วันนั่นทำไมถึงสมัครทหารมา มันมีปัจจัยหลายๆอย่าง ที่คนอื่นไม่เข้าใจ มีปัญหาเรื่องการงาน การเงินและครอบครัว ตอนนั่นผมคิดว่าถ้ารอจับใบดำใบแดงคงตกค่ายไกลเเน่เลย ผมเลยคิดสมัครออนไลน์มา พลัด2/66 เเฟนก็เตือนอยู่ ว่าคิดดีเเล้วหรอ สมัครเข้าไปมันไม่มีใบลาออกนะ ยังทำยังไงได้ ถ้าอยู่เฉยๆก็ไม่มีเงินใช้ เลยคิดสมัครไปเลย เห็นเขาว่าสบายอย่างนั่นอย่างนี้ จนมาได้ สัมผัสเอง ผมเข้าหาใครไม่ได้เลย จนเริ่มมีอาการ กังวลใจ เป็นห่วงทางบ้าน คิดมาก คิดไปเอง จนนอนไม่หลับเกือบอาทิตย์ เเล้วจนวันหนึ่ง ทางค่ายฝึกมีการประเมินจิตเวรหรือโรคซึมเศร้า ผมก็ประเมินตามความเป็นจริง จนมารู้ว่า ผมเข้าข่ายโรคซึมเศร้าขั่นรุนเเรง ผมก็ไม่เชื่อที่เขาพูดกัน จนกระทั่งหมอประจำค่ายฝึก เอาผมไปโรงพยาบาลค่าย ไปจิตเวรพูดให้หมอฟัง หมอก็บอกว่าภาวะเคียดสะสม ไม่ถึงขั้นรุนเเรง จึงได้ยามากิน เเต่ในความดื้อ ของผม ไม่ยอมกินที่หมอให้มา จนผ่านมาหลายๆๆวัน ผมเริ่มตีออกห่าง เงียบ อยากนั่งคนเดียว จนคิดมาก คิดเยอะ จนซึม ปรึษาใครก็ไม่ได้ จนลองเปิดใจคุยกับครูนายสิบคนหนึ่ง (ครูจิมมี่) ซึ่งครูนายสิบรับฟังคำพูดคำเล่าจากปากผม ครูก็ให้คำเเนะนำดีๆมาเยอะเเยะ จนเป็นเเรงบันดาลใจสู้ต่อ
เเล้วมาดิ่ง เจอคำพูดเเย่ๆ บูลลี่ เช่น เรียกร้องความสนใจหรอ ขาดความอบอุ่นหรอ อย่าพูดให้มันเดียวมันไปผูกคอตาย555 เขาพูดเเบบในมุมตลก เเต่ตอนนั่นผมไม่ตลกด้วย จนมาวันที่ผมดิ่งสุดๆคือผมพยายามหาทึ่ฆ่าตัวตาย จะผูกคอตายกับโดดเรือนนอน เเต่ก็ไม่สำเร็จ เพื่อนดันมาเจอก่อน จนเพื่อนไปฟ้องผัฝึก เลยพูด ปรึกษากัน จนผมต้องมากินยา ยาต้านซึมเศร้า ยา D5 ยานอนหลับ ยากล่อมประสาท
เพื่อนเห็นก็หาว่าบ้า เเต่ผมก็ไม่สนใจ กินยาก็ปกติ ไม่ค่อยมีความคิดจะฆ่าตัวตาย จนกระทั่งขึ้นกองร้อย ได้จ่ายงาน มีจ่ากองหาคนไปอยู่วัด ในมุมมองของเราคิดว่า อยู่วัดจะสบาย ผมก็ไป เเต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เพราะผมเลิกกินยาเอง จนเเบบว่าใครพูดให้ก็เก็บมาคิด จนดิ่ง เงียบ ไม่พูดกับใคร ทั่งทำงานไม่ถูกใจใคร ปรับตัวไม่ถูก จนกระทั่งผมเก็บมาคิดเยอะ คิดมาก คิดไปเอง ช่วงตี2-3 อยู่เฉยๆก็ตื่นขึ้นมามีความคิดจะฆ่าตัวตาย เลยลุกขึ้นมา จะออกไปจับเสื้อที่ราวผ้า จะไปผูกต้นไม้หลังห้องน้ำ ตอนนั่นไม่คิดอะไร คิดเเต่จะผูกอย่างเดียว กำลังจะผูกเชือก มันก็มีเสียงพูดข้างหูว่า อย่าทำ ยังมีคนที่ต้องดูเเลอยู่ จากนั่นก็มีความคิดครอบครัว ภาพหน้าย่า หน้าเเฟน หน้าเพื่อน หน้าครอบครัวขึ้นมา จึงทำไม่สำเร็จ เลยมานั่งร้องไห้ ข้างๆศาลาวัด ร้องเสร็จก็ไปนอนปกติ เช้ามา เลยโทรขอจ่ากอง กลับมาอยู่กองร้อย เพราะเราพยายามฆ่าตัวตาย อยู่คนเดียวไม่ได้ รุ่นพี่เขาก็ไม่กดดันอะไรเราหรอก มีเเต่เราคิดไปเอง คิดเออเอง ตอนนี้ก็กำลังรักษาไปเรื่อยๆ พยายามไม่ขาดยา กินตามที่หมอบอก #ใครเป็นโรคซึมเศร้า ก็หาคนที่ปรึษาเข้าใจเราไว้นะ อย่ามาเป็นเหมือนเรา เราเกือบไม่รอดเเล้ว ผมก็จะพยายามสู้ต่อไป เป็นประสบการณ์ที่เเก้ไขไม่ได้ บางวันก็ท้อ วันบางก็เหนื่อย บางวันก็ร้องไห้ ดิ่ง เเต่ไม่มีใครเข้าใจเราได้ พยายามหาที่ปรึษาไว้ คงเป็นบทชีวิตที่เกือบมาไม่รอดถ้าไม่มีเสียงภาพเตือนเรา จะสู้ๆต่อไปนะครับ 
#ข้อความนี้จะเเชร์ไว้เพื่ออนาคตที่เราปลด จะได้รู้ว่าเราก็เก่งนะที่ผ่านมาได้ ขอขอบคุณคนที่เข้าใจผม เเละคนไม่เข้าใจ เเต่ไม่เป็นไร ผมไม่ถือสา ผมอดทนสู้ต่อไป อนาคตข้างหน้ายังมีเรื่องราวอีกเยอะ สู้ๆๆๆตัวเรา ขอขอบคุณเพื่อนๆที่เข้าใจผมเเละปลอบผม จะสู้ต่อไปกับโรคนี้ 😊