ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวเล็กๆที่มีสมาชิกอยู่4คน(มีเรา พ่อ เเม่ น้อง) ก็ดูเหมือนครอบครัวปกติทั่วไปเเต่ไม่ใช่เลยค่ะหนูรู้สึกว่าครอบครัวหนูไม่ธรรมดาตั้งเเต่เด็กจนโตหนูถุกสั่งไม่ให้ไปทำงานกลุ่มบ้านเพื่อนตอนเเรกหนูไม่ได้คิดไรเลยเพราะรู้ว่าพ่อกับเเม่คงจะเป็นห่วงเเต่พอนานๆเข้าเริ่มมาม.1หนูเริ่มเจอเพื่อนเริ่มมีงานกลุ่มที่ค่อนข้างเยอะละส่วนมากก็จะเป็นงานประดิษฐ์เพื่อนเราก็นัดกันไปทำที่บ้านเพื่อนคนนึงเพราะคนนั้นมีของพร้อมหมดละพื้นที่บ้านก็พอที่จะให้ทุกคนนั่งทำตอนนั้นเพื่อนหนูเขาก็คุยกันสนุกที่จะได้ไปบ้านเพื่อนนั้นเเต่หนูนั่งเงียบเพรารู้ว่าไปไม่ได้หนูเลยพูดกับเพื่อนตรงๆว่าพวกเเกเราไปไม่ได้อะะอกับเเม่เราไม่อนุญาติให้เราไปไหนเด็ดขาดเเเม้กรัทั้งไปทำงานกลุ่มก็ไม่ได้พวกเเกเเบ่งงานส่วนนึงให้เราไปทำที่บ้านได้มั้ย
เพื่อนก็ยิ้มละบอกว่าได้เลยละก็เเบ่งงานมาให้หนูไปทำที่บ้าน
เเต่อย่างที่บอกอะค่ะงานมันเยอะจริงๆมันก็มีงานกลุ่มเข้ามาอีกหลังๆหนูรู้สึกเหมือนเพื่อนเริ่มรำคาญละก็เอาหนูกับเเม่ไปนินทาละถ้าเป็นกบุ่มเล็กๆหนูคงจะไม่อะไรเเต่นี่ทั้งห้องเลยค่ะหนูมารู้ทีหลังเลยเศ้รามากเขานินทาว่าเเม่หนูหัวโบราณ อีเเก่ๆละก็มีอีกเยอะเลยค่ะหลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มตีตัวออกห่างหนูจนหนูไม่มีเพื่อนละย้ายมาช่วงม.2เป็นช่วงที่โควิดกำลังมาเลยค่ะมันเลยทำมห้ต้องเรียนออนไลน์เป็นปีจนกระทั้งหนูขึ้นม.3 หนูก็หวังว่าอะไรมันจะเปบี่ยนเเต่ไม่เลยค่ะทุกคนใส่หน้ากากเข้าหากันไม่มีใครจริงใจต่อกันละก็มีเพื่อนคนนึงเดิยเข้ามาพูดกับหนูตรงๆว่าไม่ต้งไปชวนใครคุยไม่ต้องไปยุ่งกับใครหรอกเเกไปอยู่กับเเม่เเกเถอะเราชวยเเกไปไหนเเกไม่ได้เลยเเค่เดินไปหน้ารรไปหาซื้อไรกินกันตามประสาเพื่อนเเกยังมองโทรศัพท์เเบบคิดเเล้วคิดอีกกบัวเเม่จะด่ามันไม่ใช่เเค่เเกที่อึดอัดพวกเพื่อนๆก็อึกอัดเหมือนกันเพราะมันมีหลายเรื่องมากๆเเต่ขอพูดเเค่นี้เเกไม่ได้เเย่นะเเค่ไม่อยากยุ่งกับเเม่เเกพวกเราจะประสาทนั่นเเหละค่ะตั้งเเต่ตอนนั้นมันทำให้หนูไม่มีเพื่อนจนหนูขึ้นม4หนูไม่เจอเพื่อนเก่าเลยสักคนเจอเเต่เพื่อนที่ติดห้อง้ดียวกันสนิทกันอยู่เเล้วละก็เหมือนเดิมค่ะหนูยังคงไปไหนไม่ได้เหมทอนเดิมจนบางทีก็เดินเเซะเหมือนเดิมหนูเริ่มรุ้สึกอยากอยู่คน้ดียวเริ่มยิ้มไม่ออก
จนหนูเริ่มคุยกับครอบครัวตรงๆหนูพูดว่าเเม่หนูอยากไปไหนกับเพื่อนบ้างเดือนละครั้งก็ได้หรือไม่ต้อวให้ไปเลยก็ได้ขอเเค่ยอมให้ไปถ่ายงานห้องนอกสถานที่บ้างได้มั้ยเพราะหัวหน้าบอกว่าใครไม่ไปเหมือนเป็นภาระคนอื่นเพราะเขาไปกันหมดเเม่ก็ด่าหนูเยอะมากๆละหนูก็เบยโอเคพ฿ดต่อว่าตอนเย็นหยูจะต้องรีบวิ่งลงบันได7ชั้นเพราะกลัววเเม่จะรอนานละทักเเชทมาด่าซึ่งเพื่อนๆหนูเห็นละเอาเเม่ไปพูดกันเเม่ก็ไม่โอเค(เเม่ทักมาด่าเป็นร้อยข้อความเลยค่ะบางที่ครูปบ่อยเรด20นาทีเลยตอนนั้นหนูเเทบอยากร้องไห้เพราะกลัวจะมีปัญหากับเเม่อธิบายยังไงเขาก็ไม่เชื่อ)บางทีคณุเขาก็ปล่อยไม่ตรงเวลาเเม่ก็ตอบว่าผบ่อยเรดตั้ง20นาทีเนี่ยนะกุจะให้(พูดชื่อคนใหญ่คนโต)ว่าจะให้ไปคุยกับผอ.หนูเลยบอกว่าอย่าทำเรื่องเเค่นี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ยเเม่ก็ด่าๆสารพัดมาอีกหนูเลยลอกว่าเเม่บ้านเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยเเค่ขยับตัวก็ได้ยินทั้งบ้านละอะอย่างน้อยขอมีพื้นที่ส่วนตัวในโทรศัพท์บ้างได้มั้ยเเม่ก็บอกว่าบ้านนี้ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวถ้าอยากมีก็เก็บของออกจากบ้านไปไปอยู่เองให้เป็นถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องมาร้องขออยากจะมีพื้นที่ส่วนตัวหนูเลยร้องไห้ละพูดว่าเเค่อยากพื้นที่ส่วยตัวเนี่ยนะละหนูก็ไม่อยากทะลาะต่อเเล้วเลยเดินไปที่อื่น
หนูตะบอกว่าหนูไม่รู่ว่าเเม่เป็นโรคเเพนิครึป่าวหนูจะสั่งของมาดูเเลภายใสของตัวเองเพราะรู้สึกว่าน้องกีเริ่มมีกลิ่นหนูจะสั่งน้ำยามาล้างหนูก็กลัวเเม่จะเเพนืคหาว่าจะไปเอากับใครเลบลองสั่งที่ทารอบ0วนมหนูไม่ได้หวังให้มันชมพูเเต่มันน่าเกลียดมากเหมือนหนูมีรอยเเผลเป็นอะไรก็ไม่รู้เลยอยากรักษาละเเม่ก็มาเจอเขาตกใจมากละบอกว่าร่างกายของเราเอาไปใฟ้คนอื่นดูฟรีก็ไปขายตัวเถอะอี...หนูอธิบายเขาก็ไม่ฟังละบอกว่าหนูทอเเหล
หนูเคยคิดว่าอีกไม่กี่ปีก็จะได้หลุดพ้นเเล้วจะได้ลองใช้ชีวิตสักทีเเต่อยู่ๆเเม่ก็พูดว่าถ้ายังไม่ถึง18ละไปอยู่กับคนอื่นหรือหนีออกจากบ้านพ่อเเม่เเจ้งความทุกอย่างคือจบไม่ถึง20ก็เหมือนพรากลูกไปจากอกเเม่อีกก็โดน(หลังจากคำนั้นหนุเครียดเลยสรุปหนูหลุดพ้นตอนไหน)
* หนูจะบอกว่าหนูตามโลกตามคนไม่ทันเลยจนเพื่อนบอกว่าเเกต้องมาลองมีพ่อเเม่เเบบเราเอาตัวนอดได้เก่งเเน่นอนอันนี้เเกไม่ทันโลกเลยเป็นห่วงเหมือนกัน
อีกหลายปีเลยค่ะกว่าหนูจะอายุที่สามารถเดินออกมาจากครอบครัวเเบบยี้ได้เเต่ระหว่างนี้หนูก็อยากได้คำเเนะนำที่มันจะทำให้เเม่ฟังหนูบ้างเปิดโลกบ้างเขาทำตัวเเพนิคกับทุกเรื่องจนหนูเริ่มเป็นคนขี้กังวลตามบางทีหนูก็รู้สึกเศร้ามากๆจนสะดุ้งตื่นมาร้องไห้ก็มีใครที่ได้เข้ามาอ่านจนจบช่วยหนูหาทางออกหน่อยได้มั้ยคะมันมีหลายเรื่องมากๆเรื่องสุดโต่งกว่านี่ก็มีเเต่หนูขขอยกมาเล่าเเค่นี้นะคะ
การอยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างมันผิดมากเลยหรอคะ
เพื่อนก็ยิ้มละบอกว่าได้เลยละก็เเบ่งงานมาให้หนูไปทำที่บ้าน
เเต่อย่างที่บอกอะค่ะงานมันเยอะจริงๆมันก็มีงานกลุ่มเข้ามาอีกหลังๆหนูรู้สึกเหมือนเพื่อนเริ่มรำคาญละก็เอาหนูกับเเม่ไปนินทาละถ้าเป็นกบุ่มเล็กๆหนูคงจะไม่อะไรเเต่นี่ทั้งห้องเลยค่ะหนูมารู้ทีหลังเลยเศ้รามากเขานินทาว่าเเม่หนูหัวโบราณ อีเเก่ๆละก็มีอีกเยอะเลยค่ะหลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มตีตัวออกห่างหนูจนหนูไม่มีเพื่อนละย้ายมาช่วงม.2เป็นช่วงที่โควิดกำลังมาเลยค่ะมันเลยทำมห้ต้องเรียนออนไลน์เป็นปีจนกระทั้งหนูขึ้นม.3 หนูก็หวังว่าอะไรมันจะเปบี่ยนเเต่ไม่เลยค่ะทุกคนใส่หน้ากากเข้าหากันไม่มีใครจริงใจต่อกันละก็มีเพื่อนคนนึงเดิยเข้ามาพูดกับหนูตรงๆว่าไม่ต้งไปชวนใครคุยไม่ต้องไปยุ่งกับใครหรอกเเกไปอยู่กับเเม่เเกเถอะเราชวยเเกไปไหนเเกไม่ได้เลยเเค่เดินไปหน้ารรไปหาซื้อไรกินกันตามประสาเพื่อนเเกยังมองโทรศัพท์เเบบคิดเเล้วคิดอีกกบัวเเม่จะด่ามันไม่ใช่เเค่เเกที่อึดอัดพวกเพื่อนๆก็อึกอัดเหมือนกันเพราะมันมีหลายเรื่องมากๆเเต่ขอพูดเเค่นี้เเกไม่ได้เเย่นะเเค่ไม่อยากยุ่งกับเเม่เเกพวกเราจะประสาทนั่นเเหละค่ะตั้งเเต่ตอนนั้นมันทำให้หนูไม่มีเพื่อนจนหนูขึ้นม4หนูไม่เจอเพื่อนเก่าเลยสักคนเจอเเต่เพื่อนที่ติดห้อง้ดียวกันสนิทกันอยู่เเล้วละก็เหมือนเดิมค่ะหนูยังคงไปไหนไม่ได้เหมทอนเดิมจนบางทีก็เดินเเซะเหมือนเดิมหนูเริ่มรุ้สึกอยากอยู่คน้ดียวเริ่มยิ้มไม่ออก
จนหนูเริ่มคุยกับครอบครัวตรงๆหนูพูดว่าเเม่หนูอยากไปไหนกับเพื่อนบ้างเดือนละครั้งก็ได้หรือไม่ต้อวให้ไปเลยก็ได้ขอเเค่ยอมให้ไปถ่ายงานห้องนอกสถานที่บ้างได้มั้ยเพราะหัวหน้าบอกว่าใครไม่ไปเหมือนเป็นภาระคนอื่นเพราะเขาไปกันหมดเเม่ก็ด่าหนูเยอะมากๆละหนูก็เบยโอเคพ฿ดต่อว่าตอนเย็นหยูจะต้องรีบวิ่งลงบันได7ชั้นเพราะกลัววเเม่จะรอนานละทักเเชทมาด่าซึ่งเพื่อนๆหนูเห็นละเอาเเม่ไปพูดกันเเม่ก็ไม่โอเค(เเม่ทักมาด่าเป็นร้อยข้อความเลยค่ะบางที่ครูปบ่อยเรด20นาทีเลยตอนนั้นหนูเเทบอยากร้องไห้เพราะกลัวจะมีปัญหากับเเม่อธิบายยังไงเขาก็ไม่เชื่อ)บางทีคณุเขาก็ปล่อยไม่ตรงเวลาเเม่ก็ตอบว่าผบ่อยเรดตั้ง20นาทีเนี่ยนะกุจะให้(พูดชื่อคนใหญ่คนโต)ว่าจะให้ไปคุยกับผอ.หนูเลยบอกว่าอย่าทำเรื่องเเค่นี้ให้เป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ยเเม่ก็ด่าๆสารพัดมาอีกหนูเลยลอกว่าเเม่บ้านเราไม่มีห้องส่วนตัวเลยเเค่ขยับตัวก็ได้ยินทั้งบ้านละอะอย่างน้อยขอมีพื้นที่ส่วนตัวในโทรศัพท์บ้างได้มั้ยเเม่ก็บอกว่าบ้านนี้ไม่มีพื้นที่ส่วนตัวถ้าอยากมีก็เก็บของออกจากบ้านไปไปอยู่เองให้เป็นถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องมาร้องขออยากจะมีพื้นที่ส่วนตัวหนูเลยร้องไห้ละพูดว่าเเค่อยากพื้นที่ส่วยตัวเนี่ยนะละหนูก็ไม่อยากทะลาะต่อเเล้วเลยเดินไปที่อื่น
หนูตะบอกว่าหนูไม่รู่ว่าเเม่เป็นโรคเเพนิครึป่าวหนูจะสั่งของมาดูเเลภายใสของตัวเองเพราะรู้สึกว่าน้องกีเริ่มมีกลิ่นหนูจะสั่งน้ำยามาล้างหนูก็กลัวเเม่จะเเพนืคหาว่าจะไปเอากับใครเลบลองสั่งที่ทารอบ0วนมหนูไม่ได้หวังให้มันชมพูเเต่มันน่าเกลียดมากเหมือนหนูมีรอยเเผลเป็นอะไรก็ไม่รู้เลยอยากรักษาละเเม่ก็มาเจอเขาตกใจมากละบอกว่าร่างกายของเราเอาไปใฟ้คนอื่นดูฟรีก็ไปขายตัวเถอะอี...หนูอธิบายเขาก็ไม่ฟังละบอกว่าหนูทอเเหล
หนูเคยคิดว่าอีกไม่กี่ปีก็จะได้หลุดพ้นเเล้วจะได้ลองใช้ชีวิตสักทีเเต่อยู่ๆเเม่ก็พูดว่าถ้ายังไม่ถึง18ละไปอยู่กับคนอื่นหรือหนีออกจากบ้านพ่อเเม่เเจ้งความทุกอย่างคือจบไม่ถึง20ก็เหมือนพรากลูกไปจากอกเเม่อีกก็โดน(หลังจากคำนั้นหนุเครียดเลยสรุปหนูหลุดพ้นตอนไหน)
* หนูจะบอกว่าหนูตามโลกตามคนไม่ทันเลยจนเพื่อนบอกว่าเเกต้องมาลองมีพ่อเเม่เเบบเราเอาตัวนอดได้เก่งเเน่นอนอันนี้เเกไม่ทันโลกเลยเป็นห่วงเหมือนกัน
อีกหลายปีเลยค่ะกว่าหนูจะอายุที่สามารถเดินออกมาจากครอบครัวเเบบยี้ได้เเต่ระหว่างนี้หนูก็อยากได้คำเเนะนำที่มันจะทำให้เเม่ฟังหนูบ้างเปิดโลกบ้างเขาทำตัวเเพนิคกับทุกเรื่องจนหนูเริ่มเป็นคนขี้กังวลตามบางทีหนูก็รู้สึกเศร้ามากๆจนสะดุ้งตื่นมาร้องไห้ก็มีใครที่ได้เข้ามาอ่านจนจบช่วยหนูหาทางออกหน่อยได้มั้ยคะมันมีหลายเรื่องมากๆเรื่องสุดโต่งกว่านี่ก็มีเเต่หนูขขอยกมาเล่าเเค่นี้นะคะ