ผมสูง200

กระทู้สนทนา
สวัสดีครับเพื่อนๆ ปัจจุบันผมสูงถึง200ครับ สำหรับคนทั่วไปคงมองว่าสูงมากๆเลยสินะ ใช่ผมก็เช่นกัน หลายคนมักสงสัยและตั้งคำถามว่า ทำไมผมถึงสูงขนาดนี้ ไปกินอะไรมา และไม่พ้นแม้แต่คำพูดหยอกล้อต่างๆนาๆ ไปจนถึงการบูลลี่กันก็มี ถ้าถามว่าทำไมผมถึงสูงได้ขนาดนี้ เดี๋ยวจะมาบอกให้ฟังครับ
   สมัยผมเด็กๆครอบครัวผมนั้นคนที่สูงสุดในบ้านก็คือพ่อของผมที่มีส่วนสูงราวๆ 180 ซม.ส่วนแม่ก็ประมาณ 170ซม. แต่ผมในตอนนั้นสมัยอนุบาล ประถม ยันมัธยมต้น ผมเป็นคนที่ตัวเล็กและเตี๊ยมาก และได้ยืนอยู่หัวแถวตลอด ย้ายไปกี่รร.ผมก็ได้ยืนแต่แถว ถ้าถามว่าทำไมย้ายบ่อย ก็เพราะด้วยความตัวเล็กนี่แหละเลยทำให้มักโดนแกล้งประจำ ที่บ้านจะซื้อนมมาให้กินตลอดและผมกินนมหนักมากด้วยความชอบและอยากสูงด้วย
   มารู้ตัวว่าสูงขึ้นก็ช่วงตอนม.2 จะเข้าขึ้น ม.3 ส่วนสูงตอนนั้นก็ราวๆ(155) ช่วงนั้นก็เป็นช่วงวัยเจริญเติบโตของผช.ด้วยแหละ แต่มันไม่ได้เวอร์ขนาดนั้นนะแค่ ก็ยังคงระดับของเพื่อนๆและคนปกติอยู่ พอช่วงขึ้นม.3 (ส่วนสูง162)ก็มีเพื่อนชักชวนไปเล่นบาสด้วย ผมไม่อยากเล่นหรอกแต่ด้วยความเพื่อนน้อย พักเที่ยงตกเย็นก็ไปเล่น ไม่ได้เล่นขำๆนะแต่มีครูและโค้ชมาพาซ้อมจริงจังเลย และผมเป็นคนที่ตัวผอมละวันๆเรียกได้ว่าขยับตัวน้อยมากตอนซ้อมก็เหมือนจะตายตลอดเวลา แรงผมก็แทบไม่มีจะชู้ดลูกให้ถึงแป้นบาส(ห่วง)ด้วยซ้ำ เลยมักโดนโค้ชไล่ให้ไปฝึกคนเดียว และไม่ได้ฝึกเหมือนกับเพื่อนๆด้วย สิ่งที่โค้ชให้ทำก็มีอยู่2อย่าง คือย่อละโยนลูกบาสขึ้นฟ้าให้สูงที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ และก็กระโดดแตะแป้นบาส ทำแบบนี้ทุกวันๆและเพิ่มจำนวนไปเรื่อยๆจากหลักสิบก็ไปหลักร้อย ละก็สุดที่1พัน หอบ หน้าซีด ปากสั่นเหมือนจะตาย ใช้เวลาอยู่เกือบเดือน รู้ตัวอีกทีก็ชินแล้ว แต่สิ่งที่ไม่ชินคือส่วนสูงของตัวเองที่เพิ่มไวผิดปกติ ถึง20ซม.+ (ส่วนสูง185) ไม่ชินขนาดที่ว่าผมเดินชนนู่นชนนี่ตลอดเวลาด้วยความที่กะความสูงตัวเองไม่ถูก ใช้ชีวิตยากมากแต่ไม่ได้เคลียดอะไร พอช่วงขึ้นม.ปลายตัวผมก็ไม่ค่อยมีเวลาไปเล่นกีฬาแล้วเพราะติดทำกิจกรรม แต่ส่วนสูงก็ยังคงเพิ่มอยู่แต่ช้ากว่าตอนเล่นบาส ตกปีละ5ซม.- 7ซม. จนจบมัธยมก็วัดได้ราวๆ196-205 แล้วแต่ที่วัด แต่ตีกลมๆก็200
   ช่วงนั้นถามว่ารู้สึกยังไงก็คือ เริ่มมีเคียดและรำคาญเวลามีคนเข้ามาทักเกี่ยวกับส่วนสูง พูดเล่นบ้างหยอกล้อบ้าง ไปถึงการใช้คำพูดที่ทำให้เราฟังแล้วรู้สึกแย่ และมันไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนภายนอก แต่รวมถึงอาจารย์ด้วยที่พูดละทำให้เราดูเป็นตัวตลกและจุดสนใจของคนอื่น ส่งผลทำให้เราเป็นคนที่ไม่มั่นใจตัวเอง คิดมากกับความคิดคนอื่นที่จะพูดถึงเรากลัวที่จะพบปะผู้คน กลัวกับการที่ต้องเข้าสังคม มันแย่ถึงขั้นที่เรารู้สึกเกลียดและเอาแต่โทษร่างกายตัวเองเหมือนจะเป็นบ้าเลยตอนนั้น
   แต่พอถึงจุดๆนึงไม่รู้ตอนไหนเหมือนกันที่ตัวผมรู้สึกว่าเราไม่ต้องไปแคร์ใครและคิดในใจเสมอว่า"ช่างมัน"เวลารู้สึกกลัวหรือไม่กล้า เลิกที่จะมองถึงข้อเสียข้อบกพร่องของร่างกายตัวเอง แต่จะมองหาข้อดีของมันแทน และเลือกที่จะดูแลหมั่นออกกำลังกาย เริ่มศึกษาเรื่องบุคลิก การวางตัว แล้วผมก็เริ่มรักตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆและกลับมามั่นใจในตัวเอง มีความกล้าที่จะเข้าสังคมและสบตากับคนอื่น บางครั้งแอบออกไปทางห้าวด้วยซ้ำฮ่าๆๆ ถามว่ายังโดนแซวด้วยถ้อยคำที่ทำให้รู้สึกแย่อยู่มั้ยก็มีบ้าง แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเหมือนแต่ก่อน
   แต่เรื่องที่ทำให้คิดมากมันก็ดันงอกเข้ามาอีก  คือเรื่องมีแฟน เพราะตั้งแต่สมัยเรียนยันจนมัธยมผมไม่เคยมีแฟนเลย วันๆเล่นแต่เกมส์กับติดเพื่อนไม่มีเรื่องผญ.ในหัวเลยสักแอะจนเพื่อนคิดกับที่บ้านคิดว่าไม่ชอบผญ.
*เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังต่อทีหลังถ้าอยากฟังอีกนะพิมพ์มายาวเกินละ*
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่