อยากจะมาเล่าความอึดอัดใจที่ไม่สามารถพูดคุยกับใครได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว คือแม่เรามีแฟนใหม่ค่ะ อยู่คนละจังหวัด มีลูกติดคนนึงเป็นออทิสติก แน่นอนค่ะโครตอึดอัดใจหลายอย่างค่ะ ตั้งแต่เขามาในชีวิต เขาเป็นคนไม่รักษาความสะอาดร่างกายอะไรเลย มาเยี่ยมบ้านเราแต่ละทีคือกลิ่นแทบจะอ้วก แล้วเขาก็ไม่เคยเตือนลูกชายของเขาเองเลยว่าอย่าทำแบบนั้นแบบนี้ มาถึงบ้านเราปุ๊บเห็นเตียงนอนของเราก็ขึ้นไปนอนเลย แถมปากกัดตุ๊กตาของเราด้วย เรานี่อึ้งเลย แล้วพ่อนางนี่ก็สุดจัด ไม่บอกไม่เตือนลูก แถมนั่งดูเฉย แม่เราก็มาปลอบว่าใจเย็นไปน้องเขาไม่รู้อะไร อายุจนจะ ยี่สิบแล้วนี่นะ ถึงเป็นออทิสติกก็เตือนก็พูดก็บอกได้หนิ ไม่ใช่หมาใช่แมวที่ไหน ตัวพ่อนางนี่ก๋ไม่ธรรมดา พูดจาขวานผ่าซากถือว่าตัวเองเป็นครูแล้วจะพูดยังไงก็ได้ มาใช้คอมพิวเตอร์ของเราเล่นเกมส์ทั่งวันทั้งคืนพอเราจะเล่นบ้างบอกให้ก็ร้องโวยวาย พ่อนางก็มาดุเราว่าให้น้องเล่นดิ เห็นมั้ยน้องนั่งมองตาละห้อยแล้ว
เรานี่อึ้งเลยค่ะ มาบ้านคนอื่นแล้วเสียมรายาทแบบนี้หรอหน้าไม่อาย  แล้วใช้ห้องน้ำแต่ละทีกลิ่นแทบจะอ้วกทั้งพ่อทั้งลูก เราก็เอาคืนค่ะแสดงความรังเกียจชัดเจนไปเลยด้วยการพกสเปรย์ดับกลิ่นไปฉีดในห้องน้ำต่อหน้าต่อตาเลย ไม่สนแล้วค่ะมารยาทอะไรนั่นน่ะ น้ำยาบ้วนปากซื้อมาใหม่ลูกนางก็มาใช้ของเรา ชนิดที่ว่าอมปากขวดเลย เราทนไม่ไหวก็โวยวายแกล้งถามแม่เลยค่ะว่าใครมาใช้ ตัวลูกนางก็มายอมรับเองว่าใช้เอง แม่เรานี่ก็สุดยอดเจ้าบ้านที่ดีแห่งปี ได้แต่พูดว่าน้องเขาไม่รู้ลูก เราก็จิกตาไปที่พ่อนางเลยประมาณว่าหัดสอนลูกบ้างอย่ามาอ้างแต่ว่าเป็นออทิสติก  ส่วนแม่เราก็น้องเป็นคนในครอบครัวนะต้องเห็นใจเขา เขาไม่ปกติ จ้าาาา เชิญแม่มองไปเถอะหนูแหละคนนึงที่ไม่เห็นว่าเขาเป็น  โดยเฉพาะพ่อนางนี่เรายิ่งเกลียดเข้าไส้เลย  พาลูกมาบ้านเราทีไร ก็ทำตัวแบบสบายเหมือนไม่มีใครอบรมมารยาทมาก่อน  คิดจะไปนอนเตียงเราก็ไป กลิ่นตัวนี่ติดเตียงจนเราต้องรื้อไปซักใหม่ใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มแบบเปลืองๆเลย เปลืองแค่ไหนก็ยอม เพราะรังเกียจมาก คนไม่มีมารยาท แล้วเวลาขับรถนั่งรถไปไหนมาไหน ลูกนางนี่เปิดเพลงในมือถือฟังเสียงดังแบบไม่เกรงใจใคร เปิดแต่เพลงญี่ปุ่น ป็อบ เกาหลีไปงั้น น่ารำคาญสุดๆ พ่อก๋ไม่รู้จักเตือนลูกปล่อยให้ลูกทำเรื่องไร้มารยาทตลอดทาง  เราอึดอัดแค่ไหนก็พูดไม่ได้ค่ะ แม่เราเป็นคนรูสอนอนุบาลท่านก็จะเอ็นดูเด็กเป็นธรรมดาลองไปพูดดูสิ คำตอบก็จะเหมือนเดิมประมาณว่าเขาไม่ปกติ ต้องเห็นใจเขา สำหรับเราไม่ว่าเด็กปกติไม่ปกติยังไงก็สอนได้นะ เด็กออทิสติกคนอื่นๆหลายคนก็ไม่เคยเห็นจะแย่ขนาดนี้เลย เขาน่ารักกว่านี้ตั้งเยอะ จนกระทั่งหลายปีที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปเยี่ยมบ้านเขาค่ะ บอกเลยว่าเราทนอยู่แทบไม่ได้เลย เราว่านรกยังน่าอยู่กว่าเยอะ บ้านช่องเต็มไปด้วยหยากไย่ ฝุ่นหนาเขรอะทุกจุด ห้องครัวนี้อย่าพูดถึง สกปรกมาก น่ารังเกียจสุดๆ เราเลยถามแม่เลยว่า เขาพาอยู่แบบนี้ได้ยังไง  แม่เรานี่ก็สุดยอดแห่งการมองโลกในแง่บวกสุดๆ  บอกว่าเขาเป็นผู้ชายบ้านเขาไม่มีผู้หญิงมันเป็นธรรมดาของผู้ชาย เรานี่แบบห้ะแม่!!!!! ผู้ชายที่เขารักสะอาดมีถมเถไปนะแม่ แม่อย่าเหมารวมสิ เราเองก็ไม่อยากทะเลาะกับแม่เราก็เลยไม่พูดอะไรต่อ เพราะดูแล้วคงพูดอะไรไม่ได้  มาการมฝบอกเราซ้ำๆอีกว่า เขาก็คนในครอบครัวนะ อย่าไปรังเกียจเขาเลย  เรานี่แบบแม่คนมันไม่ชอบก็คือไม่ชอบอ่ะ แล้วอย่ามาพูดได้ไหมว่าสิ่งต่างๆที่เขาทำเพราะเขาเป็นเด็กออทิสติก สำหรับเราจะเด็กดาวซินโดรม จะออทิสติก มันสอนกันได้ค่ะ ยิ่งคนพวกนี้แหละเขาจดจำดีกว่าคนปกติทั่วไปด้วย ถ้ากล้าจะสอนเขา แต่มันเป็นเพราะพ่อของเด็กมากกว่าที่ปล่อยปะละเลยและเอาความเป็นออทิสติกมาอ้าง ยิ่งแม่เราชอบมาพูดโน้มน้าวให้เราเข้าใจนี่เรายิ่งทวีคูณความรังเกียจขึ้น 10 * เท่าเลยค่ะ คนมันเกลียดแล้วก็คือเกลียดค่ะไม่ต้องมาโน้มน้าวอะไรทั้งนั้น
และนี่คือความอึดอัดของเราในระยะเวลาที่ผ่านมาค่ะ