คือแบบว่าเราเป็นลูกคนโตใช่ไหมคะมีน้องคนเล็กคนนึงเราเข้าใจค่ะว่าเป็นพี่ต้องเสียสละแต่บางทีของบางอย่างมันก็ให้ไม่ได้จริงๆค่ะแต่เราก็ต้องให้เพราะพ่อแม่บอกว่าต้องเสียสละให้น้องเรื่องเงินก็เหมือนกันค่ะให้เราน้อยกว่าน้องทั้งที่เราจำเป็นต้องใช้มากกว่าเพราะเราอยู่มัธยมไม่ว่าจะค่าข้าวหรือค่าอุปกรณ์การเรียนแต่พ่อแม่ก็ยังไม่เพิ่มตังค์ให้จนบางทีเราก็ต้องอดข้าวเพราะต้องซื้อของมาทำรายงานส่งครูนุ่นนั่นนี่
เราก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีอธิบายไปแล้วเขาก็ตอบมาว่าต้องประหยัดเงินเท่านี้มันจะไม่พอซื้อของได้ไงไม่ใช่มัวแต่เอาไปซื้อเครื่องสำอางค์หรอ หมดคำจะพูดแล้วค่ะ..แล้วเวลามีของพังหรือเงินหายก็ชอบมาว่าหนูคนเเรกแบบไม่ถามเลยว่าได้ทำไหมมันเสียความรู้สึกมากค่ะ..
และอีกอย่างชอบบังคับให้เราทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเช่น เราชอบภาษาแต่ท่านบังคับให้เราเรียนหมอจะได้รวยๆมีเงินเลี้ยงครอบครัว
แต่เราไม่ถนัดด้านนั้นเลยค่ะที่จำเป็นขะจ้องสอบหมอคือวิชาวิทย์ คณิตศาสตร์เป็นหลักแต่เราคือด้อยด้านนี้มากตั้งมจเรียนสุดๆแต่คะแนน
มันก็ไม่ดีขึ้นเลย และเรื่องความเป็นส่วนตัวก็เช่นกันคือเราแทบไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยไม่ว่าจะมือถือหรืออะไรก็ตามชอบจรวจแถมไปลบแชทด้วยปนะเด็นคือลบแชทกลุ่มเรียนอ่ะดิ พอถามลบทำไมก็ตอบว่ามันไม่เกี่ยวกับการเรียนและก็ลบแชทเพื่อนหรือคนคุยต่างๆ
ทั้งที่เราก็อายุ17แล้วการที่จะมีแฟนหรอมีคนรักก็ยังจะห้ามเราบอกมันยังไม่ถึงวัยสมควรแต่เราก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยนะเราก็แค่คุยกันปกติเท่านั้นแต่บางทีท่านก็ทำเกินไป