เพื่อนชาวญี่ปุ่นเป็นซึมเศร้า ตอนนี้ปัญหาบานปลาย

หากสาธาณสุขของทุกประเทศดีขนาดที่ว่าเมื่อรู้จักหรือพบเห็นคนที่ป่วยเป็นโรคทางจิตเวช แล้วสามารถแจ้งเจ้าหน้าที่ให้เข้าไปให้ความช่วยเหลือได้คงจะดีนะคะ แต่บริการในลักษณะนี้ ดูเหมือนจะยังไม่มีในสักประเทศ รวมถึงประเทศไทย ทั้งที่เห็นภัยล่วงหน้าว่าเขากำลังจะเป็นอันตรายต่อตนเองและต่อคนอื่น ป้องกันได้ แต่งบประมาณและบุคลากรเพื่อการนี้ มักไม่พอ

น่าเป็นห่วงเพื่อนในแง่ที่ว่าเขาอยู่ในวัยทำงานแต่กลับป่วย น่าเสียดาย เห็นใจมากค่ะ คนขาดความสุข มักจะคิดสั้น โดยคิดว่าการตายจะยุติอารมณ์ผิดปกติที่เป็นอยู่ได้

จขกท มีแพลนจะไปหาเขาอีกไหมคะ หากมีแพลนแน่นอน สามเดือนหรือหกเดือนข้างหน้า หรือกระทั่งหนึ่งปี บอกเขาค่ะ ว่าจะไปหา แต่ต้องไปจริงนะคะ อย่างน้อย มันอาจช่วยให้เขามี sense of time กลับมา เชื่อว่ากระทั่งวันเดือนปี เพื่อนของ จขกท อาจไม่รับรู้ไปเสียแล้ว

ชีวิตทุกชีวิต มีแค่ทุกข์น้อยหรือทุกข์มาก ความทุกข์ของผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ถือว่าทุกข์มาก และคนที่จะช่วยผู้ป่วยได้มากที่สุดคือผู้ป่วยเอง แต่กว่าจะเริ่มช่วยเหลือตนเองได้ จำเป็นต้องมีบุคลากรทางการแพทย์ ยาและคนที่รักเขาโดยปราศจากเงื่อนไขช่วยเขา

ป.ล. เขียนมาถึงตรงนี้ นึกขึ้นได้อย่างหนึ่งค่ะ ว่าลองสอบถามรายละเอียด รพ. ที่เพื่อนรักษาตัวอยู่ หาก จขกท ติดต่อทาง รพ. และหมอได้ ยามฉุกเฉิน อาจช่วยเหลือเพื่อนได้อีกทางหนึ่ง