สวัสดีค่ะ หนูเป็นเด็กที่พึ่งจบมอปลาย กำลังจะขึ้นปี1ค่ะ หนูขอเกริ่นยาวหน่อยนะคะ เริ่มแรกที่มีความคิดอยากตายคือตอนอายุ8ขวบค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงป.2 ถูกที่รร.แกล้งหนักมาก ไม่มีใครคบสักคน ด้วยเหตุผลที่ว่าเราฉี่แตกใส่กกน. หนูก็ถูกเพื่อนทั้งห้อง รุมแกล้งต่างๆนาๆ ทั้งเอาของไปซ่อน เอาของไปทิ้งใส่ถังขยะหลังโรงเรียน หรือเอาถังขยะมาเทใส่และคลุมหัว และทำร้ายร่างกาย เราเห็นว่าแม่เราทำงานหนัก มีอาการเครียด ทะเลาะกับพ่อเราทุกวัน เราจึงไม่กล้าบอกไป เราจึงเก็บเงียบไว้ จนถึงป.3 เราเริ่มทนไม่ไหว เลยลองบอกให้แม่รับรุ้ แต่แม่บอกให้เมินเขาไปค่ะ แม่ไม่สนใจเราด้วยซ้ำว่าเราโดนหนักแค่ไหน เราเลยทำตามที่แม่บอกค่ะ จนถึงป.6 ผ่านไป5ปี เราก็ถูกแกล้งแบบนั้นทุกๆวัน ถ้าถามว่าทำไมไม่บอกครูที่รร. เราบอกหลายรอบมากๆเลยค่ะ แต่ครูไม่สนใจ แต่บางครั้งก็เดินมาเตือนพวกเขาด้วยท่าทีแบบทำไปงั้นๆ เราจึงโดนแกล้งต่อและหนักขึ้น ในห้องไม่มีใครห้ามใครเลยค่ะ ทุกๆคนในห้องก็ยังรังแกเราไป แต่บางคนก็ไม่ได้มาแกล้งค่ะ แค่เมินไม่สนใจเราแล้ว จนตอนเราขึ้นม.1เราก็ยังมีเพื่อนจากห้องเกียวกันตอนประถมอยู่ห้องเดียวกับเราอีก เราจึงโดนแกล้งค่ะ แต่ไม่หนักเท่า คราวนี้แกล้งแบบใช้คำพูดค่ะ และใช้กำลังทำเราบางครั้ง กลับจากโรงเรียน นอกจากโดนเพื่อนแกล้งแล้ว เรายังโดนแม่ทำร้ายร่างกายค่ะ เวลาเราทำให้แม่ไม่พอใจ แม่จะลากเราไปในห้องและล็อคประตู แล้วตีเราข้างในห้อง ทำอย่างนั้นทุกๆครั้งที่เราทำให้ไม่พอใจค่ะ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กอย่างติดเล่นก็ตาม ถ้าให้สรุปโดยรวม ตลอดหลายปีตั้งแต่หนูอายุ8ขวบ จนถึงอายุ18 หนูถูกทำร้ายทางร่างกายและคำพูดค่ะ แต่ในตอนอายุ14ปีขึ้นไปหนูก็ไม่ได้โดนทางร่างกายแล้วค่ะ แต่โดนทางคำพูดประจำ จากที่เราโดนแบบนั้นตั้งแต่เด็กทำให้เราอ่อนไหวกับคำพูดมากๆเลยค่ะ จนวันนี้ ตอนนี้ หนูกำลังคิดว่าหนูจะฆ่าตัวตายดีมั้ยอยู่ค่ะ เพราะหนูเริ่มไม่ไหวแล้วจริงๆ คำพูด หรือท่าทางต่างๆจากคนในครอบครัว ทำร้ายหนูตลอด และมีหลายครั้งหนูพยายามบอกให้พวกท่านเข้าใจแต่พวกเขาไม่เคยจะเข่าใจหนูเลยค่ะ เขาเอาแต่พูดว่า เขาก็มีปัญหาเหมือนกัน คิดว่าตัวเองเครียดคนเดียวรึยังไง กูก็อยากตายเหมือนกันนั่นแหละ ทำให้หนูรู้สึกแย่ไปกว่าเดิมค่ะ เสียความรู้สึก ทั้งๆที่ถ้าเขาพูดกับหนูดีกว่านี้ พูดกับหนูดีๆ ปลอบหนู หนูก็จะได้ช่วยปลอบเขาเช่นกัน แต่พอโดนแบบนี้ ทำเอาพูดไม่ออกเลยค่ะ ตอนนี้ช่วงอายุของหนู อายุ18ผี เป็นช่วงที่กำลังจะโตไปเป็นผู้ใหญ่ หนูกำลังคิดค่ะว่า หนูควรทนใช้ชีวิตต่อไปอีกและหาความสุขของตัวเอง หรือหนูควรพอแค่นี้ดีคะ ใจหนูมันเหนื่อยมากเลยค่ะ ท้อแท้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แต่พอคิดว่าถ้าเราสามารถมีความสุขได้ก็อาจจะทนอยู่ต่อได้ค่ะ ได้โปรดช่วยให้คำแนะนำหนูหน่อยนะคะ ทุกๆคำพูดของทุกๆท่าน กำลังเป็นตัวกำหนดชีวิตของหนูค่ะ ขอบคุณค่ะ