ชีวิตที่แสน.......

กระทู้สนทนา
จะมาเล่าเรื่องชีวิตให้ฟัง
         ตอนเด็กเป็นคนที่อยู่คนเดียวบ่อยมาก พ่อแม่ก็ชอบทะเลาะกันบ่อยเพราะว่าพ่อมีเพื่อนฝูงเยอะ(ทำงานข้าราชการ) เลยมีสังสรรค์กันบ่อยๆ พอสังสรรค์เสร็จพ่อก็เมาก็เลยมีปากเสียงกันบ่อยๆ ผมก็เลยไม่ค่อยชอบเหตุการแบบนี้เท่าไหร่ พอเพื่อนพ่อมาสังสรรค์ทีไร ไม่ค่อยชอบออกมาให้เห็นหน้าเท่าไหร่นัก
        แล้วก็มีช่วงนึงพี่ชาย 2 คนกับแม่ไปทำงานที่ กทม.
ผมก็อยู่กับพ่อ 2 คน ช่วงนั้นพ่ออาจจะติดเหล้าไปหน่อย
ผมก็เลยอยู่บ้านคนเดียว *ช่วง ม.2 ก็เลยแอบร้องไห้อยู่เพราะคิดถึงแม่ ร้องไห้แล้วกอดสุนัขที่เลี้ยง ตอนนี้สุนัขตัวนั้นมากครับเป็นสุนัขตัวเดียวที่รักมาก ตอนนี้มันตายไปนานแล้ว ผมก็เหมือนเป็นเด็กเก็บกดไปเลย ญาติก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ผมก็เป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ หรือใช้ชีวิตแบบเงียบๆ ช่วงเรียน ม.ต้น- ปลายก็ ไม่ค่อยสนิทกับใครและไม่มีเพื่อนสนิท เล่นกลุ่มไหนได้หมด
        พอมาตอนโต 26ปี ตอนนี้ทำงานมา 5ปีแล้วก็ ไม่ค่อยเข้าสังคม อยู่แบบคนเดียว แต่เรื่องงานก็ยอมรับว่าตัวเองทำงานดีมากครับ เพราะดูจากหัวหน้าที่เคยลาออกแต่ละที่ประเมิน
        เวลาไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียวตลอด ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยได้ไปเที่ยว (ไปล่าสุด 5ปีที่แล้ว)มีแฟนคนแรกรักแฟนมากๆทุ่มทุกอย่างสุดท้ายก็ผิดหวังมากๆๆ
แฟนคนที่สอง มีแฟนนะครับแต่อยู่ไกลกัน ไม่ค่อยได้คุยกันความสัมพันธ์เลยไม่ค่อยคลั่งรักเท่าไหร่
        ตอนนี้ไม่ค่อยชอบชีวิตตัวเองเลยอะ ชอบคิดมาก
ชอบแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง ชอบแคร์ญาติพี่น้องว่าจะมองเราลบๆ ชอบคิดอีกว่าจะดูแลพ่อแม่ไม่ได้ เป็นคนจริงจังกับงานมากๆ จนทำให้สมองคิดตลอดเวลา แคร์เพื่อนร่วมงานมากไป *ที่แย่กว่านี้ทำงานมีฝีมือนะ แต่นายไม่ชอบ  🥹 ทำงานแต่ละที่ (3ที่)มีแต่โยนงานมาให้จนล้นมือ
*เหมือนชีวิตผมมันต้องทดสอบอะไรอีกหลายอย่าง (ของอเเงนะ🥹)  

บอกตัวเองต้องสู้ 🥹
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่