น่าเบื่ิอ

คือ หนูไม่มีพ่อแม่ พ่อหนูกับแม่แยกทางกันตั้งแต่จำความได้ และพ่อก็มาเสีย หนูอยู่กับย่าและปู่ หนูยอมรับค่ะว่าท่านมีบุญคุณกับหนูมากๆๆ จนตอบแทนไม่หมด แต่เรื่องที่หนูฝังใจ และจำ เพราะทำอะไรก็ผิดไปหมด ทำอัน

เบื่ิอ

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราย้ายมาเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนอื่น เพราะโรงเรียนเก่ามีถึงมัธยมต้น เพื่อนๆต่างก็เข้าโรงเรียนอื่นหมด เราคิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้วค่ะ กลัวหาเพื่อนไม่ได้ เครียด พยายามซ้อมการทักทาย หาวิ

เราเพิ่งขึ้นม.ปลายค่ะ มีความเครียดทางบ้านเป็นทุนเดิมบวกกับการเรียนที่เราเรียนด้วยความที่เป็นห้องคิง สังคมภายในห้องก็จะเเตกแยกเป็นกลุ่มๆ เราก็มีกลุ่มเช่นกัน นานๆเข้าเราเริ่มเหนื่อยใจกับหลายๆอย่างกับครอ

เราโตกับตายายมาตั้งเเต่เด็กพ่อเเม่ทิ้งเราไปมีครอบครัวใหม่ พ่อไม่เคยติดต่อมา เเม่ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพกับครอบครัวใหม่ไม่ค่อยได้ติดต่อมาถ้าเราไม่ขอเงินเขาก็ไม่มีทางส่งเงินมาเเน่ พอเราโตเริ่มมีเงินมีงานมี

คือพักหลังๆมาเรารู้สึกเบื่อทุกอย่างมีคำถามต่างๆขึ้นแทรกในหัวคนรอบข้างที่ชอบตั้งคำถามต่างๆถามนั้นนี้หน้าเบื่อในแต่ละวันคำถามที่มันชอบถามตัวเองบ่อยๆคือ'ทำไปเพื่ออะไร'​ 'ทำไมต้องทำทุกๆวัน'​ 'ทำไมต้องมีคน

บอกเลยว่าปัญหานี้น่าจะเจอหลายคน อยากระบายมากเลย อาชีพ นักวาดไรงี้ ซึ่งปัจจุบันมันก็วาดในดิจิตอลซะส่วนใหญ่ พอเวลาโดนด่าว่าไม่ทำอะไรเลยเนี้ย ทำเอาหัวเสียมาก แต่ก็พยายามควบคุมอารม บางครั้งเหนื่อยมา

เห้อออ...😒 ผมเบื่ออะครับเห้อออ..ผมเปิดใจขอแม่หลายครังละครับการทีออกจากบ้านเนี้ยมันผิดมากหรอไง!! แค่ขอดีๆอะไม่จำเป็นต้องมาเถียง กันก็ได้นิคับ หรือผมควรออกจากบ้านดีคับผมไม่ไหวแล้วอะคับเห้ออ เอะอะก็ให้ผ

คือเบื่อไม่อยากรับแรงกดดัน ทางครอบครัวผมและทางครอบครัวแฟน ต้องพยายามดิ้นรนหาเงินให้มากขึ้นมากกขึ้นอีก จนเหนื่อยเบื่อท้อ อยากตายๆให้จบๆไมาได้เศร้าหรือเครียดปกติดีคับ แค่รู้สึกอยากจบชีวิตทั่งๆปบบนี้เลยไ

ขอปรึกษาพี่ๆหน่อยครับ ผมเป็น Lgbq นะครับ ผมอายุ 33 แฟนผมอายุ40 ต้องเล่ามาตั้งแต่ต้นครับ สมัยมหาลัยรู้จักกับพี่เขาตามเฟสบุ๊คก็คุยกันเรื่อย บ้านผมมีฐานะยากจนเลยครับตอนมหาลัยผมทำงานร้านเหล้าส่งตัวเองและม