รู้สึกว่าชีวิตมันวนลูปจนน่าเบื่อโดนดูถูกโดนแซะโดนด่าทุกวันจากพวกน้าๆไม่รู้ว่าเขามีอะไรนักหนาอยากจะด่าก็ด่าเห็นเราเป็นอะไรมันเป็นการด่าที่ไม่มีเหตุผลเราอยู่ในบ้านของเราก็ตะโกนมาแซะเสร็จแล้วก็หัวเราะชอบใจและเขาก็ไม่เคยที่จะหยุดจนเราหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาว่าวันนัจะเจอคำพูดให้เจ็บใจอีกมั้ยเราเองก็รู้ตัวเองว่าเราก็ไม่ค่อยจะปกติจิตหยุดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ยิ่งเจออะไรแบบนี้มันอดคิดมากไม่ได้ไม่สามารถ​ควบคุม​ความรู้สึกตัวเองได้เลยจริงๆพวกน้าๆเขาก็รู้ว่าเราไม่ปกติแต่ก็ยังแกล้งมันแรงขึ้นเรื่อยๆพอเขาเห็นเราออกอาการเขาจะชอบใจแบบมากระตุ้นเราพอเราออกอาการก็มาด่าเราให้คนอื่นฟังทำให้เราต้องอับอายชอบพูดจากดและข่มเราพูดให้เราฟังเสมอว่าให้เจียมตัวในทุกๆเรื่องบอกว่าเราจะไม่มีทางได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนกับคนอื่นๆพอเราพยายามปรับตัวและความคิดก็หาว่าเราทำเกินหน้าเกินตาและมาพังมันทุกอย่างชอบพูดให้คนอื่นคิดว่าเราเป็นแบบนั้นแบบนี้

ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆไม่อยากอยู่เลยบางคนก็ให้คำแนะนำที่ดีกับเราแต่มันยากมากเราออกไปไหนไม่ได้เลยได้แต่อยู่กับที่ชีวิตเราโตมาแบบไหนเราก็ยังไม่รู้เลยแค่เกิดมาพ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่ส่วนเราก็ต้องอยู่กับแม่แต่ตอนนี้ออกมาอยู่บ้านอีกหลังนึงคนเดียวเพราะเราอึดอัดถึงเขาจะดีแต่ในอดีตก็เคยทุบตีเราชอบใช้ความรุนแรงและติดยามันฝังใจจนเราไม่สามารถ​อยู่กับเขาได้เราไม่ได้ทำงานในตอนนี้และใช้เงินยายตามเดิมทั้งครอบครัวยายเป็นคนเลี้ยงดูทั้งหมดทุกคนไม่ได้ทำงานก็นั่นแหละทำให้พี่น้องแม้กระทั่งน้าไม่พอใจทำตัวไม่ดีใส่มีคนบอกให้เราไปน้าก็บอกว่าเราไปไม่ได้หรอกทั้งๆที่เรายังไม่ทันได้บอกหรืออธิบายอะไรเลยพอเราอยู่ก็ทำแบบนี้กับเราสารพัดเหมือนเห็นเราเป็นที่ระบายอารมณ์บางครั้งก็ด่าเราด้วยถ้อยคำหยาบคายข่มขู่ว่าจะตบเราแบบนั้นแบบนี้พอเราเอาไปพูดเขาก็ด่าเราว่าเราแอ๊บทองทั้งๆที่เขาก็ข่มขู่เราจริงๆต่อหน้าคนอื่นเขาก็ทำตัวปกติบอกว่าเราก็ไม่ค่อยจะเต็มอยู่แล้วเชื่อถือมันได้หรอคนอื่นก็เชื่อแล้วมองข้ามความเจ็บปวดของเราไปแล้วพอเราจะไปที่อื่นก็ไม่รัจะไปยังไงโดนเลี้ยงมาแบบตามใจตั้งแต่เด็กๆไม่เคยลำบากพอจะออกมาจากเซฟโซนนั้นจริงๆมันก็ทำไม่ได้เงินก็ไม่มีความรู้ก็ไม่มีไปอีกใช้ชีวิตไม่เป็นไม่รู้ต้องทำยังไงแถมตัวเราเองก็ไม่ค่อยเข้าสังคมด้วยมันรู้สึกตันทุกทางจริงๆอยู่ไปก็ไม่มีอะไร