ขอใช้พื้นที่ในการระบายนะคะ เราเกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างยากจน ตอนเด็กเราจำได้ว่าใช้ชีวิตเราลำบากมาก ขัดสนเอามากๆค่ะ หน่ำซ้ำครอบครัวค่อนข้างมีปัญหา คือไม่ได้มีปัญหาแบบกำพล่าพ่อหรือแม่นะคะ แต่เป็นปัญหาสภาพแวดล้อมในครอบครัวไม่อบอุ่น เพราะพ่อกับแม่ชอบทะเลาะและก็ด่าทอกันรุนแรงตลอดตั้งแต่เราจำความได้ ส่วนใหญ่ก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องเงินๆทองๆ เรากู้กยศ.เรียนตั้งแต่ม.ปลายจนจบป.ตรี และสมัยม.ต้น-ม.ปลาย เราไม่เคยมีโอกาสได้สิ่งของอะไรมาง่ายๆเหมือนเด็กคนอื่น เราทำงานแลกมาตลอด เวลาปิดเทอมก็ไปหารับจ้างเสิร์ฟอาหารบ้าง ยอมรับเลยค่ะว่าตอนจบม.ปลายเราเลือกลงมหาลัยที่ไกลบ้านมากที่สุดเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ครอบครัว เราไม่ชอบที่พวกเค้าพูดด่าทอกันแรงๆค่ะ และเราแทบไม่ได้ใช้เงินของครอบครัวเลยตั้งแต่เรียนป.ตรี ตอนนั้นลำบากค่ะ กินมาม่าเป็นอาหารหลักทุกวัน จนจบป.ตรีมาได้และก็เข้าสู่วัยทำงานเรารู้สึกท้อแท้มากกับทางบ้านของเราเอง พ่อกับแม่เราโทรมามีแต่เรื่องเงินๆทองๆ เราไม่มีโอกาสในการตั้งหลักของตัวเองเลย เราทำงานอยู่กทม.ตัวคนเดียว เคยมีเหตุการณ์ร้ายแรงมากที่เราเคยเจอในชีวิตร้ายแรงขนาดถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาล ตรงนี้ไม่ขอลงรายละเอียดนะคะ ซึ่งตอนนั้นเราไร้ที่พึ่งพาสุดๆเวลามีปัญหาเราไม่เคยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากใครได้เลยแม้กระทั่งคนในครอบครัว ไม่มีใครให้กำลังใจพอเวลาเราเล่าเรื่องที่เราไม่สบายใจให้ที่บ้านฟังที่บ้านมักจะตำหนิเราเสมอ เราเลยไม่ค่อยอยากเล่าอะไรให้คนในครอบครัวฟัง แต่กลับกันคนที่บ้านชอบเอาเรื่องปวดหัวมาให้เราเสมอ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเงิน เราอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองและมีความสุขบ้าง จนตอนนี้เค้าโทรมาขอเงินเรา 15000 รอบแรกเราให้และรอบ2 อีก10000 เราให้ไปเหมือนเคย ปกติ เราให้เค้าอยู่แล้วนะเดือนละ2000 แต่ว่า2000 นี้ค่าที่เราช่วยเค้าผ่อนค่ารถค่ะ แต่ค่ากินเราไม่ได้ให้เพราะเราแทบไม่พอกินจริงๆ ทุกคนอาจมองว่ามันน้อยแต่สำหรับเรา ไม่น้อยนะคะเพราะเราไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยตั้งแต่จบมามีแต่หนี้ที่ต้องใช้คือกยศ. บอกก่อนนะคะเราเพิ่งอายุ23 ค่ะ และเรามีความคิดที่ว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เราเคยมองว่านี่คือสิ่งที่ลูกควรทำและควรให้กับพ่อแม่ แต่ถ้าเรามองว่าเราอยากคืนชีวิตนี้ให้เค้าละคะ ตอนนี้เราท้อค่ะ เราแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เรามองย้อนไปในอดีตจนถึงปัจจุบันเราเจอแต่ความยากลำบากค่ะทำไมเราต้องเกิดมาในสภาพแบบนี้ด้วย หรือนี้คือเวรกรรมที่พระพุทธเจ้าบอกไว้ว่าคนเราไม่มีใครเจอกันมาโดยไม่บังเอิญ เราเคยมีเวรมีกรรมต่อกันมาหรอคะ ตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่มีใครคิดถึงจิตใจเราอีกต่อไปแล้ว ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเราเลยแม้กระทั้งคนในครอบครัว ไม่มีใครนึกถึงเลยว่าว่าเด็กคนนี้ที่เป็เราลูกแท้ๆของพ่อกับแม่เติบโตและดิ้นรนมาอย่างยากลำบาก ไม่มีใครเห็นใจเด็กคนนี้เลย เราเหนื่อยมากๆแล้ว