ใบที่ยี่สิบห้าว่าเป็นเช่นเรือน้อย ที่ล่องลอยคลาไคลในวิถี พายุจัดข้ามฟากยากเต็มที ถึงทำดีเหนื่อยยากลำบากตน จะทำกิจสิ่งใดให้ข้องขัด 
จงตั้งสัจเป็นหนึ่งให้ถึงผล อุตส่าห์งดเฝ้าอดทน ถามถึงคนป่วยไข้ว่าไม่คลาย ถามถึงที่พักเห็นประจักษ์ว่าไม่สมอารมณ์หมาย ถามถึงลาภก็ไม่มีพาทีทาย
ถามของหายบอกไม่ได้คืน จะเดินทางห่างไกลให้ตั้งจิต ประจิมทิศทักษิณถิ่นวิถี ทั้งสองทางทุกข์ภัยไม่มี ความคดีบอกชนะเอย