ทุกครั้งที่ป่วยแม่ไม่พาไปหาหมอเลยค่ะ ไม่ว่าจะป่วยแบบไหนก็ตาม กระทั่งโอเวอร์โดสยาไปหลายร้อยเม็ดเขาก็พาไปตอนอาการหนักเจียนตาย หมอกับพยาบาลเองก็ปวดหัวที่แม่เอาแต่คิดว่าคงไม่เป็นไรจนไม่พามาตั้งแต่เนิ่นๆ ล้างท้องไม่ทัน รักษาไม่ไหว ต้องส่งต่อโรงพยาบาลใหญ่ เกือบช่วยชีวิตไม่ได้มารอบนึงแล้วค่ะ
เกริ่นไว้ก่อนว่าที่ผ่านมาตลอด ไปโรงพยาบาลเองค่ะ เราเป็นคนป่วยบ่อย เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลบ่อย แต่ก็ขับรถไปเองตลอด เขาไม่ได้พาไป จนเมื่อวานที่เราไปเองไม่ไหวจริงๆ กลัวขับรถแล้วเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีแรงเลยค่ะ ไข้ขึ้น 39.4° ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียง เขารู้ค่ะว่าไข้สูงมาก แต่ก็ไม่พาไปด้วยเหตุผลว่าเขาเหนื่อย เขาเหมือนจะป่วยเหมือนกัน เขาขอพัก เราก็ไม่ว่าอะไร
จนมาทำงาน พี่ๆ ที่ทำงานก็พากันตกใจที่ไข้สูงขนาดนั้นแต่ไม่ได้ไปหาหมอ พากันย้ำว่าเราต้องไปนะเพราะเสี่ยงช็อคมาก เราเลยเริ่มคิดๆ ว่าหรือที่เราคิดว่ามันคงไม่เป็นไรเพราะแม่เราก็ไม่ได้สนใจด้วยรึเปล่า เราถึงรู้สึกว่าช่างมัน รักษาเองไปก่อน แต่ไข้สูงประมาณนั้นอยู่ราวๆ 4-5 ชั่วโมง ดูแลตัวเองหมดเลยค่ะ เราไม่มีปัญหาอะไรที่จะทำด้วยตัวเองนะ แต่ตอนเช้าแม่ก็ยังไล่ให้ตื่นไปทำงานทั้งอย่างนั้น จริงๆ หลายรอบมากค่ะที่ป่วยจนไม่ไหวแต่ยังจะให้เราไปทำงานให้ได้ กลัวเขามองไม่ดีที่ลาป่วย กลัวเขาหาว่าโกหกอยากหยุด บลาๆๆ สารพัดความกลัวสายตาคนอื่น
เราควรคุย ควรทำยังไงดีคะ เราคิดว่าตอนโอเวอร์โดสยาเขาจะตระหนักแล้วว่าบางอย่างต้องรีบเร่ง แต่รู้สึกว่ามันเหมือนเดิมเลยค่ะ
แม่ไม่ชอบพาไปหาหมอ ทำยังไงดีคะ
เกริ่นไว้ก่อนว่าที่ผ่านมาตลอด ไปโรงพยาบาลเองค่ะ เราเป็นคนป่วยบ่อย เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาลบ่อย แต่ก็ขับรถไปเองตลอด เขาไม่ได้พาไป จนเมื่อวานที่เราไปเองไม่ไหวจริงๆ กลัวขับรถแล้วเกิดอุบัติเหตุ ไม่มีแรงเลยค่ะ ไข้ขึ้น 39.4° ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียง เขารู้ค่ะว่าไข้สูงมาก แต่ก็ไม่พาไปด้วยเหตุผลว่าเขาเหนื่อย เขาเหมือนจะป่วยเหมือนกัน เขาขอพัก เราก็ไม่ว่าอะไร
จนมาทำงาน พี่ๆ ที่ทำงานก็พากันตกใจที่ไข้สูงขนาดนั้นแต่ไม่ได้ไปหาหมอ พากันย้ำว่าเราต้องไปนะเพราะเสี่ยงช็อคมาก เราเลยเริ่มคิดๆ ว่าหรือที่เราคิดว่ามันคงไม่เป็นไรเพราะแม่เราก็ไม่ได้สนใจด้วยรึเปล่า เราถึงรู้สึกว่าช่างมัน รักษาเองไปก่อน แต่ไข้สูงประมาณนั้นอยู่ราวๆ 4-5 ชั่วโมง ดูแลตัวเองหมดเลยค่ะ เราไม่มีปัญหาอะไรที่จะทำด้วยตัวเองนะ แต่ตอนเช้าแม่ก็ยังไล่ให้ตื่นไปทำงานทั้งอย่างนั้น จริงๆ หลายรอบมากค่ะที่ป่วยจนไม่ไหวแต่ยังจะให้เราไปทำงานให้ได้ กลัวเขามองไม่ดีที่ลาป่วย กลัวเขาหาว่าโกหกอยากหยุด บลาๆๆ สารพัดความกลัวสายตาคนอื่น
เราควรคุย ควรทำยังไงดีคะ เราคิดว่าตอนโอเวอร์โดสยาเขาจะตระหนักแล้วว่าบางอย่างต้องรีบเร่ง แต่รู้สึกว่ามันเหมือนเดิมเลยค่ะ