เราอายุ 26 ปี เป็นพนักงานออฟฟิศ เงินเดือนไม่ได้เยอะมากแต่ก็พออยู่ได้ ตอนนี้อาศัยอยู่กับพ่อแม่และน้องสาวโดยที่เราจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านเสียส่วนใหญ่ ส่วนน้องสาวกำลังจะเรียนจบ เป็นคนรูปร่างหน้าตาดี พอได้ภาษาอยู่บ้าง อาชีพในฝันคือเป็นแอร์โฮสเตส ซึ่งที่บ้านก็ซัพพอร์ตเต็มที่ถึงแม้ว่าฐานะทางบ้านจะไม่ดี ตามใจน้องให้เรียนม.เอกชน แต่ก็ยังดีที่กู้กยศ. ลดค่าใช้จ่ายไปได้
เราสัมผัสได้ตั้งแต่เด็กว่าแม่รักเรากับน้องไม่เท่ากัน ตามใจน้องมากจนน้องติดนิสัยเอาแต่ใจ ใช้เงินเก่ง อารมณ์ร้อน ส่วนกับเราจะใช้ให้ทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก มีอะไรจะให้เราเป็นคนทำ ไม่ค่อยให้น้องทำอะไรเลย (จนป่านนี้เราก็ยังเป็นคนที่ต้องทำส่วนน้องนอนอยู่เฉยๆ) ซึ่งตรงนี้เราชินแล้วเลยไม่ได้คิดมากขนาดนั้น พยายามมองโลกในแง่ดีเพราะน้องค่อนข้างอารมณ์ร้อน เวลาใช้ทำอะไรจะเหวี่ยงวีน เวลาทะเลาะกับแม่จะชอบทุบข้าวของ แม่อาจจะหลีกเลี่ยงการปะทะก็เป็นได้ เราไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากแม่เลย แม่ไม่เคยถามว่าเราทำงานเหนื่อยไหม กินอะไรรึยัง ทุกครั้งที่พูดจะมีแต่เรื่องเงิน ขอยืมเงินบ่อยมาก แต่ไม่ได้คืนนะคะ ทั้งที่เราก็จ่ายให้ทางบ้านไปเยอะมากแล้ว บางครั้งแม่ก็บังคับให้เราไปกู้เงินมาให้ พอเราไม่กู้ให้ก็ทวงบุญคุณบอกว่ากว่าจะเลี้ยงเราโตมาขนาดนี้หมดเงินไปเยอะขนาดไหน เป็นหนี้เป็นสินก็เพราะมีลูก จะตัดแม่ตัดลูก จนมีบางครั้งเรานั่งทำงานอยู่ต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำที่ทำงาน
แต่สิ่งที่เรารับไม่ได้เลยคือ แม่ไปพูดกับคนอื่นว่า เราไม่ให้เงิน ขอเงินยาก (ทั้งที่เราจ่ายให้เดือนละเกือบหมื่น) คอยดูนะถ้าน้องทำงานมีเงินจะให้แม่แบบไม่มีข้อแม้ แล้วเราจะต้องอายน้องที่น้องได้ดีกว่า ซึ่งเราเสียใจมาก เสียความรู้สึก ไม่รู้คนอื่นคิดแบบเดียวกันกับเราไหม แต่เราคิดว่ามันไม่ใช่คำพูดที่คนเป็นแม่จะพูดออกมาได้ จนเราตั้งคำถามว่าสรุปแล้วเราเป็นลูกแท้ๆ รึป่าว เรารู้สึกเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า อยู่ๆก็ร้องไห้ ดิ่งตลอดเวลา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้และมีบางครั้งคิดฆตต
แต่ก็ยังมีแมวที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจไว้ ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มีชีวิตอยู่ได้เพราะแมวเลย
เราพยายามนึกว่าทำอะไรผิดไปรึป่าว แต่นึกไม่ออก เราเป็นเด็กเรียนมาตั้งแต่เด็กไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ส่วนน้องมีแต่เรื่องที่ทำให้หนักใจ เป็นเรื่องแย่ๆทั้งนั้น ลงดีเทลไม่ได้ว่าเรื่องอะไรบ้าง พูดตรงๆเราไม่ได้โกรธน้องเลย แต่เราน้อยใจแม่ที่ 2 มาตรฐาน ในโทรศัพท์แม่ไม่มีรูปเราเลยมีแต่รูปน้อง ในโซเชียลก็โพสต์แต่รูปน้องไม่โพสต์รูปเราเลย อาจจะเพราะเราไม่สวยเท่าน้อง5555 ไม่รู้เราคิดมากเกินไปไหม พยายามหยุดคิดแล้วแต่ในหัวก็ฉายแต่ภาพเดิมๆจนเก็บไปฝัน
สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ยังไงก็ขอคำแนะนำจากเพื่อนๆ พี่ๆ ด้วยว่าควรทำอย่างไรดีเพื่อเซฟสุขภาพจิตตัวเอง และทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ