ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่หย่าร้างกัน สาเหตุเพราะพ่อมีชู้พอเขาแยกทางกันเราได้อยู่กับพ่อ ตอนเราเด็กพ่อเป็นคนหัวรุนแรง ขี้โมโหง่ายชอบทำลายข้าวของชอบตะโคเสียงดัง ตอนนั้นพ่อก็ชอบจะทะเลาะกับแฟนใหม่พ่อให้ได้ยินบ่อยๆ เราได้ยินและได้เห็นอะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต และเคยเปิดใจคุยกับพ่อ แล้วพ่อก็เริ่มทำแบบนั้นน้อยลง ละมันมีวันนึ่งเราน่าจะผิดเอง เราเอาแต่นอนไม่ทำงานบ้าน พ่อน่าจะเหนื่อย เขาน่าจะหมดความอดทนเลย ทั้งบ่นทั้งตะโคกหนักสุดก็ทำลายข้าวของ  เรารู้สึกกลัวจนทนไม่ไหวเลยออกไปคุยกับเขาเขาเอาแต่พูดเสียงดัง เราพูดเสียงดังให้เขาฟังเราด้วยตอนนั้นทั้งกลัวเราพูดไปด้วยร้องไปด้วย พอคุยอะไรเสร็จเราไม่รู้อะไร พอเข้ามาในห้องก็เอาแต่ร้อง หายไป4-5นาที ก็ร้องอีกรอบร้องจนปวดหัวพอนึกอะไรแบบนั้นเราก็ร้องขึ้นมาอีก .


พอครั้งนั้นจบก็ใชชีวิตปกติ พ่อน่าจะเหนื่อยเหมือนกัน  เราทำอะไรสักอย่างที่เขาไม่พอใจ มันก็เป็นแบบเดิมเลยตอนนั้นขับรถอยู่ด้วย เราก็กลัว  รู้สึกว่าตัวเองเซนซีทีฟกับเสียงดังเกินไปรึป่าวพอได้ยินเขาตะโคกรึอะไรเราก็กลัว พอเข้ามาในห้องเราก็ระแวงเขาเรียก รู้สึกว่าตัวเองระแวงแล้วร้องไห้หนักเกิน เราร้องไม่หยุดเลยคิดอะไรได้ก็ร้อง หยุดไปแปปก็กลับมาร้องอีกร้องจนปวดหัวเลย5555 รึมันปกติอยู่แล้วแค่เราโลกสวยเกินไป .ปล ถ้าเราพิมไม่เข้าใจขอโทษด้วยนะคะ

 
 
เ