ออกตัวนะครับว่าไม่ได้ดูคลิปช่องสปอย ถ้าเปิดเจอมักจะปิดผ่าน แต่ช่วงนี้ผมเห็นผ่านตาบ่อยมากเกี่ยวกับดราม่าช่องสปอย + ประสบการณ์ชีวิตที่ช่วยเปิดมุมมองเกี่ยวกับด้านลิขสิทธิ์ที่ผมตกผลึกมาได้ในการใช้ชีวิตมา 22 ปีครับ
เกริ่นก่อนนะครับ ผมเป็นแฟนการ์ตูนญี่ปุ่นตั้งแต่ ป.1 เป็นต้นมา โชคดีของผมคือผมเป็นคนที่อ่านออกเขียนได้ไวมาก ป.1 ผมนี่สามารถสะกดภาษาไทย หรือภาษาอังกฤษยาก ๆ ได้ถูกต้องแล้ว และการเริ่มต้นเข้าวงการนี้ของผมคือ "ร้านเช่าหนังสือการ์ตูน" หากเป็นในยุคนี้ค่อนข้างจะหายไปหมดแล้ว แต่ในยุคนั้นถือว่ามีกันเป็นปกติทั่วไปเยอะแยะมากมายแทบจะทุก รร. ถ้าให้พูดกันตรง ๆ ร้านเช่าหน้งสือการ์ตูนมีการถกเถียงกันมากในสมัยก่อนว่าผิดลิขสิทธิ์หรือไม่ บ้างก็ว่าผิด บ้างก็ว่าไม่ผิด แต่ส่วนมากมักจะให้ผิด แต่กระทำกันได้ คือยอมรับกันได้นั่นเอง ส่วนตัวผมในฐานะลูกค้าตอนเด็กที่ไม่ได้มีสะตุ้งสตังค์มากมาย การซื้อหนังสือการ์ตูนเล่มละ 25-35บาทก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อยู่ ทำให้ผมค่อยข้าง bias ไปในทางให้เทา ๆ ไม่ถูกไม่ผิดครับ
เมื่อผมโตขึ้นในระดับชั้นมัธยม ด้วยความที่บ้านผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินมากทำให้พอมีเงินค่าขนมเหลือใช้สำหรับการจับจ่ายใช้สอยสิ่งที่นอกเหนือความจำเป็นในชีวิตประจำวันพอสมควร อีกทั้งผมได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่อยู่ติดห้าง(ย่านลาดพร้าว) ทำให้หลังเลิกเรียนก็มักจะซื้อหนังสือการ์ตูนเป็นประจำ ทั้งซีคิดส์ รวมเล่มต่าง ๆ ทั้งนี้เริ่มมีการ disrupt ของวงการอินเทอร์เน็ต ทำให้เริ่มมีการ์ตูนเถื่อนขึ้นมา ซึ่งทำให้ผมเริ่มเข้าวงการอ่านเว็บในหนังสือการ์ตูนเรื่องยาว เช่น วันพีช นารูโตะ บลีช ซึ่งการจะรอสำนักพิมพ์แปลไทยมักจะล่าช้าอย่างต่ำ 3-4 เดือน ซึ่งในส่วนนี้บ้างก็ว่าผิด บ้างก็ว่าถูก แต่ส่วนมากมักจะหนักไปทางไม่ผิด หากคุณยังอุดหนุนลิขสิทธิ์แท้อยู่ตลอด (อันนี้จะไม่พูดถึง manga-plus by shueisha ที่มาทีหลังนะครับ)
พอในยุคที่ผมโตขึ้นและกำลังอยู่ในช่วงวัยทำงาน โดยปกติแล้วผมเป็นคนที่แอนตี้ช่องสปอยมาก เพราะรู้สึกไม่สนุก และชอบดูเองมากกว่า ทั้งยังมองว่าผิดลิขสิทธิ์ร้ายแรง ต่อให้ไม่เปิดรายได้ก็ตาม แต่ก็ยังมีหลายคนที่เป็นแฟนการสปอย เพราะบางท่านก็มองว่าการเสพช่องสปอยคือการเสพตัวตนของช่อง หากไปดูด้วยตัวเองไม่มีเจ้าของช่องพากย์หลายคนก็จะไม่ดู
แต่ช่วงนี้อาจจะเนื่องจากใช้สายตามากเป็นพิเศษตั้งแต่เด็ก ผมก็ดันประสบปัญหาได้โรคชนิดหนึ่งเกี่ยวกับการมองเห็นทำให้ตอนนี้ตามืดบอดไป 30% แล้ว ซึ่งต่อให้รักษาผมคาดว่าก็จะต้องมีโรคเกี่ยวกับตามาเรื่อย ๆ แน่นอน (ทำใจไว้แล้วระดับหนึ่ง) ซึ่งหมอแจ้งว่าภายใน1-2ปีเนี่ย ยังไงผมก็ต้องเป็นต้อกระจก ไม่ก็ต้อหินแน่นอน ผมก็เริ่มรู้สึกว่าหากวันหนึ่งที่ตัวเองตามืดบอดลง หรือเกิดมีปัญหาเนี่ยจะเป็นอย่างไร ทำให้ผมเริ่มเห็นใจบางคนที่ตามืดบอดอยู่แล้วครับ ว่าเขาจะเสพเนื้อหาที่รักเหล่านี้ได้อย่างไรหากไม่มีช่องสปอย?
กลายเป็นว่าจากที่ผมแอนตี้มาก ๆ จนช่วงนี้ก็เริ่มคิดอะไรไปเรื่อยก็เริ่มตกตะกอนคำถามและความคิดมากมาย พอมีเหตุผลรองรับ ผมก็กลับกลายมองมันว่าการมีช่องสปอยก็เป็นข้อดี เหมือนกับการเช่าหนังสือการ์ตูน หรือการอ่านเถื่อนซะงั้น
คำถามคือทุกท่านมองว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไรครับ ผิดทุกกรณี ไม่ควรให้เกิดขึ้น หรือมองให้ไม่ผิดในบางเคสเฉกเช่นเดียวกับการอ่านเถื่อนแล้วอุดหนุนของแท้ ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไร เชิญชวนมาถกถามครับ
ปล. ผมทำโพลล์ไม่เป็นครับ ขอทิ้งคำถามไว้เฉย ๆ นะคนับ ขอบคุณทุกท่านที่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันครับ
ขออนุญาตแท็กวันพีซครับ เพราะเป็นการ์ตูนที่ผมรักที่สุด และจะรักตลอดไปครับ
มีความคิดเห็นอย่างไรกับช่องสปอยการ์ตูน หรือจริยธรรมด้านกฎหมายลิขสิทธิ์ครับ
เกริ่นก่อนนะครับ ผมเป็นแฟนการ์ตูนญี่ปุ่นตั้งแต่ ป.1 เป็นต้นมา โชคดีของผมคือผมเป็นคนที่อ่านออกเขียนได้ไวมาก ป.1 ผมนี่สามารถสะกดภาษาไทย หรือภาษาอังกฤษยาก ๆ ได้ถูกต้องแล้ว และการเริ่มต้นเข้าวงการนี้ของผมคือ "ร้านเช่าหนังสือการ์ตูน" หากเป็นในยุคนี้ค่อนข้างจะหายไปหมดแล้ว แต่ในยุคนั้นถือว่ามีกันเป็นปกติทั่วไปเยอะแยะมากมายแทบจะทุก รร. ถ้าให้พูดกันตรง ๆ ร้านเช่าหน้งสือการ์ตูนมีการถกเถียงกันมากในสมัยก่อนว่าผิดลิขสิทธิ์หรือไม่ บ้างก็ว่าผิด บ้างก็ว่าไม่ผิด แต่ส่วนมากมักจะให้ผิด แต่กระทำกันได้ คือยอมรับกันได้นั่นเอง ส่วนตัวผมในฐานะลูกค้าตอนเด็กที่ไม่ได้มีสะตุ้งสตังค์มากมาย การซื้อหนังสือการ์ตูนเล่มละ 25-35บาทก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อยู่ ทำให้ผมค่อยข้าง bias ไปในทางให้เทา ๆ ไม่ถูกไม่ผิดครับ
เมื่อผมโตขึ้นในระดับชั้นมัธยม ด้วยความที่บ้านผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินมากทำให้พอมีเงินค่าขนมเหลือใช้สำหรับการจับจ่ายใช้สอยสิ่งที่นอกเหนือความจำเป็นในชีวิตประจำวันพอสมควร อีกทั้งผมได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่อยู่ติดห้าง(ย่านลาดพร้าว) ทำให้หลังเลิกเรียนก็มักจะซื้อหนังสือการ์ตูนเป็นประจำ ทั้งซีคิดส์ รวมเล่มต่าง ๆ ทั้งนี้เริ่มมีการ disrupt ของวงการอินเทอร์เน็ต ทำให้เริ่มมีการ์ตูนเถื่อนขึ้นมา ซึ่งทำให้ผมเริ่มเข้าวงการอ่านเว็บในหนังสือการ์ตูนเรื่องยาว เช่น วันพีช นารูโตะ บลีช ซึ่งการจะรอสำนักพิมพ์แปลไทยมักจะล่าช้าอย่างต่ำ 3-4 เดือน ซึ่งในส่วนนี้บ้างก็ว่าผิด บ้างก็ว่าถูก แต่ส่วนมากมักจะหนักไปทางไม่ผิด หากคุณยังอุดหนุนลิขสิทธิ์แท้อยู่ตลอด (อันนี้จะไม่พูดถึง manga-plus by shueisha ที่มาทีหลังนะครับ)
พอในยุคที่ผมโตขึ้นและกำลังอยู่ในช่วงวัยทำงาน โดยปกติแล้วผมเป็นคนที่แอนตี้ช่องสปอยมาก เพราะรู้สึกไม่สนุก และชอบดูเองมากกว่า ทั้งยังมองว่าผิดลิขสิทธิ์ร้ายแรง ต่อให้ไม่เปิดรายได้ก็ตาม แต่ก็ยังมีหลายคนที่เป็นแฟนการสปอย เพราะบางท่านก็มองว่าการเสพช่องสปอยคือการเสพตัวตนของช่อง หากไปดูด้วยตัวเองไม่มีเจ้าของช่องพากย์หลายคนก็จะไม่ดู
แต่ช่วงนี้อาจจะเนื่องจากใช้สายตามากเป็นพิเศษตั้งแต่เด็ก ผมก็ดันประสบปัญหาได้โรคชนิดหนึ่งเกี่ยวกับการมองเห็นทำให้ตอนนี้ตามืดบอดไป 30% แล้ว ซึ่งต่อให้รักษาผมคาดว่าก็จะต้องมีโรคเกี่ยวกับตามาเรื่อย ๆ แน่นอน (ทำใจไว้แล้วระดับหนึ่ง) ซึ่งหมอแจ้งว่าภายใน1-2ปีเนี่ย ยังไงผมก็ต้องเป็นต้อกระจก ไม่ก็ต้อหินแน่นอน ผมก็เริ่มรู้สึกว่าหากวันหนึ่งที่ตัวเองตามืดบอดลง หรือเกิดมีปัญหาเนี่ยจะเป็นอย่างไร ทำให้ผมเริ่มเห็นใจบางคนที่ตามืดบอดอยู่แล้วครับ ว่าเขาจะเสพเนื้อหาที่รักเหล่านี้ได้อย่างไรหากไม่มีช่องสปอย?
กลายเป็นว่าจากที่ผมแอนตี้มาก ๆ จนช่วงนี้ก็เริ่มคิดอะไรไปเรื่อยก็เริ่มตกตะกอนคำถามและความคิดมากมาย พอมีเหตุผลรองรับ ผมก็กลับกลายมองมันว่าการมีช่องสปอยก็เป็นข้อดี เหมือนกับการเช่าหนังสือการ์ตูน หรือการอ่านเถื่อนซะงั้น
คำถามคือทุกท่านมองว่าเรื่องนี้เป็นอย่างไรครับ ผิดทุกกรณี ไม่ควรให้เกิดขึ้น หรือมองให้ไม่ผิดในบางเคสเฉกเช่นเดียวกับการอ่านเถื่อนแล้วอุดหนุนของแท้ ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไร เชิญชวนมาถกถามครับ
ปล. ผมทำโพลล์ไม่เป็นครับ ขอทิ้งคำถามไว้เฉย ๆ นะคนับ ขอบคุณทุกท่านที่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันครับ
ขออนุญาตแท็กวันพีซครับ เพราะเป็นการ์ตูนที่ผมรักที่สุด และจะรักตลอดไปครับ