เราเกิดมาในครอบครัวที่เรื่องเงินมีปัญหา(เป็นหนี้)มันนานมากตั้งแต่เราจำความได้ คนนั้นหมดคนนั้นมาใหม่ตลอดบางคนก็พูดว่า"ต้องชินแล้ว"แต่มันไม่เคยจะชินสักครั้งเราเป็นคนที่เซ้นซิทีฟ&ชอบเก็บทุกอย่างมาคิดอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เจ้าหนี้มาตามหนี้แม้จะเป็นหนี้ที่ครอบครัวเราไม่ได้ก่อคือไปคํ้ามาก็จะมาตามเก็บที่ครอบครัวเราถ้าไม่ให้เค้าก็จะอ้างว่ามีคริปเสียงนู่นนั่นแล่วพอครอบครัวเรามานั่งคุยกันว่าจะทำไงก็ต้องรับสภาพไปอย่างเก่า
ส่วนตัวเราแค่17บางคนอาจจะบอกไปทำพาร์ทไทม์สิ่เราอยากไปนะแต่เรามีน้องอีกหลายคนที่ต้องดู
แม่เลยบอกให้เราขายของ เราก็พอทำไปได้แต่"เหนื่อยจัง"เราพูดคำนี้ทุกวันตลอดมันเหนื่อยถ้ามีคนซื้อเราจะไม่ได้เหนื่อยเท่าไหร่แต่ปัจจุบันอะขายของกำไรไม่ถึงร้อยวันไหนไม่หมดเข้าบ้านมาแม่ต้องบอกละว่าเราไม่ตั้งใจขายเราไม่ทำอย่างนู่นอย่างนี้ซึ่งมันไม่ไหวแล้ว เราเคยบอกไปว่าเราขอพัก แม่เราก็จะเปรียบเทียบกับเด็กที่อยู่ในคริปต่างๆว่าเค้ายังทำได้เลย ยิ่งโตแล้วเราคิดไรเยอะขึ้นมากเช่นอ่านหนังสือเตรียมเข้ามหาลัยซึ่งมันเครียดอยู่แล้ว
เคยนะที่แม่มาเล่าให้ฟังว่าแม่เราอะท้องเราตอนที่ไม่พร้อม(18)ย่าเราเคยบอกว่าถ้าไม่พร้อมก็เอาออกก็ได้นะถ้าฝืนไปเด็กมันจะไม่มีความสุขเอา แม่เราก็ยืนยันว่าจะเก็บเราไว้ตอนที่แม่เล่าเราโครตภูมิในในตัวเเม่เลยแต่พอวันไหนที่มัน"เหนื่อย"มันจะคิดเสมอว่าถ้าแม่ทำหนูตั้งแต่ตอนนั้นหนูจะไม่โกรธเลยถ้าโตมาแล้วมันจะเจ็บขนาดนี้