คือผมรู้จักกับเด็กผู้หญิงคนนึงครับเรารู้จักกันตอนผมอยู่ม.5เธอพึ่งย้ายเค้ามากลางเทอมตอนผมม.4 หลังจากที่เธอย้ายมาได้2สัปดาห์เธอก็จีบผมเลยครับตอนนั้นผมยังไม่อยากเปิดใจให้ใครผมเลยพยายามจะปฎิเสทอ้อมๆไปเพื่อไม่ให้เขาเสียใจครับ แต่ไปๆมาๆผมที่พยายามปฎิเสทเธอกลับกลายเป็นว่าผมได้คุยกับเธอมากขึ้นๆทุกวันจนเรารู้จักกันถึงทุกเรื่องเลยครับทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายในชีวิต จนวันที่13ขอเดือนๆหนึ่งครับเธอขอผมเป็นแฟนตอนนั้นผมไม่ได้ตอบเธอครับและพยายามเปลี่ยนประโยคสนทนากับเขาจนเช้าวันต่อมาครับผมได้เห็นใบหน้าขอเด็กผู้หญิงคนเดิมที่ผมเดินผ่านทุกวัน วันนี้เธอดูดีมากๆต่างจากวันอื่นๆทั้งๆที่เธอไม่เคยแต่งหน้าด้วยซ้ำเธอเป็นผู้หญิงสูง163ผิวแทนหน่อยเนื่องจากทำงานตากแดดมัดผมยาวไว้ข้างหลังเบี่ยวๆหน่อยผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่วันนั้นหลังจากที่ผมเห็นเธอร้องไห้กับเพื่อนของที่ผมไม่ยอมตอบคำถามของเธอเย็นวันนั้นวันที่14ผมจึงตัดสินใจขอคบกับเธอครับเรื่องราวผ่านมานานนับปีผมมีความสุขกับเธอมากเราช่วยกันและกันคอยประคับประคองกันในหลายเรื่อง ผมเขียนจดหมายรักให้เขาในโอกาสสำคัญผมตั้งใจเขียนความรู้สึกของผมออกไปให้เธอเธอชอบมันมากเธอเก็บไว้กับตัวเองตลอด แตาถ้าเรื่องแบบนี้จบสวยข้างล่างคงไม่ยาวขนาดนี้หรอกครับ😞
เพราะอยู่มาวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่รร.จัดกีฬาสีครับ ตอนนั้นผมอยู่ม.6เขาอยู่ม.5 ผมหลังว่างจากแข่งกีฬาก็จะมาหาเขาตลอดเลยครับจนเราคิดว่าจะเอาผ้าห่มมาเพื่อบังสายตาจากคนอื่นเพื่อที่จะได้ทำอะไรกันใต้ผ้าห่มได้(แค่ล้วงๆจับๆอมๆนะครับ)ใช่ครับเราทั้งสองชอบมันมากผมเข้าใจว่ามันไม่สมควรแต่อย่างว่าแหละครับมันผ่านมาแล้ว จนเสร็จภารกิจผมมารู้ตัวทีหลังครับว่ามีครูคนนึงเขาจับได้แล้วเพื่อนผมมาบอกผมอีกทีตอนนั้นผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผมตัดสินใจที่จะเอาไปบอกแฟนของผมและตกลงกันว่าขออยู่ห่างๆกันก่อนซักพัก(ความหมายของผมคือห่างกันไม่ไกล้กันมากแต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม)แต่นางเข้าใจผิดว่าผมเบื่อนางและต้องการจะไปแล้ว วันนั้นเป็นอีกวันที่ผมเห็นเธอร้องไห้ครับผมรู้สึกแย่มากผมคืดถึงเรื่องนั้นไปหลายวัน จนสุดท้ายครับเราก็ยังตัวติดกันเหมือนเดิม นานเข้าๆก็เริ่มมีเสียงบ่นจากคุณครูเพื่อนๆเกี่ยวกับพฤติกรรมของผมและเธอ แต่เสียงทั้งหมดนั้นกลับโทษเธอและบอกว่าเธอ เป็นพวก
บ้าง เห็นแก่ผู้ชายบ้าง ผมทนคำเหล่านี้ไม่ไหวครับทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของผมเองแต่เธอกลับต้องมารับหน้ารับเรื่องเหล่านี้เองทุกคนเกลียดเธอ
หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดที่สุดและยังฝังใจของผมมาตลอด
ผมบอกเลิกเธอพร้อมกับใก้เหตุผลว่าผมยังลืมคนเก่าไม่ได้ ผมทำร้ายจิตใจของเธอ ผมรู้สึกผิดมาก ผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้นลงไป ผมทำไปเพราะต้องการให้เธอได้เจออะไรที่ดีกว่าผม ผมรู้ตัวว่าทั้งหมดนั่นเป็นความผิดผม และผมรู้ว่าเธอรักผมมากโดยที่จะไม่ยอมให้ผมไปจากเธอแน่ๆ เธอขอร้องอ้อนวอนให้ผมอยู่ต่อให้คุยกันดีๆเธอทำทุกอย่างเลยครับเธอไม่แทบไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง ผมร้บรู้ได้ถึงใจที่แตกสลายของเธอผมบอกเธอไปว่าผมลืมคนเก่าไม่ได้เพราะต้องการให้เธอตัดใจและเกลียดผมจริงๆ วันนั้นเราแทบไม่ได้นอนกันเลยครับผมรู้สึกผิดมากๆ แต่แปลกใจมากว่าทำไมผมถึงทิ้งเธอไปเธอดีกับผมมาก เช้าวันต่อมาผมขอทุกอย่างที่ผมให้เธอยืมคืน เสื้อกันหนาว ของสะสม แม้กระทั้งจดหมายรักที่ผมเขียนให้เธอ แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ จนหมายนั่นยับไปหมด เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอยื่นมันให้ผมและเธอก็กำมือผมไว้แน่นพร้อมกับคำพูดสุดท้ายว่าอย่าไปเลยได้ไหม ตอนนั้นผมอยากหันไปกอดเธอและขอโทษเรื่องทั้งหมดไปมากๆ แต่ผมกลับไม่ทำทั้งๆที่ปมารู้ว่านั้นคือโอกาสสุดท้ายของผมแล้ว ผมปล่อยมือของเธอออกพร้อมเดินออกไปผมเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่กลางโรงอาหารคนเดียวที่ๆเราจะไปนั่งกินข้าวด้วยกันทุกวัน ผมกลับมาที่บ้านและทบทวนตัวเอง ผมคิดว่าผมคงทำใจกับเรื่องนี้ได้ไม่นาน แต่กลับกัน ผมร้องไห้ออกมาและโทษตัวเองว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น ผมรู้สึกแย่มากๆแต่คนที่รู้สึกแย่มากกว่าคงเป็นเธอ เธอเป็นคนที่บ้านมีปัญหามาตั้งนานแล้วครอบครัวของเธอไม่ได้เพรียบพร้อมสมบูรณ์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วตอนนั้นผทกล้าพูดได้เลยว่าผมคือโลกทั้งใบของเธอ ผ่านเรื่องนั้นไปได้สามสี่สัปดาห์ผมตัดสินใจทักไปหาเธอ พร้อมคุยเรื่องสารทุกสุขดิบกัน แล้วผมก็เอาอีกแล้วครับ ผมขอกลับไปคบกับเขาเขาตอบผมว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาคิดถึงผมมากๆมีปัญหามากมายที่ไม่มีใครคอยรับฟัง มีเรื่องต่างๆที่อยากจะเล่าให้ฟัง แต่ปัญหาคือ เขามีคนคุยอยู่ครับ เขาเป็นผู้ชายคนนึงมีการมีงานทำแล้ว ด้วยความเห็นแก่ตัวของผมครับผมจึงขอให้เธอค่อยๆตัดเขาออกไปและกลับมาคบกับผมกลับมาทำตามความฝันที่เราสองคนตั้งใจเอาไว้ ตั้งแต่ตอนนั้นผมได้รู้แล้วว่าที่ผ่านมาผมทำร้ายเธอมากแค่ไหนผมไม่อยากจะให้อภัยตัวเองเลย เธอกลายเป็นคนที่กลัวคำสัญญาและไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่หรือจริงๆจังๆกับใครอีกแล้วใช่ครับทั้งหมดนั้นเป็นเพราะผมเอง ผมจึงพยายามที่จะดูแลเขาพยายามรักษาจิตใจเขาให้เขาได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่แล้วครับ เนื่องจากว่าผมอยู่ม.6 และกำลังจะเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยหบายคนที่เคยผ่านมาน่าจะเข้าใจดีนะครับว่าต้องใช้เวลาส่วนมากทำอะไรบ้าง ผมติดเพื่อนมากขึ้น ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เขาทำให้เขาได้มีเวลากับคนคุยของเขามากขึ้น พอนานเข้าๆ ใจของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปครับ เขากลายเป็นคนที่รักการเที่ยวติดเพื่อน และลองดื่มสุราครับ (นางเคยดื่มแอลกอฮอแล้วผื่นขึ้นแพ้หนักจนต้องเข้ารพ.ไปครั้งนึงครับ)จนนานเข้าๆจากที่ผมพยายามคุยกับเธอกลายเป็นเธอเริ่มห่างๆไปครับถ้าให้นับตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ นางทิ้งผมไปแล้ว7ครั้งครับ ทุกครั้งผมจะเป็นคนขอให้เธอกลับมา ผมเข้าใจครับว่าทั้งหมดนั่นมันเป็นเพราะผมเอง เธอถึงกลายเป็นแบบนี้ ผมพยายามประครองความสัมพันธ์ของเรามาจนถึงวันนี่ครับ จนนางยอมตกลงที่จะมาเรียนต่อที่มหาลัยเดียวกับผมได้ครับผมดีใจมาก ผมสอบติดมหาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดสารคราม มันไกล้บ้านค่าใช้จ่ายไม่แพงมาก ผมรีบจองหอ และตกลงกับพ่อของผมไว้ว่าปีสองผมจะพาเขามาทำความรู้จักหากผมอยู่กับเธอแล้วเราเรียนจบเราช่วยกันเรียนและไปกันรอดผมตั้งใจที่จะแต่งงานกับเขาครับ(โลกสวย
เลยนะครับ5555555) แต่ว่าหลังจากนั้น เขาบอกผมว่าเขาดีกันกับแม่ที่ทิ้งเข้าไปนานแล้ว และมีปัญหาครอบครัวเยอะมาก ผมก็ไม่ทราบนะครับว่าคุณแม่ของเขาทำงานอะไรทำไมถึงมีเงินมากพอที่อยู่ๆก็จะกลับมาเลี้ยงลูก4คนได้ผมก็โอเคและหวังว่าเขาจะมีความสุขกับการกลับบ้านเกิดของเขาครั้งนี้เราคุยกันดีมากครับหวานซึ้งเธอบอกรักผมด้วยนะผมดีใจมากเลย แต่อยู่ๆครับ เธอตื่นมาและทักมาบอกผมว่ามีเรื่องที่ยังไม่ได้บอก
การที่นางกลับบ้านเกิดครั้งนี้ในช่วงปิดเทอมคือการไปหาคุณแม่ครับไปประมาณ2เดือนจะกลับช่วงพฤษภา นางบอกผมว่าการไปเที่ยวครั้งนี้คือเขาอาจจะไปหาเพื่อนเก่า และแน่นอนครับไปดื่มแอลกอฮอล์ ผมก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขาตอนนั้นใจผมเริ่มไม่ดีละ เขาบอกผมว่า ถ้าหากเมาแล้วทำอะไรเกินเลยไปคงไม่รู้นะต้องทำอย่างไรแค่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปแต่แค่มาบอกไว้ก่อนเรื่องจะเกิดขึ้น ผมตกใจกับสิ่งที่ผมได้อ่านมาก ผมพยายามพูดเรื่องที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมจะคิดออกและหวังว่าเธอจะปฏิเสธเพราะอาจจะทำให้ผมสบายใจขึ้นแต่คำตอบที่ปมได้คือใช่หมดเลยครับ นางต้องการที่จะไปเมากับเพื่อนและไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมทำใจำม่ได่หลังจากที่ได้ยินสิ่งนั้นผมถามเธออีกรอบอ่านแล้วอ่านอีกเพราะหวังว่าทั้งหมดนั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่มันคือเรื่องจริงครับ ที่ผ่านมาเธอแค่รู้สึกดีที่มีผมอยู่ด้วย ผมเข้าใจครับทั้งหมดนั่นเป็นความผิดของผมเอง นางต้องการที่จะติดต่อผมน้อยลงและอยากสนุก พร้อมบอกผมว่าเขาอาจจะไม่ได้เรียนที่เดียวกันกับผมในตอนนั้นแหละครับใจผมแตกสลายเลยแผนทุกอย่างทุกเรื่องที่ผมตั้งใจไว้พังลงในประโยคสั้นๆแค่นั้นเลยครับ ผมพยายามขอร้องอ้อนวอนและทำทุกอย่างพูดทุกอย่างให้เธอเปลี่ยนใจ เหมือนกับที่เธอขอร้องให้ผมอยู่ในครั้งแรกที่ผมทิ้งเธอ ผมรู้สึกแย่มาก ผมรักเขามาตลอดผมเข้าใจพวกคุณอาจจะคิดแค่ว่ามันแค่ความรักของเด็กวัยรุ่นกำลังจะโตแต่ผมคืดแบบนั้นจริงๆ ผมวางแผนในชีวิตของผมและในนั้นมีแต่เขา ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำชีวิตผมที่ไม่มีเขาจะเป็นอย่างไรผมเศร้ามา
ทั้งหมดที่ผมเขียนนี้ผมไม่ได้อยากได้คำปลอบใจ ผมต้องอยากจะเข้าใจเขาว่าทำไมเขาทำแบบนี้แล้วผมควรทำอะไรต่อไปหรือผมควรพอจากเขาซักที จริงๆผมพยายามจะไปจากเขาหลายครั้งแล้วแต่ก็ได้แค่คิด เพราะผมรักเขาจริงๆ ผมอยากจะดูแลเขาอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดที่ผมทำลงไป ผมไม่มีเพื่อนที่จะให้ระบายได้เพราะทุกคนน่าจะยังไม่พอใจนางอยู่ ผมอยากกลับไปหาเขาจริงๆผมควรทำอย่างไรดีครับ(วันที่ผมเขียนกระทู้นี้นางกำลังขึ้นรถประจำทางไปที่บ้านเกิดนางอยู่)
ผมควรทำไงให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมดีครับ
เพราะอยู่มาวันหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่รร.จัดกีฬาสีครับ ตอนนั้นผมอยู่ม.6เขาอยู่ม.5 ผมหลังว่างจากแข่งกีฬาก็จะมาหาเขาตลอดเลยครับจนเราคิดว่าจะเอาผ้าห่มมาเพื่อบังสายตาจากคนอื่นเพื่อที่จะได้ทำอะไรกันใต้ผ้าห่มได้(แค่ล้วงๆจับๆอมๆนะครับ)ใช่ครับเราทั้งสองชอบมันมากผมเข้าใจว่ามันไม่สมควรแต่อย่างว่าแหละครับมันผ่านมาแล้ว จนเสร็จภารกิจผมมารู้ตัวทีหลังครับว่ามีครูคนนึงเขาจับได้แล้วเพื่อนผมมาบอกผมอีกทีตอนนั้นผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ ผมตัดสินใจที่จะเอาไปบอกแฟนของผมและตกลงกันว่าขออยู่ห่างๆกันก่อนซักพัก(ความหมายของผมคือห่างกันไม่ไกล้กันมากแต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม)แต่นางเข้าใจผิดว่าผมเบื่อนางและต้องการจะไปแล้ว วันนั้นเป็นอีกวันที่ผมเห็นเธอร้องไห้ครับผมรู้สึกแย่มากผมคืดถึงเรื่องนั้นไปหลายวัน จนสุดท้ายครับเราก็ยังตัวติดกันเหมือนเดิม นานเข้าๆก็เริ่มมีเสียงบ่นจากคุณครูเพื่อนๆเกี่ยวกับพฤติกรรมของผมและเธอ แต่เสียงทั้งหมดนั้นกลับโทษเธอและบอกว่าเธอ เป็นพวก
หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจทำสิ่งที่ผิดที่สุดและยังฝังใจของผมมาตลอด
ผมบอกเลิกเธอพร้อมกับใก้เหตุผลว่าผมยังลืมคนเก่าไม่ได้ ผมทำร้ายจิตใจของเธอ ผมรู้สึกผิดมาก ผมยังไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้นลงไป ผมทำไปเพราะต้องการให้เธอได้เจออะไรที่ดีกว่าผม ผมรู้ตัวว่าทั้งหมดนั่นเป็นความผิดผม และผมรู้ว่าเธอรักผมมากโดยที่จะไม่ยอมให้ผมไปจากเธอแน่ๆ เธอขอร้องอ้อนวอนให้ผมอยู่ต่อให้คุยกันดีๆเธอทำทุกอย่างเลยครับเธอไม่แทบไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง ผมร้บรู้ได้ถึงใจที่แตกสลายของเธอผมบอกเธอไปว่าผมลืมคนเก่าไม่ได้เพราะต้องการให้เธอตัดใจและเกลียดผมจริงๆ วันนั้นเราแทบไม่ได้นอนกันเลยครับผมรู้สึกผิดมากๆ แต่แปลกใจมากว่าทำไมผมถึงทิ้งเธอไปเธอดีกับผมมาก เช้าวันต่อมาผมขอทุกอย่างที่ผมให้เธอยืมคืน เสื้อกันหนาว ของสะสม แม้กระทั้งจดหมายรักที่ผมเขียนให้เธอ แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ จนหมายนั่นยับไปหมด เต็มไปด้วยคราบน้ำตา เธอยื่นมันให้ผมและเธอก็กำมือผมไว้แน่นพร้อมกับคำพูดสุดท้ายว่าอย่าไปเลยได้ไหม ตอนนั้นผมอยากหันไปกอดเธอและขอโทษเรื่องทั้งหมดไปมากๆ แต่ผมกลับไม่ทำทั้งๆที่ปมารู้ว่านั้นคือโอกาสสุดท้ายของผมแล้ว ผมปล่อยมือของเธอออกพร้อมเดินออกไปผมเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่กลางโรงอาหารคนเดียวที่ๆเราจะไปนั่งกินข้าวด้วยกันทุกวัน ผมกลับมาที่บ้านและทบทวนตัวเอง ผมคิดว่าผมคงทำใจกับเรื่องนี้ได้ไม่นาน แต่กลับกัน ผมร้องไห้ออกมาและโทษตัวเองว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น ผมรู้สึกแย่มากๆแต่คนที่รู้สึกแย่มากกว่าคงเป็นเธอ เธอเป็นคนที่บ้านมีปัญหามาตั้งนานแล้วครอบครัวของเธอไม่ได้เพรียบพร้อมสมบูรณ์มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วตอนนั้นผทกล้าพูดได้เลยว่าผมคือโลกทั้งใบของเธอ ผ่านเรื่องนั้นไปได้สามสี่สัปดาห์ผมตัดสินใจทักไปหาเธอ พร้อมคุยเรื่องสารทุกสุขดิบกัน แล้วผมก็เอาอีกแล้วครับ ผมขอกลับไปคบกับเขาเขาตอบผมว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาคิดถึงผมมากๆมีปัญหามากมายที่ไม่มีใครคอยรับฟัง มีเรื่องต่างๆที่อยากจะเล่าให้ฟัง แต่ปัญหาคือ เขามีคนคุยอยู่ครับ เขาเป็นผู้ชายคนนึงมีการมีงานทำแล้ว ด้วยความเห็นแก่ตัวของผมครับผมจึงขอให้เธอค่อยๆตัดเขาออกไปและกลับมาคบกับผมกลับมาทำตามความฝันที่เราสองคนตั้งใจเอาไว้ ตั้งแต่ตอนนั้นผมได้รู้แล้วว่าที่ผ่านมาผมทำร้ายเธอมากแค่ไหนผมไม่อยากจะให้อภัยตัวเองเลย เธอกลายเป็นคนที่กลัวคำสัญญาและไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่หรือจริงๆจังๆกับใครอีกแล้วใช่ครับทั้งหมดนั้นเป็นเพราะผมเอง ผมจึงพยายามที่จะดูแลเขาพยายามรักษาจิตใจเขาให้เขาได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่แล้วครับ เนื่องจากว่าผมอยู่ม.6 และกำลังจะเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยหบายคนที่เคยผ่านมาน่าจะเข้าใจดีนะครับว่าต้องใช้เวลาส่วนมากทำอะไรบ้าง ผมติดเพื่อนมากขึ้น ผมไม่ค่อยมีเวลาให้เขาทำให้เขาได้มีเวลากับคนคุยของเขามากขึ้น พอนานเข้าๆ ใจของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปครับ เขากลายเป็นคนที่รักการเที่ยวติดเพื่อน และลองดื่มสุราครับ (นางเคยดื่มแอลกอฮอแล้วผื่นขึ้นแพ้หนักจนต้องเข้ารพ.ไปครั้งนึงครับ)จนนานเข้าๆจากที่ผมพยายามคุยกับเธอกลายเป็นเธอเริ่มห่างๆไปครับถ้าให้นับตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ นางทิ้งผมไปแล้ว7ครั้งครับ ทุกครั้งผมจะเป็นคนขอให้เธอกลับมา ผมเข้าใจครับว่าทั้งหมดนั่นมันเป็นเพราะผมเอง เธอถึงกลายเป็นแบบนี้ ผมพยายามประครองความสัมพันธ์ของเรามาจนถึงวันนี่ครับ จนนางยอมตกลงที่จะมาเรียนต่อที่มหาลัยเดียวกับผมได้ครับผมดีใจมาก ผมสอบติดมหาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดสารคราม มันไกล้บ้านค่าใช้จ่ายไม่แพงมาก ผมรีบจองหอ และตกลงกับพ่อของผมไว้ว่าปีสองผมจะพาเขามาทำความรู้จักหากผมอยู่กับเธอแล้วเราเรียนจบเราช่วยกันเรียนและไปกันรอดผมตั้งใจที่จะแต่งงานกับเขาครับ(โลกสวย
การที่นางกลับบ้านเกิดครั้งนี้ในช่วงปิดเทอมคือการไปหาคุณแม่ครับไปประมาณ2เดือนจะกลับช่วงพฤษภา นางบอกผมว่าการไปเที่ยวครั้งนี้คือเขาอาจจะไปหาเพื่อนเก่า และแน่นอนครับไปดื่มแอลกอฮอล์ ผมก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเขาตอนนั้นใจผมเริ่มไม่ดีละ เขาบอกผมว่า ถ้าหากเมาแล้วทำอะไรเกินเลยไปคงไม่รู้นะต้องทำอย่างไรแค่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปแต่แค่มาบอกไว้ก่อนเรื่องจะเกิดขึ้น ผมตกใจกับสิ่งที่ผมได้อ่านมาก ผมพยายามพูดเรื่องที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมจะคิดออกและหวังว่าเธอจะปฏิเสธเพราะอาจจะทำให้ผมสบายใจขึ้นแต่คำตอบที่ปมได้คือใช่หมดเลยครับ นางต้องการที่จะไปเมากับเพื่อนและไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมทำใจำม่ได่หลังจากที่ได้ยินสิ่งนั้นผมถามเธออีกรอบอ่านแล้วอ่านอีกเพราะหวังว่าทั้งหมดนั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่มันคือเรื่องจริงครับ ที่ผ่านมาเธอแค่รู้สึกดีที่มีผมอยู่ด้วย ผมเข้าใจครับทั้งหมดนั่นเป็นความผิดของผมเอง นางต้องการที่จะติดต่อผมน้อยลงและอยากสนุก พร้อมบอกผมว่าเขาอาจจะไม่ได้เรียนที่เดียวกันกับผมในตอนนั้นแหละครับใจผมแตกสลายเลยแผนทุกอย่างทุกเรื่องที่ผมตั้งใจไว้พังลงในประโยคสั้นๆแค่นั้นเลยครับ ผมพยายามขอร้องอ้อนวอนและทำทุกอย่างพูดทุกอย่างให้เธอเปลี่ยนใจ เหมือนกับที่เธอขอร้องให้ผมอยู่ในครั้งแรกที่ผมทิ้งเธอ ผมรู้สึกแย่มาก ผมรักเขามาตลอดผมเข้าใจพวกคุณอาจจะคิดแค่ว่ามันแค่ความรักของเด็กวัยรุ่นกำลังจะโตแต่ผมคืดแบบนั้นจริงๆ ผมวางแผนในชีวิตของผมและในนั้นมีแต่เขา ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำชีวิตผมที่ไม่มีเขาจะเป็นอย่างไรผมเศร้ามา
ทั้งหมดที่ผมเขียนนี้ผมไม่ได้อยากได้คำปลอบใจ ผมต้องอยากจะเข้าใจเขาว่าทำไมเขาทำแบบนี้แล้วผมควรทำอะไรต่อไปหรือผมควรพอจากเขาซักที จริงๆผมพยายามจะไปจากเขาหลายครั้งแล้วแต่ก็ได้แค่คิด เพราะผมรักเขาจริงๆ ผมอยากจะดูแลเขาอยากแก้ไขสิ่งที่ผิดที่ผมทำลงไป ผมไม่มีเพื่อนที่จะให้ระบายได้เพราะทุกคนน่าจะยังไม่พอใจนางอยู่ ผมอยากกลับไปหาเขาจริงๆผมควรทำอย่างไรดีครับ(วันที่ผมเขียนกระทู้นี้นางกำลังขึ้นรถประจำทางไปที่บ้านเกิดนางอยู่)