หนูเป็นพี่คนโตค่ะ มีน้องชายหนึ่งคน เราอายุห่างกัน 5 ปีค่ะ
ตั้งแต่น้องเกิดมาเราแตกต่างกันมากค่ะน้องชายผิวขาวชมพู ส่วนตัวหนูเรียกได้ว่าดำตั้งแต่เด็กๆแม่ชอบพูดว่าเป็นคนเดียวในครอบครัวที่ผิวดำแม่จะเรียกหนูว่า"แหล่"ภาษาอีสานแปลว่าดำ)แมาเรียกเราแบบนี้มาตั้งแต่เด็กชอบบอกว่าเก็บมาจากกองขี้เถ้าบ้างแหละเลยดำแบบยี้ไม่เหมือนพ่อเหมือนแม่ ชอบมองเราแล้วมีแต่ข้อติเราใส่ขาสั้นก็จะบอกว่าน่าเกียจจังขาก็ใหญ่ ทำให้เราไม่มีความมั่นใจมาตั้งแต่เด็กๆแต่กับน้องเราเราไม่อคยได้ยินแม่สร้างข้อติให้น้องเลย แม่เราทำงานเมืองนอกเวลาโทรมาวิดีโอคอลมา เราแพลนกล้องไปทางน้องแม่ก็จะพูดตลอดว่าลูกชายแม่หล่อจัง แม่จะคอยสั่งเสื้อผ้าที่คิดว่าน้องใส่แล้วจะดูดีมาให้ มีครั้งนึงแม่บอกให้เราไปซื้อเสื้อแขนยาวให้น้องเพราะอากาศเริ่มหนาวแล้วค่อยบอกเราทีหลังว่าถ้าอยากได้ก็เอาด้วยก็ได้ บางทีแม่ก็สั่งมาให้เฉพาะน้องเราเห็นเราก็แอบน้อยใจ เราใส่เสื้อแขนยาวตัวเดียวที่แม่ส่งมาให้จากเมืองนอกเราใส่ตลอดเวลาไปไหนมาไหน แม่เห็นน้องไม่ใส่ตัวที่สั่งมาให้ก็สั่งมาให้ใหม่เรื่อยๆคงคิดว่าน้องจะไม่ชอบ เราเป็นนักศึกษานะคะเวลาที่เรากลับบ้านเราจะโทรถามแม่ตลอดว่าให้ซื้ออะไรไปมั้ยจะฝากซื้ออะไรมั้ยแม่ก็จะตอบเป็นคำเดิมตลอดว่าถามน้องสิน้องอยากกินอะไร ถ้าเราถามแล้วน้องตอบว่าไม่รู้แม่ก็ค่อยจะบอกเราว่าถ้าเราอยากกินอะไรค่อยซื้อไป เราถูกนึกถึงเป็นคนสุดท้ายตลอดค่ะ ส่วนตัวเรารักน้องนะคะไม่ค่อยมีปัญหาผิดใจกันแต่เราจะไปน้อยใจแม่แทนค่ะ เราเจอแบบนี้มาตลอดจนทุกวันนี้เริ่มไม่ไหวค่ะ ดิ่งมากอยากต*ายๆไปซะ เพราะอยู่ไปก็รู้สึกไร้ค่า มีค่าแค่ตอนที่เค้าจะใช้ให้ทำธุระอะไรถ้าไม่มีธุระใช้ให้เราไปทำก็คงไม่ทักหาโทรหาเลย มีแต่โทรหาน้องด้วยความคิดถึงความอยากคุย เราควรจัดการความรู้สึกยังไงดีคะตอนนี้ดิ่งมากๆเลย😭