สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากจะมาระบายปัญหาเกี่ยวกับพ่อเรา
เขาชอบพูดแซะ ด่า ว่า ใช้คำพูดที่มันทำร้ายจิตใจมาโดยตลอด ชอบบ่นเรื่องปัญหาอะไรหลาย ๆ อย่างด้วยคำหยาบ แต่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายเรานะคะ เราไม่เคยปรึกษาอะไรกับเขาเลย เพราะจำฝั่งใจมาแต่เด็ก กลัวโดนว่ากลับมารึด่ากลับมาตลอด ทำให้เราไม่สนิทกับเขา แต่พอเราโตขึ้นเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เราไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าสบตาหรือสนทนากับเขา เขากลับไม่พอใจในสิ่งที่เราทำกับเขาแถมยังด่าเราอีก เขาไม่เคยขอโทษเราสักครั้งในชีวิตเรา มีช่วงนึงที่มันเหมือนจะดีขึ้นแต่มันก็แค่เหมือน สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ปัญหานี้มีมาตั้งแต่เราอยู่ช่วงปฐมวัยจนเราจะขึ้นมหาลัยแล้วค่ะ เราโดนว่าแทบทุกวัน แค่เรื่องเล็ก ๆ ก็ยังโดนว่าแถมใช้คำพูดที่มันเจ็บใจเหลือเกิน เราต้องทนมาโดนตลอดเก็บมันไว้ในใจคนเดียว เพราะเราไม่กล้าเล่าให้คนใกล้ตัวฟัง มีหลายครั้งที่เราอยากจะหนีไปให้ไกลมาก ๆ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะเรายังต้องพึ่งพาเงินเขาในการเรียนต่อมหาลัย มีครั้งหนึ่งที่เราเคยถามว่า "ทำไมพ่อถึงอยากมีลูก" สิ่งที่เขาตอบมาคือ "อยากมีไว้สืบตระกูล ดูแลตอนตัวเองเจ็บแก่" พอเราได้ยินคำตอบนี้ น้ำตาเรามันก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ มันรู้สึกเจ็บใจมาก ๆ
มันผิดไหมคะที่เรารู้สึกว่าเราไม่เคยรักเขาเลย เพราะสิ่งที่เขาทำกับเรามันทำให้เราเจ็บใจมาก ๆ เขาคิดว่าที่เราไม่พูดไม่สบตากับเขามันเป็นเพราะตัวเราเองที่เป็นลูกไม่ดี ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาทำกับเราไว้เยอะมาก เราถึงกลายเป็นแบบนี้ เราจำได้แทบทุกอย่างเลย ทั้งความรู้สึกและคำพูดที่เขาใช้กับเรา มันฝั่งใจเรามาก ๆ จนเราเกลียดผู้ชายแบบนั้นมาก
ทำไมเขาถึงคาดหวังให้เราเป็นลูกที่ดีของเขาได้ ทั้ง ๆ ที่เขายังเป็นพ่อที่ดีของเราไม่ได้เลย
เขาชอบพูดแซะ ด่า ว่า ใช้คำพูดที่มันทำร้ายจิตใจมาโดยตลอด ชอบบ่นเรื่องปัญหาอะไรหลาย ๆ อย่างด้วยคำหยาบ แต่เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายเรานะคะ เราไม่เคยปรึกษาอะไรกับเขาเลย เพราะจำฝั่งใจมาแต่เด็ก กลัวโดนว่ากลับมารึด่ากลับมาตลอด ทำให้เราไม่สนิทกับเขา แต่พอเราโตขึ้นเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เราไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าสบตาหรือสนทนากับเขา เขากลับไม่พอใจในสิ่งที่เราทำกับเขาแถมยังด่าเราอีก เขาไม่เคยขอโทษเราสักครั้งในชีวิตเรา มีช่วงนึงที่มันเหมือนจะดีขึ้นแต่มันก็แค่เหมือน สุดท้ายมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ปัญหานี้มีมาตั้งแต่เราอยู่ช่วงปฐมวัยจนเราจะขึ้นมหาลัยแล้วค่ะ เราโดนว่าแทบทุกวัน แค่เรื่องเล็ก ๆ ก็ยังโดนว่าแถมใช้คำพูดที่มันเจ็บใจเหลือเกิน เราต้องทนมาโดนตลอดเก็บมันไว้ในใจคนเดียว เพราะเราไม่กล้าเล่าให้คนใกล้ตัวฟัง มีหลายครั้งที่เราอยากจะหนีไปให้ไกลมาก ๆ แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะเรายังต้องพึ่งพาเงินเขาในการเรียนต่อมหาลัย มีครั้งหนึ่งที่เราเคยถามว่า "ทำไมพ่อถึงอยากมีลูก" สิ่งที่เขาตอบมาคือ "อยากมีไว้สืบตระกูล ดูแลตอนตัวเองเจ็บแก่" พอเราได้ยินคำตอบนี้ น้ำตาเรามันก็ไหลออกมาเองเลยค่ะ มันรู้สึกเจ็บใจมาก ๆ
มันผิดไหมคะที่เรารู้สึกว่าเราไม่เคยรักเขาเลย เพราะสิ่งที่เขาทำกับเรามันทำให้เราเจ็บใจมาก ๆ เขาคิดว่าที่เราไม่พูดไม่สบตากับเขามันเป็นเพราะตัวเราเองที่เป็นลูกไม่ดี ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเขาทำกับเราไว้เยอะมาก เราถึงกลายเป็นแบบนี้ เราจำได้แทบทุกอย่างเลย ทั้งความรู้สึกและคำพูดที่เขาใช้กับเรา มันฝั่งใจเรามาก ๆ จนเราเกลียดผู้ชายแบบนั้นมาก