พ่อแม่เเยกทางกัน

เริ่มแรกเเรกเลยนะ คือพ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราเกิดเลย เราเติบโตมากับพ่อตั้งแต่เด็กยันช่วงอายุ 6 ขวบเราได้ย้ายมาอยู่กับป้าที่เป็นคนเลี้ยงแม่เรามาตั้งแต่เด็กๆ แต่เขาแทบจะไม่ได้มีส่วนอะไรกับเราเลย ช่วงเด็กก่อนที่จะย้ายมาอยู่ป้าคนนี้ เราก็โดนแม่เลี้ยงเเกล้งโดยการเอาพริกให้กินแล้วไม่ให้เรากินน้ำ ไม่ให้เรากินข้าว ไล่ให้เราไปอยู่ในป่าคนเดียว ให้เรานอนแล้วก็กระทืบท้องเรา มันเป็นความทรงจำที่แย่มาก พอเราได้มาอยู่กับป้าคนนี้เราก็รู้สึกโอเคนะ เราอยู่กับเขาตั้งแต่ 6 ขวบจนตอนนี้เราอายุ 18 เเล้ว เมื่อก่อนเราคิดว่าการที่เราไม่มีพ่อไม่มีแม่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร จนเราวันนึงเราได้เจอแม่ของเราในวัย 9 ขวบแล้วได้ยินคำพูดจากป่กแม่เราว่า"หนูไม่รักมันหรอก เพราะว่าหนูเกลียดพ่อมัน" มันจุกมากเราเลยเก็บคำพูดของเขาเอาไว้จนอายุ 18 ปี แม่เรากลับมาอีกครั้งและอยู่กับเราเกือบเดือนช่วงแรกๆเราปรับตัวยากมาก ไม่ยากจะพูดหรืออยู่ร่วมด้วยกับเขาเลย จนด้วยความที่เขาทำดีกับเราจนใจเราฟูขึ้นเราเปิดใจกับเขามาก แต่พอหลังจากนั้นแม่เราก็เริ่มไม่อยู่บ้านด้วยความที่เราก็เป็นคนคิดมากก็คิดว่าเขาจะไม่อยากอยู่กับแล้วหรือแต่เปล่าเลยไม่ใช่แบบนั้น แต่กลับเป็นสิ่งที่น่าช็อกมากกว่านั้นคือเขาพาแฟนคนไหม่มาที่บ้านแล้ว พูดเหมือนจะพยายามให้เรายอมรับเขาเป็นพ่อเรา เรารับไม่ได้มากนั่งร้องให้เสียใจแต่เราก็บอกอะไรไม่ได้ ในเมื่อนั้นเป็นความสุขของเขา แต่เราแค่ยอมรับไม่ได้ที่เราจะต้องมีพ่อคนที่ 6 ของเรา แม่เรามีแฟน 6 คนมีลูกกับแฟนทุกคน คนละ 1 คนซึ่งพี่น้องเราก็เเยกย้ายกันอยู่คนละทิศคนละทาง เราเป็นลูกคนที่ 2 ของแม่แต่ความรักที่เขามีให้เรากับไม่มีเลยก็ว่าได้ เขาไม่มองความรู้สึกเราเลย เราไม่โอเคมากๆจะเปิดใจคุยกันก็ไม่ได้ด้วยความที่เขาก็ไปอยู่กับเเฟนไหม่ของเขา เราเลยอยากรู้ว่าเราควรจะทำยังไงดีอ่ะ เราเครียดมาก กินข้าวกินอะไรแทบไม่ลง นอนก็นอนไม่หลับ ทำงานมาเหนื่อยๆที่จะหลับแต่กลับมาเครียดเรื่องนี้หนักกว่าเดิมจนเราคิดยากจะถามคนบนโลกออนไลน์ยากเห็นความคิดอื่นๆบ้าง