การลืมใครสักคน ทำไมมันทำยากขนาดนี้

เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว จนเราก็มีคนผ่านเข้ามาในชีวิตมากหน้าหลายตา แต่ในใจลึกๆยังคงเฝ้ารอคอยการกลับมาของเขา หลายครั้งก็ฝันถึง แต่มาวันนึง เราได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนเพื่อนที่ค่ายทหารแห่งหนึ่งในภาคอีสาน จู่ๆเราก็สังเกตเห็นหนุ่มสาวคู่นึง นั่งพูดคุยหยอกล้อกันบริเวณหน้าบ้านพักในนั้น จ้องมองตั้งนาน หัวใจแทบจะหล่นลงพื้น ขาแข้งมือไม้อ่อนไปหมด นี่มันคนที่เรารักและคิดถึงที่สุดในหัวใจนี่ แถมยังไม่พอ เธอยังแกล้งทำประชดใส่ โดยการจับมือกุมแน่นกับผู้ชายคนนั้น รวมทั้งสาดสายตามาแบบหยามเหยียดเยาะเย้ยใส่เรา ที่เดินมาซื้อของกับเพื่อน ทำให้ภาพความหลัง ความทรงจำเก่าๆ หวนย้อนกลับมาใส่ในสมองอีกครั้ง พาลทำให้เรา แทบจะคลั่งใจตาย แต่ถ้าย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ที่เรายังคบหากันอยู่ เราคงฐานะย่ำแย่มาก ไม่สามารถมีพอที่จะปรนเปรอบำเรอความสุขของเธอได้อย่างพอเพียง เก๋งไม่มีขับ ปิ๊คอัพก็ไม่มีขี่ แอร์ติดห้องก็ไม่มี (เครื่องซักผ้าก็ไม่มี แต่เราซักให้เธอนะ)อย่างว่าแหละครับ ช่วงนั้นเรากำลังตั้งตัวใหม่ๆ แต่ก็ทำไงได้ คนเรามันก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง สุดท้ายเธอก็จากเราไป อย่างไร้เยื่อใย และไม่มีวันหวนกลับคืนมา ทุกเทศกาลที่ผ่านมา เราเฝ้าย้อนนึกถึงวันที่สองเราเคยสุขสันต์เริงร่า อยู่ร่วมกันมาทุกเทศกาล ร้านประจำที่เราสองชอบไป หรือแม้กระทั่ง อาหารที่เธอชื่นชอบ ล้วนอยู่ในความทรงจำของเราทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าหลังจากเลิกร้างกันไป จะมีผู้หญิงผ่านมามากมาย แต่ลึกๆแล้วเรายังคงรอคอย และลืมเธอคนนั้นไม่ได้เลย บางครั้ง เห็นเพียงภาพถ่ายลายเซ็น ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวไพร ที่เธอเคยมอบให้เป็นของขวัญวันปีใหม่ ก็มานึกนั่งน้ำตาแทบจะไหลร่วงลงดิน มันก็แปลกนะครับ คนเรา เรื่องไหนอยากจำ กลับลืม เรื่องไหนอยากลืม แต่กลับจำจนฝังใจ