บทกลอน: คานดีดคานงัด

ความสุขคน  เรานั้น  มันแตกต่าง
คล้ายกันบ้าง  ต่างกันบ้าง  ช่างหลากหลาย
มีสุขแล้ว  สุขหายไป  อย่าเสียดาย
อย่างมงาย  ไปหลงคิด  จะผิดทาง

สุขกับทุกข์  สิ่งเดียวกัน  คนละด้าน
สุขเบ่งบาน  เห็นแต่สุข  ทุกข์หนีห่าง
ทุกข์ระทม  ยิ่งทุกข์  สุขยิ่งจาง
เฉยท่ามกลาง  ระหว่างสุข  ทุกข์เท่ากัน

หาความทุกข์  หรือทุกข์วิ่ง  เข้ามาหา
สุขวิ่งมา  หรือว่าวิ่ง  หาสุขนั่น
แต่สุดท้าย  สลายไป  เหมือนหมอกควัน
ถ้ารู้ทัน  บ่อยบ่อย  จะปล่อยวาง


ปู่สอนหลานเล่นคานดีดคานงัด