คือเราเองเคยโดนบูลี่ตอนประถมพอฟ้องที่บ้านและครูก็ยังเหมือนเดิมโดนล้อว่าขี้ฟ้องอีก หลังจากนั้นกฌไม่กล้าบอกใครเวลาโดนเพื่อนแกล้ง โตมากับยายค่ะ งานบ้านเราเองก็รู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยยายทำแต่ยายทำตั้งแต่ตี4-5เราเองนอนไม่รู้สึกตัว บางทีพอตะช่วยไรยายก็บอก ไม่ต้องทำกูทำเอง แต่เราก็ช่วยนะคะ พอช่วงสงกรานต์ญาติๆก็มากันเยอะเราเอาไม่ทันเขาใช้นู่นนี่และด่าเราบ่นเราตลอดต่อให้เราพูดอะไรไปก็ดูเหมือนข้ออ้างไปเสมอ เราทำงานหนักไม่มีใครเห็นใจ เอาคนนอกมาเรายังต้องซักกางเกงในให้อีก แล้วพอซื้อน้ำมาให้ก็ซื้อมาให้ทุกคนยกเว้นเราทั้งๆที่เราเหนื่อยมาก เวลาพูดไรก็ขึ้นเสียงใส่เราทั้งนั้นแต่กับลูกตัวเองพูดดี เราเคยคิดสั้นหรือไม่ก็หนีออกจากบ้านหลายครั้งแล้ว เพียงเพราะอยากหนีไปไกลๆ มันยังมีอีกหลายเรื่อง คนที่ไม่เจอกับตัวไม่มีวันเข้าใจค่ะมันเหนื่อยมาก