เรากลับมานอนบ้านทีไร มันจะอารมณ์ไม่ดีตลอด เพราะที่บ้านเราชอบพูดจาหยาบคาย โวยวาย แก้ปัญหาด้วยความรุนแรง
แต่จริงๆเราก็ควรจะปล่อยวาง
คือเราเครียด คิดมาก เพราะ พอไม่มีเงิน มันลำบากมาก โดนดูถูก โดนด้อยค่า โดนเหยียบ จากคนในบ้านนี่ล่ะ จากพี่น้องแท้ๆ
อยากหางาน หาเงินได้ ละจะออกไปละ แต่ก็กลัว จะโดนไล่ออกจากงาน หรือโดนบีบไล่ออกจากงาน เจอเจ้านายไม่ดี ที่ toxic เพื่อนร่วมงาน โรคจิต สภาพแวดล้อมทำงานแย่ไป
ไม่อยากทำแล้ว งานที่กดดัน คือมันกดดันที่เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน เนื้องานไม่มีความกดดันเลยสำหรับเรา
แล้วคือเดี๋ยวก็จะลงทะเบียนเรียน และก็อยากกินของที่อยากกิน
แม่ไม่ยอมกินยา โรคประจำตัว เรากลัวว่าจะเกิดปัญหาเดิมๆอีก
เบื่อน้องสะใภ้ สกปรกมาก ชอบฉี่ใส่พื้นห้องน้ำ ไม่เคยขัดพื้น ผ้าอนามัยใช้แล้วไม่ยอมห่อให้เรียบร้อย แต่เอามาใส่ถังขยะนอกห้องตัวเอง
เราอยู่ไม่ได้อะเอาจริงๆ น่าจะช่วยรักษาความสะอาด จะอ้างว่า ตัวเองทำแต่งานก้อไม่ไหวนะ ตอนมาแรกๆ ทำตัวเป็นคนดี ทำนู่นทำนี่ แล้วเอาของส่วนตัว วางไว้ทั่วบ้าน
ช่างเถอะ ไม่อยากยุ่งกับใคร สนใจตัวเองเถอะนะ
เหงาแหละ เพื่อนไม่มี แฟนไม่มี ทำงาน เพื่อนร่วมงานก็ขี้อิจฉา เจ้านายก็แย่
กลับมาบ้าน แม่ก้อโวยวายเสียงดัง พอโฟกัสงานตัวเอง โฟกัสตัวเอง ก็โดนพี่สาวโทรมาแขวะ มาด่าว่าเห็นแก่ตัว มาด่าว่าเราป่วยจนเสียสติ
เอาจริงนะ ถ้าเราทำกรรมไว้น่ะ เรายินดีรับมันนะ แล้วกรรมใดที่ใครก่อ ก็ขอให้เจ้าตัวรับไปละกันนะ
หนูไม่ทิ้งแม่หรอกนะ แต่หนูต้องออกไป เพราะอยู่ไม่ได้ หนูเห็นใจแม่มากๆ หนูไม่อยากให้แม่รู้สึกแย่ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกเหงา รู้สึกไร้ค่า แต่แม่ไม่ยอมกินยา
แล้วหนูถ้าไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หนูคงไม่ติดต่อกับพี่น้องหนูอีก มั้ง คือหนูพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด พอกันที
น้องสะใภ้ พูดตรงๆนะ เทอนิสัยแย่มาก เพราะเทอเข้ามานอนในห้องเรา เอาของเราไปใช้ โดยไม่ขอ ไม่ขอโทษที่เสียมารยาท บูลลี่เราเรื่องอาการป่วยของเรา ฉี่ใส่พื้นห้องน้ำ เห้อ....มันเหม็นจะอ้วก เหมือนห้องน้ำที่สวนจตุจักร อะ
มันคือบ้านอะ ช่วยกันรักษาหน่อยสิ
ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ ไม่อยากเสวนากับคนในหมู่บ้านนี้ เพราะว่า นินทา ใส่ร้าย ดูถูกที่บ้านเรามาตลอด พอบ้านเราดีขึ้น ก็ทำเป็นมาเป็นมิตร มาสาระเเน ที่บ้านก้อยังจะไปยุ่งกะเขา เขาไม่ใช่มิตรสักหน่อย
ไม่อยากให้น้องสะใภ้มาอยู่บ้านอะ รู้สึกว่าเป็นคนอื่น รู้สึกคุยด้วยแล้วไม่สบายใจ รู้สึกว่าเป็นคนนิสัยไม่ดี แต่ทำไมพ่อแม่ถึงมองว่าดี ทั้งที่ปล่อยให้แม่ทำงานบ้านคนเดียว (?) แค่เขาไปทำงานนอกบ้าน ใช่ไหม ??
เดี๋ยวเราทำบ้าง ก็ยังนิสัยไม่ดีเหมือนเดิม
คือไม่อยากอยู่แล้วบ้านหลังนี้ คนที่นี่ พอกันที จบๆๆๆๆ ขอให้หมดเวรหมดกรรมกัน นะ ทางใครทางมัน อย่ามาทำลายกันอีกเลย
เอาจริงๆก็อยากจะบวชนะ
หรืออยากตายไปเลยอะ อยู่บ้านแล้วอยากตาย อยู่ที่อื่นแล้วอยากใช้ชีวิตต่อ
ทำไมพี่น้องเราถึงเป็นกันได้ขนาดนี้วะ
ทำไมเราไม่หาที่ไปสักทีล่ะ
ทำงานอะไม่กลัวหรอก กลัวโดนหลอก โดนล่วงละเมิด โดนทรมานจิตใจ จากนายจ้างโรคจิตๆ
ยังไงต้องฝึกอยู่คนเดียวให้ได้ นะ
เพราะเหลือแค่ตัวเรา
เบื่อคนโกหก คนหลอกลวง
เรารักตัวเองนะ แต่ไม่รู้จะไปทางไหนดี
ไม่รู้เพราะอะไร อยู่บ้านแล้วดาวน์มาก
แต่จริงๆเราก็ควรจะปล่อยวาง
คือเราเครียด คิดมาก เพราะ พอไม่มีเงิน มันลำบากมาก โดนดูถูก โดนด้อยค่า โดนเหยียบ จากคนในบ้านนี่ล่ะ จากพี่น้องแท้ๆ
อยากหางาน หาเงินได้ ละจะออกไปละ แต่ก็กลัว จะโดนไล่ออกจากงาน หรือโดนบีบไล่ออกจากงาน เจอเจ้านายไม่ดี ที่ toxic เพื่อนร่วมงาน โรคจิต สภาพแวดล้อมทำงานแย่ไป
ไม่อยากทำแล้ว งานที่กดดัน คือมันกดดันที่เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน เนื้องานไม่มีความกดดันเลยสำหรับเรา
แล้วคือเดี๋ยวก็จะลงทะเบียนเรียน และก็อยากกินของที่อยากกิน
แม่ไม่ยอมกินยา โรคประจำตัว เรากลัวว่าจะเกิดปัญหาเดิมๆอีก
เบื่อน้องสะใภ้ สกปรกมาก ชอบฉี่ใส่พื้นห้องน้ำ ไม่เคยขัดพื้น ผ้าอนามัยใช้แล้วไม่ยอมห่อให้เรียบร้อย แต่เอามาใส่ถังขยะนอกห้องตัวเอง
เราอยู่ไม่ได้อะเอาจริงๆ น่าจะช่วยรักษาความสะอาด จะอ้างว่า ตัวเองทำแต่งานก้อไม่ไหวนะ ตอนมาแรกๆ ทำตัวเป็นคนดี ทำนู่นทำนี่ แล้วเอาของส่วนตัว วางไว้ทั่วบ้าน
ช่างเถอะ ไม่อยากยุ่งกับใคร สนใจตัวเองเถอะนะ
เหงาแหละ เพื่อนไม่มี แฟนไม่มี ทำงาน เพื่อนร่วมงานก็ขี้อิจฉา เจ้านายก็แย่
กลับมาบ้าน แม่ก้อโวยวายเสียงดัง พอโฟกัสงานตัวเอง โฟกัสตัวเอง ก็โดนพี่สาวโทรมาแขวะ มาด่าว่าเห็นแก่ตัว มาด่าว่าเราป่วยจนเสียสติ
เอาจริงนะ ถ้าเราทำกรรมไว้น่ะ เรายินดีรับมันนะ แล้วกรรมใดที่ใครก่อ ก็ขอให้เจ้าตัวรับไปละกันนะ
หนูไม่ทิ้งแม่หรอกนะ แต่หนูต้องออกไป เพราะอยู่ไม่ได้ หนูเห็นใจแม่มากๆ หนูไม่อยากให้แม่รู้สึกแย่ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกเหงา รู้สึกไร้ค่า แต่แม่ไม่ยอมกินยา
แล้วหนูถ้าไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หนูคงไม่ติดต่อกับพี่น้องหนูอีก มั้ง คือหนูพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด พอกันที
น้องสะใภ้ พูดตรงๆนะ เทอนิสัยแย่มาก เพราะเทอเข้ามานอนในห้องเรา เอาของเราไปใช้ โดยไม่ขอ ไม่ขอโทษที่เสียมารยาท บูลลี่เราเรื่องอาการป่วยของเรา ฉี่ใส่พื้นห้องน้ำ เห้อ....มันเหม็นจะอ้วก เหมือนห้องน้ำที่สวนจตุจักร อะ
มันคือบ้านอะ ช่วยกันรักษาหน่อยสิ
ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ ไม่อยากเสวนากับคนในหมู่บ้านนี้ เพราะว่า นินทา ใส่ร้าย ดูถูกที่บ้านเรามาตลอด พอบ้านเราดีขึ้น ก็ทำเป็นมาเป็นมิตร มาสาระเเน ที่บ้านก้อยังจะไปยุ่งกะเขา เขาไม่ใช่มิตรสักหน่อย
ไม่อยากให้น้องสะใภ้มาอยู่บ้านอะ รู้สึกว่าเป็นคนอื่น รู้สึกคุยด้วยแล้วไม่สบายใจ รู้สึกว่าเป็นคนนิสัยไม่ดี แต่ทำไมพ่อแม่ถึงมองว่าดี ทั้งที่ปล่อยให้แม่ทำงานบ้านคนเดียว (?) แค่เขาไปทำงานนอกบ้าน ใช่ไหม ??
เดี๋ยวเราทำบ้าง ก็ยังนิสัยไม่ดีเหมือนเดิม
คือไม่อยากอยู่แล้วบ้านหลังนี้ คนที่นี่ พอกันที จบๆๆๆๆ ขอให้หมดเวรหมดกรรมกัน นะ ทางใครทางมัน อย่ามาทำลายกันอีกเลย
เอาจริงๆก็อยากจะบวชนะ
หรืออยากตายไปเลยอะ อยู่บ้านแล้วอยากตาย อยู่ที่อื่นแล้วอยากใช้ชีวิตต่อ
ทำไมพี่น้องเราถึงเป็นกันได้ขนาดนี้วะ
ทำไมเราไม่หาที่ไปสักทีล่ะ
ทำงานอะไม่กลัวหรอก กลัวโดนหลอก โดนล่วงละเมิด โดนทรมานจิตใจ จากนายจ้างโรคจิตๆ
ยังไงต้องฝึกอยู่คนเดียวให้ได้ นะ
เพราะเหลือแค่ตัวเรา
เบื่อคนโกหก คนหลอกลวง
เรารักตัวเองนะ แต่ไม่รู้จะไปทางไหนดี