เรื่องของพ่อ ( ยาวนิดหน่อยแต่ช่วยอ่านหน่อยค่ะ )

คือตั้งแต่เด็กจนโตอะค่ะ เราเป็นคนที่รู้สึกว่าพ่อน่ากลัวละก็ใจดีไปควบคู่กัน จนพอเริ่มโตมาเรื่อย ๆ พ่อกับแม่เลิกกันไปครั้งหนึ่งค่ะ พ่อเราก็เมาหัวราน้ำ (ที่เลิกเพราะแม่จับได้ว่าพ่อมีชู้) ตอนนั้นเรากับพี่ยังเด้กจำความไม่ค่อยได้มาก แต่แม่ก็ให้อภัยพ่อและให้พ่อไปทำงานขายของด้วย จนมันกลับมาดีอีกครั้งอะค่ะ ในความรู้สึกเรา เราก็มองว่ามันโอเคแล้วค่ะ จนกระทั่งพ่อเริ่มเข้าโลกติ๊กต่อก ได้เจออะไรใหม่ๆ พ่อก็เริ่มไม่เอางาน ไม่ค่อยช่วยแม่ทำงาน ด่าแม่บ้าง ตอนนั้นแม่ก็เริ่มมาฟ้องเรากับพี่ ตอนนั้นพี่เราพึ่งเรียนจบละก็ทำงานนะคะ ส่วนเรายังเรียนอยู่ แม่ก็บอกว่าแม่ทนได้ทนได้ จนมีคืนวันนึงก่อนเราไปเที่ยวกาญจนบุรี พ่อกับแม่ไปกินเหล้าบ้านเพื่อน ละเรานอนอยู่ใกล้ๆโซฟากับพี่ พี่เล่าให้ฟังว่าพ่อกลับมาแล้วพ่อเคาะประตูตะโกนเรียกเราให้เราตื่นแต่เราหลับลึกมากค่ะ ไม่รู้สึกอะไรจนกระทั่ง เราตื่นอีกทีตอนที่ย่าเดินออกมาจากห้องไปเปิดประตูให้พ่อแล้วพ่อก็เข้ามากระทืบหัวเรา ในตอนนั้นพึ่งตื่นเราไม่รู้สึกเจ็บหรอกค่ะ มันมึนแต่เรารู้ตัวค่ะว่าโดนกระทืบที่หัวย้ำๆอยู่ 2-3 รอบ พี่เห็นพี่ก็เอามือมากอดหัวเรา จำได้ว่าเราร้องไห้แต่ก็ต้องร้องแบบเงียบค่ะๆ แล้วตอนนั้นแม่ก็ด่าพ่อว่าเป็นนู้นเป็นนี้แต่แม่ไม่รู้นะคะว่าเราโดนกระทืบที่หัว จนตอนเช้าเราเล่าให้แม่ฟัง พอเรื่องมันก็ผ่านมานานมาก จนแม่จับได้ว่าพ่อโอนเงินให้ผญในตต 500 บาท เราเลยพยายามตามดูว่าเป็นใครยังไง เราก็เจอค่ะ เราก็เลยบอกแม่ว่าคนนี้เป็นแบบนี้ หลังจากนั้นแม่ก็เริ่มมาบ่นกับเราบ่อยๆเรื่องพ่อ จนเราทนไม่ไหวเลยทักไปคุยกับพ่อค่ะว่า ทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงไม่เอาเงินมาให้ลูกกินแทน เขาก็ตอบแบบว่าก็ความสุขของเขา ละเขาก็ทิ้งท้ายประโยคไว้ว่าแบบ "รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป พรุ่งนี้เจอกูแน่" ละวันถัดมาเขาก็กลับมาที่บ้านจริงๆค่ะ ตอนนั้นไม่ได้รสกลัวเพราะว่าเราเหนื่อยจากที่รร เลยปล่อยผ่าน พอมาตอนนี้ถึงรู้ว่ามันน่ากลัวมาก  พอเหตุการนั้นมาเรื่อยๆ  แม่กับพ่อก้ทะเลาะกันรุนแรงขึ้นค่ะ วันปีใหม่จำได้ขึ้นใจว่าพ่อกระทืบแม่ต่อหน้าเรา กระทืบแม่ที่หน้าบ้านให้ใครผ่านไปผ่านมาเห็น ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ ได้แต่โทรหาพี่ ยอมรับว่าตอนนั้นโง่มากจริงๆ พอผ่านมาพ่อกับแม่ตกลงกันว่าจะหย่ากันแต่มีข้อแม้ว่า แม่ต้องขายนาได้แล้วเอาเงินให้เขา 200,000 แม่ตกลงค่ะแต่แม่ขอให้พ่อขายรถด้วยเช่นกันเพราะรถเป็นสิ่งที่ทั้งสองช่วนกันผ่อนมาโดยตลอด แต่พ่อไม่ตกลงค่ะพ่อบอกต้องการแค่ 200,000 แล้วจะเซ็นใบหย่า จนนานมาแม่ก็ยังขายนาไม่ได้ มีผู้ใหญ่ใจดีที่เป็นพี่ข้างบ้านแม่ เขาเอาเงินออกมา 200,000 ให้แม่ใช้ก่อนเพราะตลอดเวลาที่เขาเห็นแม่กับพ่ออยู่ด้วยกัน มีแต่เรื่องตบตี พ่อตีแม่เรา พ่อพังข้าวของขาย พ่อพังทุกอย่างในบ้าน พอได้เงินมา เขาก็พากันไปหย่าจริงๆค่ะ พี่โทรมาเล่าว่า พ่อมาพูดว่า อย่าร้องไห้ พ่อไม่ได้ไปไหน พ่อแค่กลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน เหมือนเขาพูดแนวดราม่าเรากับพี่ก็เลยคิดสงสาร ละก็คิดว่าเขาคงคิดได้ จนเขากลับมาอยู่กับเราที่บ้าน เขาทำตัวดีกับเรามากค่ะ ดีทุกอย่าง ไปส่งที่รร พาไปซื้อของ หลายๆอย่าง จนกระทั่งเราได้รู้ว่าเงินที่ได้จากแม่มา 200,000 พ่อไม่ได้เอาไปใช้หนี้ ธกส 400,000 เลยสักนิด เขาเอามาใช้เปย์สาวกับกินเหล้าอย่างเดียว เรากับพี่เครียดมากเพราะถ้าเขาไม่ใช่มันจะเป็นหนี้ก้อนโตไปตกอยู่ที่พี่ แต่ทำอะไรไม่ได้ค่ะ เพราะเขาเองก็ไม่มีรายได้ ไม่ทำมาหากิน จนวันนี้เรานอนดึกค่ะประมาณเที่ยงคืนเราโทรคุยกับเพื่อนเรื่องทั่วไป พากันหวีดไอดอลเกาหลีเป็นธรรมดาในชีวิต แล้วเหมือนเสียงดังจนเขาตื่นมั้งคะ เขาก็มาเคาะประตูแล้วถามทำไมยังไม่นอนทำอะไรคุยกับใคร เราก็บอกว่าคุยกับเพื่อน เดี๋ยวจะนอนแล้ว เขาก็บ่นบ่นบ่นจนเสียงเริ่มดังขึ้น แล้วเขาก็ด่าเราว่าเราคุยกับผช ส่งไปเรียนไม่ได้ส่งไปหาผัว ให้นอนไม่นอนอะไรทำนองนี้อะค่ะ เราก็ไม่ได้ตอบไปเพราะรู้ว่าเขาเมา จนสักพักเขาก็เปิดไฟข้างนอกแล้วออกไปข้างนอกเพื่องัดหน้าต่างมาด่าเรา ในใจเราคิดว่าเขาคงงัดไม่ได้เพราะเราล็อคไว้ แต่คาดผิดค่ะ เขางัดได้ เขาเปิดหน้าต่างเราแล้วก็ด่าเราสารพัดเลยค่ะ ในตอนนั้นไม่ได้โฟกัสคำด่า เพราะรู้แค่ว่าเรากลัว กลัวมาก มือสั่นใจสั่นไปหมด ในตอนนั้นวางสายเพื่อนไปแล้วนะคะ ละเราก็เลยบอกไปว่าเดี๋ยวนอนแล้วๆ จนเขาด่าสักพักเขาก็ปิดหน้าต่างเรา แล้วก็เข้ามาในบ้านยืนบ่นเราอยู่หน้าห้อง แล้วเหมือนเราเปิดหน้าจอทรศตอบแชทเพื่อนอะค่ะ เหมือนแสงมันจะลอดผ่านช่องใต้ประตูไป เขาก็เลยเห็น เขาก็ด่าเราเชิงว่า "ยังยังไม่นอนอีก เริ่มจะหนักข้อขึ้นทุกวัน ให้กูพังดีมั้ยข้าวของในห้อง ส่งไปเรียนไม่ใช่หาผัว ไหนเอามาให้กูดูคุยกับใคร คุยแบบนี้มันไม่ใช่เพื่อนหรอก จะเอายังไง จะมีผัวหรือจะเรียน กูว่ามันจะได้มีผัวก่อนเรียนจบ"อะไรแบบนี้ค่ะ แล้วเขาก็เตะประตูเราถีบประตูเรา ตอนนั้นคือกลัวมากๆ เหมือนโดนเจ้าหนี้ตามฆ่า ทำอะไรไม่ถูกได้แต่เงียบๆแล้วหลบมุมห้อง เราไม่รู้จะทำยังไงในตอนนั้นเลยทักไปหาพี่ค่ะ พี่ก็พยายามปลอบเรา   เราก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องปกติมั้ยที่พ่อจะเป็นแบบนี้ หรือมีแค่พ่อเราที่เป็น แล้วเราก็เริ่มไม่รู้สึกปลอดภัยกับบ้านหลังนี้อะค่ะ ทำยังไงให้เรากลับไปคิดแบบเดิมดีคะ ปล.เราต้องอยู่ที่นี้อีก 2 ปี ค่ะเพราะเราพึ่งม.5 เราจะอยู่ไหวใช่มั้ยคะ