เราอยากมาระบายชีวิตมอปลายที่พ่อกับแม่ไม่ปล่อยไปใช้ชีวิตเลย เราจะอายุ18ปีนี้แต่พ่อแม่ไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนกับเพื่อนเลยนั่งรถมอเตอร์ไซค์ก็ไม่ได้น้ำอัดลมหรือมาม่าก็ไม่ให้กินมีแฟนก็ไม่ได้ บังคับให้เราทำอะไรที่เค้าคิดว่ามันจะดีเช่นกินข้าวเสร็จอิ่มๆก็ต้องกินนม วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ต้องเรียนตอนตรีไทย วันปกติก็ตื่นไปโรงเรียนเย็นกลับซึ่งเราอึดอัดมากๆเที่ยวกลางคืนนี่อย่าพูดถึง เราเข้าใจว่าเค้าหวังดีแต่ว่ามันอาจจะมากเกินไปจนทำให้เราเครียด เมื่อเทียบกับเพื่อน พี่ น้อง ที่วัยใกล้ๆเคียงกันเรารู้สึกอิจฉามากที่ได้ทำกิจกรรมที่ชอบวันเกิดก็ได้ไปเล่นด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา ไปดูหนัง ไปเที่ยว ตามประสาวัยรุ่น
เราแทบจะกลับบ้านมาร้องไห้คนเดียวทุกวันเครียดทั้งเรื่องที่โรงเรียนแล้วก็ที่บ้าน เราแอบคบกับแฟนซึ่งแฟนก็รู้เรื่องมาบ้างแล้วเค้าก็สงสารเราแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ "เมื่อไม่นานมานี้พ่อจับได้ว่าเรามีแฟนเค้าบอกแบบนี้ไม่โอเคจะลดค่าขนมไม่ก็ย้ายโรงเรียน" เรากับแฟนเป็นนักบาสนะคะแต่ตั้งแต่พ่อเรารู้ว่าเป็นคนนี้พ่อเราคุยกับแม่ว่าคิดผิดมากที่ให้เราเล่นบาสเพราะแบบนี้ลูกถึงได้มีแฟน เราแบ่งเวลาเล่นกับเรียนกันตลอด ซึ่งในตอนนี้สิ่งที่เรามีความสุขและทำให้อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปคือเล่นบาส แต่เค้าก็มาทำแบบนี้ เราพยายามพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่แล้วเค้าก็บอกว่าก็ปล่อยเพื่อนไปเลี้ยงลูกคนละแบบขนาดตอนพ่อแม่อายุเท่าเราเค้ายังผ่านมาได้เลย คำตอบที่ได้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแต่ทำให้สภาพจิตใจแย่ลงกว่าเดิม เราทั้งเครียดเหนื่อยกับครอบครัวไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้แล้วมันไม่เหมือนบ้านอีกแล้วในสายตาเรา