อาจเป็นการระบายครั้งสุดท้าย

ไม่รู้จะเขียนหรือระบายกับใครระบายลงที่นี่แล้วกันตอนนี้รู้สึกเหนื่อยเบื่อกับการยิ้มในแต่ละวันต้องต่อสู้กับตัวเองสมองมันสั่งไห้เราพักผ่อนบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เหมาะกับเราเลยแต่หัวใจยังสู้ คิดว่าสักวันเราจะมีรอยยิ้มจริงๆ จากคนๆนึงเติบโตมาจากครอบครัวที่มีแต่ความรุนแรงจนกลายเป็นคนต่อต้านครอบครัวแต่ทั้งชีวิตไม่เคยได้สมหวังอะไรเลยมีแต่คนหักหลังตอนนี้หมดพลังแล้วทุกสิ่งสู้กับตัวเองไม่ไหวแล้ว ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอผู้คน มองไปก้อมีแต่ความว่างป่าว ใจเราตอนนี้ไม่สุ้แล้ว อยากนอน ไม่มีครอบครัวไห้เป็นจุดหมาย มีคนที่เรารักเป้นจุดหมายเดียวเค้าทำไห้เรายิ้มได้เค้าทำไห้เราสู้แต่เราทำไมเจ็บปวดแบบบอกไม่ถูก เจบปวดมากที่เรามองเค้าทั้งๆที่เค้าดึงเราออกจากความเศร้ามาตลอดไม่ยอมไห้เราเสียใจรึเศร้าคนเดียวเลย โลกไบนี้ตอนนี้มันสวยนะแต่เราไม่เหมาะกับโลกใบนี้ โลกใบนี้ไม่เหมาะสำหรับคนอ่อนแอแบบเราเราเหนื่อยเราท้อเราผิดหวังเรามันไม่มีค่าเราเจ้บปวดเราทรมาร