ทำไมเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ถึงไม่ใช่ครอบครัว

ตามชื่อกระทู้เลย ครอบครัวเราแยกกันอยู่นะคะ พอดีพ่อแม่หย่ากัน ตอนแรกเราก็อยู่กับพ่อ แต่พ่อไม่มีกำลังที่จะเลี้ยง เลยส่งมาให้คุณป้า เราก็อยู่กับป้าเราตั้งแต่ป.1เลย มีงอแงหาคุณพ่อบ้างเพราะเป็นคนติดพ่อ แรกๆมันดีค่ะ เราโอเคทุกอย่างๆ เรามีพี่ชายด้วย(พ่อแม่เดียวกัน) แต่พี่ชายถูกโอนให้มาเป็นลูกคุณป้าตั้งแต่เด็กเลยค่ะ พี่ชายคุยกันอยู่ด้วยกันปกติ แต่อาจจะเพราะความห่างของอายุเราเลยยังไม่กล้าคุยเท่าไร เป็นคนกลัวพี่ค่ะ พี่ค่อนข้างดุ ถ้าตามชื่อกระทู้ก็เรามีความคิดที่อยากจะต/ยบ่อยมากค่ะ ยิ่งช่วงนี้ยิ่งโดนตำหนิยิ่งคิดทุกวัน ตอนนี้เราม.4ค่ะ ตอนม.ต้นเราเรียนห้องเรียนพิเศษการเรียนเราดีมากค่ะ แต่ขึ้นม.4เราสอบไม่ติดห้องเรียนพิเศษ แม่ก็มีผิดหวังแหละคะ (หลังจากนี้เราจะเรียกคุณป้าว่าแม่นะคะ)ถึงจะไม่พูดอะไรแต่หลายๆอย่างมันดูออก ส่งเราเรียนพิเศษหลายๆที่ ให้เราอ่านหนังสือตลอด เราเข้าใจนะคะเพราะส่วนนี้มันก็คืออนาคตของเรา ช่วงนี้เกรดเราค่อยข้างตก เรายอมรับเลยค่ะว่าเราขาดความตั้งใจ เรียนเอาผ่านเฉยๆ ตั้งแต่นั้นมา เราพูดอะไรก็ไม่ค่อยเข้าหูแม่เท่าไร แม่ก็มีหัวเสีย พูดเสียงดัง สำหรับเราเราว่าเรื่องที่แม่บ่นหรือคนในบ้านบ่นมันเล็กมากๆ ทำไมเราถึงคิดจะร้องไห้ ถึงคิดจะต/ย ปกติเราเป็นคนที่ค่อนข้างเอ็กโทรเวิด สดใสมากๆด้วยไม่เคยมีความคิดนี้เข้ามา แต่ช่วงนี้มันบ่อยจนบางครั้งเราอยากนอนร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้จะร้องไปทำไมเราไม่ได้โดนด่าโดนว่าอะไรที่หนักเลย แต่พอมีความคิดอยากต/ย เราก็จะนึกถึงแต่สิ่งที่เราชอบ เช่น กูยังต/ยไม่ได้ยังดูอนิเมะเรื่องนี้ไม่จบเลย ใช้ชีวิตติ่งยังไม่คุ้มเลย เพื่อนออนไลน์ก็นัดเจอกันตอนมหาลัยนิ เหตุผลที่เข้ามามันไม่ใช่ครอบครัวเลยที่อยากทำให้เรามีชีวิตอยู่ โดยที่ครอบครัวของเราก็ดีนะคะ ดูแลเราดีมากเลย กระทู้นี้มันก็ออกแนวระบายหน่อยๆนะคะ เราไม่ค่อยมีคนรุ่นเดียวกันคุยเท่าไร เอาไปปรึกษาเพื่อนก็คงไม่โอเคเรามีความคิดแบบนี้เพื่อนจะมีรีแอ้คแบบไหน ค่อนข้างไม่มั่นใจเท่าไรคะ

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ แต่เราไม่คิดจะตุยหรอกนะคะ รออนิเมะเรื่องนึงเข้าไทยอยู่ มันจะจบแล้ว☺️ รอดูอยู่ค่ะไม่ต้องห่วง