้าเรียกคงไม่ได้มีอะไรเยอะหรอก
อ่าผมก็ไปอยู่อะไรแบบนี้ จนพอจะกลับ คือผมเป็นพวกล่กอะไรแบบนี้และบ่นๆอยากจะย้ายห้องของประเภทวิชาเนี่ยแหละมั้งครับ พี่ผมก็เลยลองพูดกับคุณครูดู และก็เหมือนจะได้ ซึ่งถ้าจำไม่ผิด ก็คงเป็นห้องที่ผมอยากจะอยู่ที่ตรงกับความสามารถผมด้วยแหละ แต่ไอความรู้สึกเดิมๆก็เข้ามา ผมโครตกังวลและคิดภาพความรู้สึกอีกฝ่ายไปแล้วอ่ะครับ ว่าผมไม่น่าจะคุยกับคนอื่นได้แน่ๆ ทั้งยังจะโดนบูลลี่แกล้งด้วยมั้ยอะไรแบบนี้ ความหวังสุดท้ายผมก็ตัดขาดกับมันและไ่ไปโรงเรียนอีกเลยครับ
ใช่ครับ ถ้าผมไม่ได้เป็นพวกขี้อาย คิดมากและอ่อนด๋อย ผมคงจะแค่พักที่อยู่กับพี่และสามารถกลับไปโรงเรียนได้ตามปกติ และคงจะคิดอะไรและแก้ไขได้ดีมากกว่านั้น
วันแรกของโรงเรียน
ความรู้สึกใหม่ๆหลังจากช่วงเย็นผานไปแล้วอะไรแบบนี้ ถึงผมจะกังวลหลายๆอย่าง แต่ผมก็รู้สึกดีนะไม่ได้รู้สึกแย่แบบไม่อยากไปอีก ผมรู้สึกตื่นเต้นด้วยซ้ำที่จะได้ไปอีก
เรื่องทั้งหมดก็ผ่านไปเมื่อต้นปีที่แล้วเองครับ ทั้งสิ่งที่เรียกว่าเพื่อน การออกไปสัมผัสโลกข้างนอก มันเหลือเพียงแต่ความจำที่ผมไม่อยากจำเลยครับ ก็เลยน่าจะเป็นสาเหตุที่ผมนั้นรู้สึกแย่ๆมากเลยพอกลับมาจำได้ ไม่รู้สิ ตอนนี้ผมไม่มีทางออกเลยสักนิด ผมอยู่ตัวคนเดียว เก็บตัวแต่ในบ้าน แต่ผมก็อยากจะออกไปหาอะไรใหม่ๆความรู้สึกที่คุ้นเคย พอถึงมาคิดตอนนี้จะให้ผมกลับไปเรียนต่อทั้งๆที่ผมไปเเค่วันแรกและหายไปเลยตั้งปีกว่า ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้ามีโอกาสให้ผมไปอีก ถึงจะกลัวแต่ผมก็จะไปให้ได้ครับ
ถ้าอะไรที่อ่านละดูขัดๆก็คือ ผมจะพิมพ์ตามความรู้สึกตัวเองที่เป็นล้วนๆครับ ทั้งอาการจิตตก และคิดมาก ผมก็คงรู้สึก คริ้นท์มากๆเลยแหละครับที่ตัวเองจะพิมพ์อะไรแบบนี้ หรือกังวลมากๆกลัวว่าคนที่มาตอบจะพิมพ์อะไรที่ผมเห็นละรู้สึกดิ่ง แต่อย่างน้อยแค่มีคนมาตอบผมก็ดีใจแล้วครับที่มีคนคุยเล็กๆน้อยครับ
ถ้ารู้สึกแย่มากๆต้องเอาความรู้สึกออกยังไงหรอครับ
พอผมตื่นขึ้นมาความรู้สึกตอนนี้คือแบบแย่ในความรู้สึกที่ผมพูดไม่ได้แต่อยากจะร้องไห้เลย
แต่ถ้าเอาตามความรู้สึกที่ว่างเปล่าของผมอ่ะ ผมรู้สึกอยากจะเจอความรู้สึก อยากจะมีเพื่อน และความรู้สึกสนุกในชีวิตโรงเรียนอะไรแบบนี้บ้าง
ถ้าพูดถึงอดีตในโรงเรียนของผมเนี่ย
อ่าถ้าเอาแบบพูดจริงๆเลย ปีนี้ผมจะ17ปีแล้วครับ ขออธิบายสั้นๆ
ผมเป็นเด็กขี้อายตามปกติตอนอยู้โรงเรียน เอาง่ายๆคือวัยใสเลยมั้งครับ แต่พอช่วงที่โควิดมา อันนี้ก็ต้องอยู่บ้านตลอด ผมก็เจอเรื่องต่างๆมาเยอะเรื่องดีบ้างแย่บ้าง ก็คือหลังจากโควิดผ่านไป ผมก็ไปโรงเรียนแและกล้าที่จะคุยกับเพื่อนบ้าง คือความรู้สึกตอนนั้นผมทั้งมีความสุขและเฮฮาสุดเลยๆ
เรื่องก็ผ่านไปจนมาถึงช่วงต้นปีที่จะต้องเลื่อนชั้นขึ้นไปปีต่อไป เนื่องจาก ที่โควิดมาเนี่ยมันก็จะมีเรียนออนไลน์ใช่มั้ย และก็อย่างที่บอกผมนั้นเป็นพวกขี้อายที่ตอนนั้นก็ไม่มีเพื่อนสนิทหรือคนที่คุยบ่อยเลย สิ่งต่างๆที่ผมเจอตอนช่วงโควิดนั้น ผมกลายเป็นพวกปล่อยชีวิตตามเลย เลยครับ แบบว่าไม่สนชีวิตข้างนอกแล้ว และก็อยุ่แต่ในบ้าน อยู่คนเดียว เพื่อนในโซเซียลยังไม่มี
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ครูนั้นให้เเก้งานค้างนั่นเอง แต่คือพอผมรู้คือ จิตตกมากเลยอะไรต่างๆก็ถาโถมเข้ามาจนรู้สึกแย่มากๆ ตอนนั้นสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้คือ ใครอะไรจะมาบังคับด้วยวิธีอะไรก็มาเถอะ ช่วงนั้นคือทั้งด่าทออะไรบลาๆก็รุมใส่ผมมาเลย แต่ผมก็คือไม่สนคือแบบไม่ไปโรงเรียนนเลย ถึงสุดท้ายผมจะผ่านมันไปได้และแก้งานได้ล่ะนะ
เรื่องที่รู้สึกแย่กว่านั้นก็มาอีก การที่ผมย้ายมาโรงเรียนใหม่ที่ไม่เคยแตะและรู้สึกสักครั้ง เป็นความรู้สึกที่ตอนนั้น ผมกังวลไปหมดเลย ทั้งคนอื่นๆที่ผมไม่น่าจะคบหากับคนไหนเป็นเพื่อนได้แน่ๆ ทั้งกลัวจะโดนบูลลี่อะไรหลายๆอย่าง อ่าถึงอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเก่าด้วยกันที่พอคุยด้วยแล้วก็รู้สึกดีได้นะ
แต่ไอความนิสัยที่ผมจะตื่นมาตอนช่วงเวลาจะต้องไปโรงเรียนนี่แหละ พอตื่นมาปุ๊บที่แบบความหิวยังไม่ทำงานมันก็จะกินข้าวไม่ได้เลยครับ
ในวันแรกของโรงเรียนคือผมก็มีเพื่อนคุยอยู่แหละ รู้สึกดีด้วยที่ไม่มีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้น แต่พอไอช่วงกลางวันเนี่ย ผมนั้นไม่กล้าที่จะออกจากห้องเลยครับ ทั้งยังกลัวว่าจะเดินไปผิดทางรึป่าวแถมยังไม่รู้อีก คือตอนนั้นผมทำได้เพียงแค่นั่งเฉยตรงนั้นพร้อมกับความเจ็บท้องที่เจ็บมากๆ ถ้าผมไม่ได้ขวดน้ำที่พกมาด้วยนี่ผมคงจะรู้สึกแย่มากๆเลยครับ แต่ไอที่มาว่าทำไมผมถึงไม่ได้ไปโรงเรียนอีก คือผมก็ไประบายเกี่ยวกับการเจ็บท้องและรู้สึกกังวลบลาๆนี่เเหละ พี่ผมเนี่ยก็แบบชวนมาาพักที่อยู่แกสัก3-4วันก่อน เพราะถ้าจำไม่ผิดก้แบบเพิ่งที่เข้าเรียกคงไม่ได้มีอะไรเยอะหรอก
อ่าผมก็ไปอยู่อะไรแบบนี้ จนพอจะกลับ คือผมเป็นพวกล่กอะไรแบบนี้และบ่นๆอยากจะย้ายห้องของประเภทวิชาเนี่ยแหละมั้งครับ พี่ผมก็เลยลองพูดกับคุณครูดู และก็เหมือนจะได้ ซึ่งถ้าจำไม่ผิด ก็คงเป็นห้องที่ผมอยากจะอยู่ที่ตรงกับความสามารถผมด้วยแหละ แต่ไอความรู้สึกเดิมๆก็เข้ามา ผมโครตกังวลและคิดภาพความรู้สึกอีกฝ่ายไปแล้วอ่ะครับ ว่าผมไม่น่าจะคุยกับคนอื่นได้แน่ๆ ทั้งยังจะโดนบูลลี่แกล้งด้วยมั้ยอะไรแบบนี้ ความหวังสุดท้ายผมก็ตัดขาดกับมันและไ่ไปโรงเรียนอีกเลยครับ
ใช่ครับ ถ้าผมไม่ได้เป็นพวกขี้อาย คิดมากและอ่อนด๋อย ผมคงจะแค่พักที่อยู่กับพี่และสามารถกลับไปโรงเรียนได้ตามปกติ และคงจะคิดอะไรและแก้ไขได้ดีมากกว่านั้น
วันแรกของโรงเรียน
ความรู้สึกใหม่ๆหลังจากช่วงเย็นผานไปแล้วอะไรแบบนี้ ถึงผมจะกังวลหลายๆอย่าง แต่ผมก็รู้สึกดีนะไม่ได้รู้สึกแย่แบบไม่อยากไปอีก ผมรู้สึกตื่นเต้นด้วยซ้ำที่จะได้ไปอีก
เรื่องทั้งหมดก็ผ่านไปเมื่อต้นปีที่แล้วเองครับ ทั้งสิ่งที่เรียกว่าเพื่อน การออกไปสัมผัสโลกข้างนอก มันเหลือเพียงแต่ความจำที่ผมไม่อยากจำเลยครับ ก็เลยน่าจะเป็นสาเหตุที่ผมนั้นรู้สึกแย่ๆมากเลยพอกลับมาจำได้ ไม่รู้สิ ตอนนี้ผมไม่มีทางออกเลยสักนิด ผมอยู่ตัวคนเดียว เก็บตัวแต่ในบ้าน แต่ผมก็อยากจะออกไปหาอะไรใหม่ๆความรู้สึกที่คุ้นเคย พอถึงมาคิดตอนนี้จะให้ผมกลับไปเรียนต่อทั้งๆที่ผมไปเเค่วันแรกและหายไปเลยตั้งปีกว่า ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้ามีโอกาสให้ผมไปอีก ถึงจะกลัวแต่ผมก็จะไปให้ได้ครับ
ถ้าอะไรที่อ่านละดูขัดๆก็คือ ผมจะพิมพ์ตามความรู้สึกตัวเองที่เป็นล้วนๆครับ ทั้งอาการจิตตก และคิดมาก ผมก็คงรู้สึก คริ้นท์มากๆเลยแหละครับที่ตัวเองจะพิมพ์อะไรแบบนี้ หรือกังวลมากๆกลัวว่าคนที่มาตอบจะพิมพ์อะไรที่ผมเห็นละรู้สึกดิ่ง แต่อย่างน้อยแค่มีคนมาตอบผมก็ดีใจแล้วครับที่มีคนคุยเล็กๆน้อยครับ