คือเราเคยคิดฆตต.ตัวเอง3ครั้งได้ค่ะ แต่ก็ไม่สำเร็จและก็ปรับความเข้าใจกับทางครอบครัวแล้วจนหลายปีต่อมามีเด็ก2คนที่เข้ามาใหม่1ในนั้นไม่รู้เกลียดเราอะไรนักหนาแซะนู่นแซะนี่เราทำอะไรไม่ดีก็จะตำหนิและด่าว่ากดดีนเราอยู่ตลอด จนวันนึ้งเราได้แจกบัตรไอติมเพราะเราเป็นหัวหน้าห้องเราก็กลัวบัตรนั้นหายมากเพราะมีราคาแพง
เราเลยขอทำตามเลขที่ละบางส่วนยังไม่มาเราเลยไม่แจกต่อแล้วมันก็ถึงคาบครูภาษาไทยแล้วด้วย คนคนนั้นก็เลยตำหนิเราด่าเรากดดันให้เราเอาบัตรให้ตอนแรกเราก็เมินนะคะแต่ด่าหลายรอบเหลือเกินเราเริ่มโกรธแต่ก็เงียบไว้ไม่อยากมีปัญหา คนเราก็มีขีดจำกัดในเมื่อยังด่าไม่เสร็จ เราก็ตะคอกกลับไปว่า"จะให้เราทำยังไงก็ครูบอกมาแบบนี้ เราผิดหรอ ถ้าบัตรหายจะทำยังไง เราก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่แก" หลัลจากนั้นเราก็ร้องไห้หนักมากๆจนเพื่อนต้อง
มารุมปลอบครูก็ไม่ได้ว่าเราเพราะครูเข้าใจเรา ละหลัง
จากนั้นเราก็โดนแซะโดนว่ามาตลอดเลยค่ะ ตอนแรกก็ไม่ชิน หลังๆเริ่มชินแล้ว
แบบนี้เรียกว่ายังเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะ
เราเลยขอทำตามเลขที่ละบางส่วนยังไม่มาเราเลยไม่แจกต่อแล้วมันก็ถึงคาบครูภาษาไทยแล้วด้วย คนคนนั้นก็เลยตำหนิเราด่าเรากดดันให้เราเอาบัตรให้ตอนแรกเราก็เมินนะคะแต่ด่าหลายรอบเหลือเกินเราเริ่มโกรธแต่ก็เงียบไว้ไม่อยากมีปัญหา คนเราก็มีขีดจำกัดในเมื่อยังด่าไม่เสร็จ เราก็ตะคอกกลับไปว่า"จะให้เราทำยังไงก็ครูบอกมาแบบนี้ เราผิดหรอ ถ้าบัตรหายจะทำยังไง เราก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่แก" หลัลจากนั้นเราก็ร้องไห้หนักมากๆจนเพื่อนต้อง
มารุมปลอบครูก็ไม่ได้ว่าเราเพราะครูเข้าใจเรา ละหลัง
จากนั้นเราก็โดนแซะโดนว่ามาตลอดเลยค่ะ ตอนแรกก็ไม่ชิน หลังๆเริ่มชินแล้ว