สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเราหากเล่าแล้วงงๆยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ🙏🏻
คือเรื่องมันเริ่มจากเราแอดติดมหาลัยรัฐแห่งหนึ่ง (เราdek67ขอไม่เปิดเผยชื่อม.ที่ได้นะคะ) ก็เป็นปกติที่เราจะต้องยืนยันสิทธิ์แล้วเข้าไปเรียนตามที่เราตั้งใจไว้ใช่ไหมคะแต่ตัวของจขกท.เองไม่ได้อยากเลือกลงที่นี่ค่ะแต่มีความจำเป็นที่ต้องลง(แม่ทำงานคนเดียวส่งน้องด้วย จขกท.ทำงานขายของหารายได้เสริมเลือกที่ไกลบ้านไม่ได้ที่บ้านไม่ให้อยู่หอค่ะ)ซึ่งม.นี้ก็ถือว่าตอบโจทย์ค่ะ แต่เราได้เป็นอันดับ2นะคะที่ติดซึ่งที่แรกที่เรายื่นไปมันเป็นที่ๆเราอยากเรียนจริงๆใกล้บ้านมากด้วยแต่ไม่ติด ผิดหวัง เฟลขั้นสุดเลยค่ะพอมาได้ม.อันดับ2แล้วก็ยิ่งนอยเราร้องไห้อยู่หลายวันเลย ใจมันไม่อยากไปอ่ะค่ะบอกไม่ถูกเรามีเป้าหมายนะคะมีชัดเจนมากๆด้วย พอมาได้อันดับ2เป็นม.ที่เราก็ไม่ได้รู้จักแต่ที่บ้านแนะนำ พอเข้าใจไหมคะว่ามันทั้งนอยทั้งเฟล ผิดหวังกับเรื่องอะไรแบบนี้🥲 แต่เราก็ยืนยันสิทธิ์จ่ายเงินค่าเทอมซื้อชุดเรียบร้อยแล้วนะคะ คิดว่าทนๆไปคงไหวแต่พอไปม.จริงๆร้องไห้ทุกวันหนักกว่าเดิมอีกค่ะ ไม่ชอบสภาพแวดล้อม ไม่ชอบบรรยากาศ ไม่เอ็นจอยกับอะไรเหมือนหมดไฟหมดแรงใจไปเลยซะงั้น เรากลับมานอนร้องไห้คิดว่าจะอดทนแต่ใจเราไม่ไหวแล้วรู้เลยค่ะว่าสภาพจิตใจแย่มากๆ เราเป็นคนรู้ตัวเร็วค่ะเราเลยคิดเผื่อๆไว้ตอนนี้ยังสมัครรามทันหรือจะไปทางนั้นดีเพราะจริงๆตอนจบม.6ถ้าเราไม่ได้เจอม.นั้นที่เราอยากเรียนมากๆที่แรกเราก็อยากลงรามทำงานไปเรียนด้วยถึงมันจะไม่ง่ายแต่เรามั่นใจ่าเราทำได้ค่ะอย่างน้อยทำงานไปเรียนไปเราก็ช่วยแม่หาเงินได้อีกทางไม่ใช่ให้แม่จ่ายให้เราทางเดียวเรากลัวว่าเรียนที่ม.รัฐตอนนี้ต่อไปสุขภาพจิตใจเราแย่มากแน่ๆเราทำอะไรได้ไม่เต็มที่เลย คนที่จะไม่ไหวก่อนคือเราค่ะกลัวเงินที่แม่ส่งมันจะเสียเปล่าเพราะเราทำไม่เต็มที่ ที่นี่กิจกรรมเยอะมากจนเราเองก็กดดันไม่ชอบกิจกรรมมากๆแต่อันที่บังคับก็เยอะคิดอยากเรียนแล้วกลับมาทำงานของตัวเองมาเจออะไรหลายๆอย่างแบบนี้มันไม่ได้เลยค่ะ🥲 ร้องไห้ทุกวัน กินข้าวไม่ลง หดหู่มันวนลูปแบบนี้ทุกวันเลยค่ะนี่อยู่แค่ปี1เทอม1นะคะยังไม่หมดเทอมเลยเรียนไปได้ไม่เท่าไหร่ด้วยแต่ใจรู้สึกว่ามันไม่ใช่เลยค่ะ หรือควรไปราม?เราเกริ่นๆกับแม่ไปแล้วเรื่องนี้แม่ก็โกรธนะคะแต่เขาเข้าใจแล้วก็ให้คิดเอาเอง จขกท.ทำเต็มที่แล้วจริงๆค่ะรู้ตัวแล้วไม่อยากให้แม่มาเสียเงินกับเราที่เป็นงี้ไปมากกว่านี้แล้วค่ะ แม่เห็นกลับบ้านมาร้องไห้ หดหู่ก็พาลกินข้าวไม่ลง เราพยายามจะทำให้ตัวเองมีความสุขแล้วนะคะ แต่มันยากจริงๆสำหรับเราใจไม่ไปคือไปต่อไม่ได้ ถ้าไปรามก็คือเราจะทำงานแล้วเรียนเองเตรียมสอบของเราไป จะไม่ให้มาเดือดร้อนแม่เลยค่ะ เราก็ยังอดคิดไม่ได้ว่ารามเหมาะกับเรามากกว่า จัดเวลาเองได้ ทำงานได้ ตกก็ซ่อมทำตัวเองทุกอย่าง แต่เราก็เสียใจที่ยืนยันสิทธิ์ที่นั่นแล้วไปจ่ายเงินอะไรเสร็จแล้วด้วยเสียดายเงินมากๆแม่อยากให้เรียนจบเร็วๆเรารู้ลึกๆแม่อยากให้เรียนที่นี่เราควรทำยังไงดีคะ? กดดันมากจริงๆควรทนต่อหรือพอแค่นี้ดี จะเป็นกำลังใจหรือคำแนะนำอะไรก็ได้ค่ะตอนนี้ดิ่งมาก ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🥲
เอายังไงดี ม.รัฐ or ม.ราม?
คือเรื่องมันเริ่มจากเราแอดติดมหาลัยรัฐแห่งหนึ่ง (เราdek67ขอไม่เปิดเผยชื่อม.ที่ได้นะคะ) ก็เป็นปกติที่เราจะต้องยืนยันสิทธิ์แล้วเข้าไปเรียนตามที่เราตั้งใจไว้ใช่ไหมคะแต่ตัวของจขกท.เองไม่ได้อยากเลือกลงที่นี่ค่ะแต่มีความจำเป็นที่ต้องลง(แม่ทำงานคนเดียวส่งน้องด้วย จขกท.ทำงานขายของหารายได้เสริมเลือกที่ไกลบ้านไม่ได้ที่บ้านไม่ให้อยู่หอค่ะ)ซึ่งม.นี้ก็ถือว่าตอบโจทย์ค่ะ แต่เราได้เป็นอันดับ2นะคะที่ติดซึ่งที่แรกที่เรายื่นไปมันเป็นที่ๆเราอยากเรียนจริงๆใกล้บ้านมากด้วยแต่ไม่ติด ผิดหวัง เฟลขั้นสุดเลยค่ะพอมาได้ม.อันดับ2แล้วก็ยิ่งนอยเราร้องไห้อยู่หลายวันเลย ใจมันไม่อยากไปอ่ะค่ะบอกไม่ถูกเรามีเป้าหมายนะคะมีชัดเจนมากๆด้วย พอมาได้อันดับ2เป็นม.ที่เราก็ไม่ได้รู้จักแต่ที่บ้านแนะนำ พอเข้าใจไหมคะว่ามันทั้งนอยทั้งเฟล ผิดหวังกับเรื่องอะไรแบบนี้🥲 แต่เราก็ยืนยันสิทธิ์จ่ายเงินค่าเทอมซื้อชุดเรียบร้อยแล้วนะคะ คิดว่าทนๆไปคงไหวแต่พอไปม.จริงๆร้องไห้ทุกวันหนักกว่าเดิมอีกค่ะ ไม่ชอบสภาพแวดล้อม ไม่ชอบบรรยากาศ ไม่เอ็นจอยกับอะไรเหมือนหมดไฟหมดแรงใจไปเลยซะงั้น เรากลับมานอนร้องไห้คิดว่าจะอดทนแต่ใจเราไม่ไหวแล้วรู้เลยค่ะว่าสภาพจิตใจแย่มากๆ เราเป็นคนรู้ตัวเร็วค่ะเราเลยคิดเผื่อๆไว้ตอนนี้ยังสมัครรามทันหรือจะไปทางนั้นดีเพราะจริงๆตอนจบม.6ถ้าเราไม่ได้เจอม.นั้นที่เราอยากเรียนมากๆที่แรกเราก็อยากลงรามทำงานไปเรียนด้วยถึงมันจะไม่ง่ายแต่เรามั่นใจ่าเราทำได้ค่ะอย่างน้อยทำงานไปเรียนไปเราก็ช่วยแม่หาเงินได้อีกทางไม่ใช่ให้แม่จ่ายให้เราทางเดียวเรากลัวว่าเรียนที่ม.รัฐตอนนี้ต่อไปสุขภาพจิตใจเราแย่มากแน่ๆเราทำอะไรได้ไม่เต็มที่เลย คนที่จะไม่ไหวก่อนคือเราค่ะกลัวเงินที่แม่ส่งมันจะเสียเปล่าเพราะเราทำไม่เต็มที่ ที่นี่กิจกรรมเยอะมากจนเราเองก็กดดันไม่ชอบกิจกรรมมากๆแต่อันที่บังคับก็เยอะคิดอยากเรียนแล้วกลับมาทำงานของตัวเองมาเจออะไรหลายๆอย่างแบบนี้มันไม่ได้เลยค่ะ🥲 ร้องไห้ทุกวัน กินข้าวไม่ลง หดหู่มันวนลูปแบบนี้ทุกวันเลยค่ะนี่อยู่แค่ปี1เทอม1นะคะยังไม่หมดเทอมเลยเรียนไปได้ไม่เท่าไหร่ด้วยแต่ใจรู้สึกว่ามันไม่ใช่เลยค่ะ หรือควรไปราม?เราเกริ่นๆกับแม่ไปแล้วเรื่องนี้แม่ก็โกรธนะคะแต่เขาเข้าใจแล้วก็ให้คิดเอาเอง จขกท.ทำเต็มที่แล้วจริงๆค่ะรู้ตัวแล้วไม่อยากให้แม่มาเสียเงินกับเราที่เป็นงี้ไปมากกว่านี้แล้วค่ะ แม่เห็นกลับบ้านมาร้องไห้ หดหู่ก็พาลกินข้าวไม่ลง เราพยายามจะทำให้ตัวเองมีความสุขแล้วนะคะ แต่มันยากจริงๆสำหรับเราใจไม่ไปคือไปต่อไม่ได้ ถ้าไปรามก็คือเราจะทำงานแล้วเรียนเองเตรียมสอบของเราไป จะไม่ให้มาเดือดร้อนแม่เลยค่ะ เราก็ยังอดคิดไม่ได้ว่ารามเหมาะกับเรามากกว่า จัดเวลาเองได้ ทำงานได้ ตกก็ซ่อมทำตัวเองทุกอย่าง แต่เราก็เสียใจที่ยืนยันสิทธิ์ที่นั่นแล้วไปจ่ายเงินอะไรเสร็จแล้วด้วยเสียดายเงินมากๆแม่อยากให้เรียนจบเร็วๆเรารู้ลึกๆแม่อยากให้เรียนที่นี่เราควรทำยังไงดีคะ? กดดันมากจริงๆควรทนต่อหรือพอแค่นี้ดี จะเป็นกำลังใจหรือคำแนะนำอะไรก็ได้ค่ะตอนนี้ดิ่งมาก ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🥲