คนไทยส่วนมากนะครับ ถ้าเป็นคนรวยจะสอนลูกแบบ
ลูกชั้นไม่ผิด ปกป้องลูกอย่างดี
ไม่ให้ลูกหาเงินด้วยตัวเอง เพราะอายคนอื่นเขาจะมองยังไง
ไม่ให้ลูกหาเงินด้วยตัวเอง เพราะ เงินที่มีให้เยอะกว่าเงินเดือนที่ลูกได้
ลูกมาทำงาน เพื่อนๆก็จะมอง ซุบซิบนินทาต่อๆกัน

หรือเหตุผลอื่นบลาๆ ที่เห็นกันตามสังคม
(ผมจะบอกตรงนี้ก่อนนะครับว่าไม่ทุกคนในไทยนะ แต่ผมเห็นเป็นส่วนมากเลยเอาส่วนมากนั้นมาถามครับ)

ต่างจากประเทศอื่นๆครับ ญี่ปุ่น อเมริกา การหาเงินเลี้ยงชีพตนเองคือเรื่องที่ปกติธรรมดาสำหรับเขามาก
แม้ว่าบ้านเขาจะมีฐานะยังไง การหาเงินด้วยตัวเอง
เหมือนกับว่าประเทศของเขาจะ ชีวิตใครชีวิตมันเลย

หรืออาจจะเป็นเพราะสังคมไทยเราปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กๆหรือเปล่า

ว่า ดูสิ ถ้าไม่ตั้งใจเรียนโตไปจะได้ไปทำอาชีพอย่างนั้นนะ

ใช้ของเเพงนี่หว่า บ้านรวยแน่ๆ

เท่าที่ผมจำความได้ สมัย ป.5 นานมากๆหลายปีแล้ว
แต่ก็ยังจำได้ว่า บ้านผมไม่ค่อยมีเงินครับ
เวลาไปโรงเรียนจะใช้แต่อุปกรณ์ต่อจากพี่ชาย เก่าๆเลย
มักจะโดนครู กับเพื่อนๆเหยียดครับ ว่าบ้านจน
ถุงเท้าก็ใส่แต่อันเดิมๆมา
ตอนนั้นผมจำได้แม่นเลยครับ ผมยิ้มให้เพื่อนๆคุณครู แต่พอไปห้องน้ำ ผมแอบนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวครับ

รู้สึกว่าแม้แต่คนที่เป็นครูเอง ยังเป็นตัวเปิดให้เพื่อนมาบูลี่

ตอนนี้นับได้ก็ผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว
ผมมีงานทำ ทำงานได้มา 5 ปีแล้ว เริ่มมีธุรกิจของตัวเอง มีบ้านของตัวเอง
ผู้คนบางคนที่เคยรู้จักผม ก็ถามว่าไปทำอะไรมารวยจังตอนนี้ มีทุกอย่างเลย ทำงานอะไร รวยมาได้ยังไง
มีคนคอยมาสอดส่องชีวิตผมเพราะเมื่อก่อน ผมบ้านจน แต่ตอนนี้เปลี่ยนไป

ผมว่ามันก็ไม่แปลกอะไรปกติของมนุษย์โตขึ้น
แต่ทำไมคนไทยชอบสงสัยกับอะไรแบบนี้ รู้สึกว่ามันก็ไม่ค่อยใช่เรื่องซักเท่าไหร่ครับ