รู้น้อยใจที่ไม่มีพ่อมีเเม่ อยากรู้ว่ามีคนเป็นเหมือนเราเเล้วใช่ชีวิตยังไงมีความสุขไมครับ

สวัสดีครับผมอายุ15ละครับ ผมเเค่อยากมาระบายละหาคนที่เป็นเหมือนผมอยากรุ้ว่าจัดการกับความรุ้สึกยังไง  ผมจะเริ่มเล่าเรื่องขอผมเลยนะ ตั้งเเต่ผมจำความได้คือพ่อเเม่เเยกทางกันผมมาอาศัยกับครอบครัวฝั่งเเม่ผมไม่ค่อยเห็นหน้าพ่อเลยเคยเห็นอยู่ครั้งเดียวคือรดน้ำหน้าศพ ครับพ่อผมเสียตอนผมอยู่ป4 เเม่ผมก็ไปทำงานอยู่กทม หรือบางทีก็ไปต่องประเทศบ้างเเม่ไม่ค่อยกลับบ้านเเต่ผมก็รักเเม่ผมดี จนกระทั้งเเม่ผมเป็นมะเร็งในสมองผ่าเเล้วมันก็เป็นใหม่สุดท้ายอยู่ได้2เดือนก็เสีย     เเละตอนป6ตาก็เสียเพราะเส้นเลอดในสมองตีบผมรักตาผมมากตาเป็นคนค่อยช่วยผมอยู่ตลอดผมเสียใจมากที่ค่อยเห็นเเม่กับตาเสียชีวิตบนเตียงต่อหน้าอาการเเม่กับตาคล้ายๆกัน คือจากไปเเบบยุบนเตียงจำใครไม่ได้พูดไม่ได้ผมเสียใจเเต่ก็พยายามจนผ่านมาได้จนตอนนี้อาศัยอยู่กับยาย น้าละพี่เขย เเต่ผมไม่ค่อยมีความสุขเลยเขาชอบดูถูกพูดจาเหยียดหยามผมด่าผม ผมก็อดทน ผมรู้ว่ามันไม่ไหวเเล้วครับผมพยายามเข็มเเข็งเเต่พอนึกถึงอะไรเเบบนี้เเล้วมันก็ดิงบ้างครั้งผมก็อิจฉาเพื่อนผมอยู่เหมือนกัน(ขยายความนะเพื่อนผมสนิทกับผมมากจบป6ก็ยายไปรรเดียวกันสนิทกันเเต่เขาเริ่มดดต่ตึกออกห่างผมถามว่าสนิทยุไหมก็สนิทเเต่ว่าสนิทกับคนอีกคนเเบบไม่รอทิ้งผมบ้างละผมรัสึกอิจฉาเขาเขาเป็นผญนะครับเขาเข้าสังคมไม่เก่งเป็นซึมเศร้า จะฆ่าตัวตาย เอาอะไรมากรีดเเขนตัวเอง ทุกคนในห้องก็โอ๋เขา ครอบครัวเขามีสถานะทางการเงินที่จะเข้าขั้นรวยเลยอะเขาสั่งของทีเป็น3-4หมื่นเลยอะครอบผมเขาสมบูรณ์มากมีทุกอย่างพ่อเเม่ปู่ย่าอะไรมีหมดอยากได้ไรเขามีหมดไอเเพด1ไอโฟน2 ละคือบอกเลยว่ารุ่นเเพงๆทั้งนั้นเขาอยากได้อะไรเขาได้หมด)คือยอมรับนะว่าอิจฉาเขาเขามีทุกอย่างที่เราเเทบจะไม่มีเขาเเทบจะไม่ได้ขาดอะไรเลย เเต่เราขาดเเทบจะทุกอย่างเเต่ผมก็เข็มเเข็งนะไม่ได้เป็นซึมเศร้าเป็นอะไรเเต่ผมนึกถึงเรื่องพวกนี้เเล้วมันก็มีบ้างเหละความรู้สึกเศร้าเสียใจ  สุดท้ายนี้มันอาจจะนิสัยไม่ดีที่ไปคิดอะไรเเบบนี้ใส่เขา เเต่มันก็ต้องมีบ้างเเหละความรุ้สึกน้อยใจในอะไรเเบบนี้ก็คนเเหละก็ต้องมีความรุ้สึกสิ 

 ในท้ายที่สุดเเล้วผมอยากถามท่านอื่นว่าไม่มีพ่อเเม่เเล้วพวกพี่ๆมีความรุ้สึกยังไงบ้างหรือมีเรื่องเล่ามีเเบ่งปันให้ผมก็ได้ เเละขอโทษที่พิมพ์ได้ไม่ค่อยดีผมไม่ได้เคยทำอะไรเเบบนี้