เพลง ความรักที่เคยแสนหวาน
"คำสัญญาที่แตกสลาย"
ในถนนที่พลุกพล่านของโตเกียว ยูมิ ศิลปินหนุ่มสาวพบว่าตัวเองกำลังต้องเผชิญกับเสียงสะท้อนของคำสัญญาที่แตกสลาย ยูมิได้ตกหลุมรักฮารุโตะ คนร่วมงานของเธอ ที่มีคำพูดที่เคยวาดภาพอนาคตที่สวยงามจนไม่ต้องสงสัย ความสัมพันธ์ของพวกเขาเบ่งบานท่ามกลางดอกซากุระในอุเอโนะพาร์ค ที่คำมั่นสัญญาถาวรถูกกล่าวขึ้นใต้กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อน
แต่เมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไป ความรักของพวกเขาก็เปลี่ยนไปด้วย ฮารุโตะกลายเป็นคนที่ห่างเหิน ความรักของเขาเริ่มจางหายเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ร่วง ยูมิยึดมั่นกับคำพูดของเขา พยายามฟังซ้ำทุกคืน เพื่อหาความอบอุ่นที่เคยมี แต่ความสนใจของฮารุโตะได้เปลี่ยนไป และคำสัญญาของเขากลายเป็นเพียงดวงดาวที่ห่างไกล
ในคืนฝนตกหนึ่งคืน ขณะที่พวกเขาเดินภายใต้แสงนีออนที่สะท้อนบนพื้นถนนเปียก ฮารุโตะสารภาพว่าความรู้สึกของเขาได้เปลี่ยนแปลงไป ทุกคำพูดเป็นเหมือนหยดน้ำเย็นที่ทำลายแก้วความหวังที่เปราะบางของยูมิ ยูมิพยายามกลั้นน้ำตา แต่มันไหลออกมาไม่หยุดหย่อนเหมือนสายฝน
ด้วยการผ่านพ้นทุกวัน ยูมิรู้สึกว่าฮารุโตะหลุดลอยไปไกลเรื่อยๆ คำหวานๆ ของเขากลายเป็นความจริงที่โหดร้าย ยูมิร้องไห้ทุกคืน แสงไฟของเมืองเบลอผ่านดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ ความเจ็บปวดของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถรักษาได้
เรื่องราวจบลงที่ยูมิอยู่ในนิทรรศการใหม่ในหอศิลป์ ที่ภาพวาดของเธอตอนนี้สะท้อนถึงการเดินทางของเธอ—สดใส อารมณ์ที่แรงกล้า แต่มีสีสันของความเงียบสงบ ยูมิยืนคนเดียว ด้วยความแข็งแกร่งอย่างเงียบงันในท่าทางของเธอ ขณะที่ผู้ชมกระซิบเกี่ยวกับความลึกซึ้งของอารมณ์ในงานศิลปะของเธอ.
เพลง ความรักที่เคยแสนหวาน
"คำสัญญาที่แตกสลาย"
ในถนนที่พลุกพล่านของโตเกียว ยูมิ ศิลปินหนุ่มสาวพบว่าตัวเองกำลังต้องเผชิญกับเสียงสะท้อนของคำสัญญาที่แตกสลาย ยูมิได้ตกหลุมรักฮารุโตะ คนร่วมงานของเธอ ที่มีคำพูดที่เคยวาดภาพอนาคตที่สวยงามจนไม่ต้องสงสัย ความสัมพันธ์ของพวกเขาเบ่งบานท่ามกลางดอกซากุระในอุเอโนะพาร์ค ที่คำมั่นสัญญาถาวรถูกกล่าวขึ้นใต้กลีบดอกไม้สีชมพูอ่อน
แต่เมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไป ความรักของพวกเขาก็เปลี่ยนไปด้วย ฮารุโตะกลายเป็นคนที่ห่างเหิน ความรักของเขาเริ่มจางหายเหมือนดอกไม้ในฤดูใบไม้ร่วง ยูมิยึดมั่นกับคำพูดของเขา พยายามฟังซ้ำทุกคืน เพื่อหาความอบอุ่นที่เคยมี แต่ความสนใจของฮารุโตะได้เปลี่ยนไป และคำสัญญาของเขากลายเป็นเพียงดวงดาวที่ห่างไกล
ในคืนฝนตกหนึ่งคืน ขณะที่พวกเขาเดินภายใต้แสงนีออนที่สะท้อนบนพื้นถนนเปียก ฮารุโตะสารภาพว่าความรู้สึกของเขาได้เปลี่ยนแปลงไป ทุกคำพูดเป็นเหมือนหยดน้ำเย็นที่ทำลายแก้วความหวังที่เปราะบางของยูมิ ยูมิพยายามกลั้นน้ำตา แต่มันไหลออกมาไม่หยุดหย่อนเหมือนสายฝน
ด้วยการผ่านพ้นทุกวัน ยูมิรู้สึกว่าฮารุโตะหลุดลอยไปไกลเรื่อยๆ คำหวานๆ ของเขากลายเป็นความจริงที่โหดร้าย ยูมิร้องไห้ทุกคืน แสงไฟของเมืองเบลอผ่านดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ ความเจ็บปวดของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถรักษาได้
เรื่องราวจบลงที่ยูมิอยู่ในนิทรรศการใหม่ในหอศิลป์ ที่ภาพวาดของเธอตอนนี้สะท้อนถึงการเดินทางของเธอ—สดใส อารมณ์ที่แรงกล้า แต่มีสีสันของความเงียบสงบ ยูมิยืนคนเดียว ด้วยความแข็งแกร่งอย่างเงียบงันในท่าทางของเธอ ขณะที่ผู้ชมกระซิบเกี่ยวกับความลึกซึ้งของอารมณ์ในงานศิลปะของเธอ.