คือผมพึ่งหัดเขียนนิยายพึ่งเริ่มเลยครับเลยอยากได้คอมเม้นจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆว่าควรเขียนต่อดีไหม.?

สวัดดีครับผมชื่อปอนผมเป็นคนหัวดื้อไม่ชอบฟังใครครับเเต่เเล้ววันหนึ่งก็มีเรื่องเกิดกับผมจนได้..เเละนี้คือจุดเริ่มต้นเรื่องของผมครับ
ยาย: ตื่นได้เเล้วไอ้ปอนจะนอนกินบ้านกินเมืองไปไหนเขาพากันไปโรงเรียนกันหมดเเล้ว!!!!
ปอน: โอ้ยยายมันกินได้ด้วยเหรอไอ้บ้านเมืองเนี้ยใครกินได้ก็บ้า
ยาย: ไอ้ปอน!!เถียงทุกคำเลยนะเเกลุกไปอาบน้ำเลยจะได้มากินข้าวเเล้วรีบไปโรงเรียน
ปอน: จ้าๆยาย
ตัดมาที่ตอนกินข้าว
ตา: เอ้อไอ้ปอนตาได้ยินมาว่าช่วงนี้มีเด็กนักเรียนหายตัวไปหลายคนเเล้วนะตาว่ามันเเปลกๆช่วงนี้เอง
ก็รวังหน่อยนะ
ยาย: มันจะฟังไหมละตาเอ้ยย
ปอน: ...กินข้าว
ตัดมาที่ปอนกำลังเดินไปโรงเรียน
ปอน: ยายไปก่อนนะตาไปก่อนนะครับ
:ยาย: เอ้อๆเเล้วอย่ากลับค่ำหล่ะ
ปอน: จ้าๆยาย
ปอน: วันนี้ไปไหนดีนะหลังเลิกเรียนไปชวนไอ้เอกกับไอ้จ่อยไปบ้านร้างที่เขาลื้อกันดีกว่า
ตัดมาที่โรงเรียน
ปอน: เห้ยพวกเอ็งเลิกเรียนเราไปที่บ้านร้างที่เขาลื้อกันไหมวะ
จ่อย:ห๊าา เอ็งจะบ้าหรอไอ้ปอนที่นั้นฉันได้ยินมาว่ามีเด็กกลุ่มหนึ่งลองดีเข้าไปสุดท้ายพบเป็นศพสภาพดูไม่ได้เลยนะเว้ยหึยยพูดเเล้วขนลุก
เอก: ใช่ฉันก็ไม่เอาด้วยหรอกกลัว
ปอน: เเล้วเเต่น้าาเเต่ฉันได้เบอร์คนที่เเกขอให้เเล้ว นะไม่ไปก็ตามใจ
เอก: จริงเหรอ! เอ้อๆไปก็ไปวะ
จ่อย: เอาจริงดิฉันไม่เอาด้วยหรอกนะพวกเอ็งไปกันเลยวะฉันกลัว
ปอน: โอเคตามใจงั้นฉันก็ไม่พาเเกไปขอเบอร์สาวที่เเกขอฉันไว้ละกัน..
จ่อย: เดี๋ยวๆโอเคๆเเกพูดเเล้วฉันไปก็ได้เเต่ฉันขอไม่เข้าไปนะฉันกลัว
ปอน: เอ้อๆตามใจเอ็งละกัน
ตัดมาที่โรงอาหารพักเที่ยง
จ่อย: วันนี้มีพะโล้ของโปรดฉันด้วยเวยย
เอก: เเล้วไอ้ปอนหายไปไหนวะทำไมยังไม่มา
จ่อย: ฉันเห็นมันซื้อน้ำอยู่นะเดี๋ยวมันก็มานั้นไงพูดถึงก็มาเลย
ปอน: มาเเล้วๆรอกันนานไหมวะ
เอก: ไม่นานเล้ยยยยเลยไปนุ้น
จ่อย: 5555ไม่นานขนาดนั้นอย่าไปถือสามันเลยปอนไอ้เอกมันบ้า
เอก: เอ็งดิบ้ากินข้าวดีกว่า
ปอน: 555กินๆ
เอก: ปอนๆนั้นมันไอ้ทองนี้ที่ทะเลาะกับเอ็งวันนั้น
จ่อย: ใช่ๆเดินมาทงนี้ด้วยวะจบเเล้วพะโล้ฉัน
ปอน: ชั่งมันเถอะกินต่อกัน
ทอง: เห้ยๆๆนี้มันไอ้ปอนกับเพื่อนๆมันนี้หว่าวันนั้นทำฉันไว้เเสบนะเเก
ปอน: ฉันก็เเค่ปกป้องผู้หญิงจากหมาบ้า
ทอง: เห้ยเเกว่าใครเป็นหมาวะ!!!
จ่อย: พะโล้ฉันน
เอก: เห้ยเเกก็ห่วงเเต่พะโล้อยู่ได้ดูเพื่อนก่อนไหม
เอก: ใจเย็นกันนะค่อยๆพูดกันนะพวกเอ็ง
จ่อย:ใช่ค่อยๆพูดกันดีกว่าฉันว่า
ทอง: หุบปากไปสะเดี่ยวกูต่อยให้
ปอน: อย่ามายุ่งกับเพื่อนของฉัน!
ทอง: ปล่อยเเขนกู!!
ครู: หยุดเดี๋ยวนี้นะทำไรกันนะ
ทอง: วันนี้พวกรอดตัวไปนะ ไปเว้ย!!
ครูอารี: พวกเทอเป็นอะไรรึป่าวปอน
ปอน: ไม่ครับครู ไปกันเถอะจ่อย เอก
ครูอารี: ...เป็นห่วงพวกของปอน
ครูอารี: ครูใหญ่ค่ะฉันว่าปอนเดี๋ยวนี้เขาเเปลกๆนะคะ
ครูใหญ่: เขาก็คงยังคิดถึงเรื่องที่เพื่อนสนิทอย่างนิกจมน้ำหายไปตอนที่ไปช่วยเขาเเหละเขาคงรู้สึกผิดอยู่ในใจ
ครูอารี: ....กังวล
ตัดมาที่บ้านร้างหลังเลิกโรงเรียน
จ่อย: หน้ากลัวจังวะกลับกันเหอะ
เอก: ใช่ๆกลับกันเหอะปอน
ปอน: ฉันขอพวกเอ็งเถอะวะ
ที่นี้คือที่สุดท้ายที่ฉันเจอไอ้นิก
เอก: ....
จ่อย: ห้ะ!!

:ื

:ื