คือเราค่อนข้างเครียดเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่จบม.6เลยหล่ะค่ะ(เพิ่งจบมาไม่นานนี้นะ) คือเนื่องมาจากแม่เราอยากให้เรียนแต่โรงเรียนมีชื่อเสียงดี(ในใจเราไม่ต้องการแบบนั้นแต่เราขัดแม่ไม่ได้ค่ะ)แม่เลยให้เราเรียนซ้ำชั้นค่ะ โดยเรียนม.1ใหม่(เราจบป.6ที่บุรีรัมย์ แต่เรียนม.1โรงเรียนแถวบ้านไม่คิดค่าเทอมจากนั้นให้เรียนม.1ใหม่ที่ศรีสะเกษ)เราค่อนข้างรู้ตัวเองค่ะว่าเป็นเด็กมีปัญหามีภาวะซึมเศร้าแต่เราไม่ได้บอกแม่เราอาศัยกับแม่2คนนะคะแม่แยกทางกับพ่อแล้วมีพ่อใหม่เป็นต่างชาติมีลูก1คน(เพิ่งมีตอนปี65นะคะ) ตั้งแต่เด็กเลยแม่ฝากเรากับคนที่ไม่รู้จักเลี้ยงเราก็เกือบถูกลวนลามทางเพศแต่เราลุกหนีมาได้ค่ะแล้วไม่ได้บอกใครเลย(ตอนป.3)เราไม่ค่อยได้อยู่กับคำว่าครอบครัวสักเท่าไหร่ แม่ก็เอาเราไปอยู่กรุงเทพเพราะแม่ต้องทำงานตอนนั้นเรารู้ค่ะว่าแม่ลำบากมากเราเข้าใจ ทุกครั้งแม่กลับมาจะดึกแล้วจะเมามาตลอดเราก็ดูแลแม่ถอดรองเท้าให้ห่มผ้าให้ แต่ก็มีอีกมุมที่แม่จะปาข้าวของใส่แล้วก็ปาถ้วยใส่หน้าเราจนปากเราบวม3วันถึงหายและถ้อยคำที่กดเราต่างๆ เราเป็นคนอ่อนแอค่ะโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆขู่เอาเงินบ้างขู่ไม่เล่นด้วยบ้าง ขึ้นป.4(ก็อยู่หอโรงเรียนจนถึงป.6)เราก็เล่นคนเดียวเพราะเข้ากับคนอื่นไม่เป็น พอเราพยายามเข้าไปคุย คนอื่นตีออกห่างเพราะคนอื่นมีเพื่อนกันหมด(แม่พาเราเข้าเรียนเปิดเทอมไม่ทัน)เราเลยเป็นคนค่อนข้างเงียบกับเวลาแม่มารับก็จะมีเรื่องให้ต้องเจ็บใจกับเจ็บตัว เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะ จะขึ้นม.1(เรียรแถวบ้าน)เราไม่ค่อยมีโลกส่วนตัวค่ะแม่สั่งเราไม่ให้เล่นเฟสเลยและจะตรวจทรศ.ทุกครั้ง จนจบม.1และเรียนม.1ใหม่(ศรีสะเกษ)(อยู่หอโรงเรียนจนจบม.6)จากนั้นเราก็แอบแม่เล่นเฟสแหละค่ะแอบสมัคร สังคมโรงเรียนก็แย่กว่าเดิมคนรอบข้างกดเราลงเรื่อยๆและหนักมากๆ เราก็ทำได้แค่ยอมคนอื่นค่ะ เป็นแบบนี้นานมากๆค่ะจนกระทั่งจิตใจเราเริามรู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่กล้าตายแล้วมีดกรีดแขนแทน เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนแม่มีลูกอีก1คนค่ะ เราก็ดูแลช่วยแม่ทำงานบ้านนู่นนี่แม่ก็จะด่าเราค่ะเวลาเราไม่ได้ดั่งใจแม่แม่จะด่าทำนุ่นนี่อืดช้าชอบช้าลีลาแล้วก็พูดต่างๆนาๆจนแม่พูดขึ้นว่า ตอนท้องเรากับพ่อเราแม่กินยาคุมแต่เราไม่หลุดออกมาเราเลยได้เกิด(เป็นคำพูดหยาบ)เราได้ยินก็แอบร้องไห้ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆค่ะเราก็เล่าไม่ละเอียดเพราะเรื่องราวมันเยอะมาก จนม.3ใกล้ปิดเทอมเราดันไปรู้จักคนนึงค่ะเราก็ดูใจไปเป็นเดือนจนคบกันค่ะ(อยู่คนละที่กันนะคะ)(เราก็แอบแม่ไม่รู้นะคะ)แต่หลังจากนั้นแม่ก็รู้ค่ะเพราะแม่ดันมาได้ยินเราคุยกับแฟนแม่ก็ด่าเรานู่นนี่และไล่เรา ไล่เราบ่อยมากๆ(เราคบกับแฟนมา3ปีแล้วค่ะ)แม่ไล่เราประมาณว่า ใบปริญญาไม่มีประโยชน์อะไรกับแม่หรอกไล่ให้เราไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายมีผัวก็ออกไปอยูากับผัวไม่ต้องกลับมาอีกแม่เบื่อเราเต็มทนแล้วนู่นนี่(พูดเป็นคำหยาบนะคะ) เวลาเมาเราจะโดนแม่ตบตีด่าตลอดเลยค่ะเราก็แอบร้องไห้ แต่ก็อดทนมาระบายให้แฟนฟังถึงดีขึ้นจากเมื่อก่อนจิตใจย่ำแย่จนมีแฟนนี่แหละค่ะถึงได้ดีขึ้น จากนั้นครั้งหนึ่งแม่พาน้องไปหาหมอจิตเพราะน้องไม่ยอมพูดหมอเลยดูอาการเราด้วยผลสรุปเราเป็นซึมเศร้ามีอคติต่อคนอื่นมองคนอื่นแง่ลบ(หมอบอกงี้นะคะแล้วให้เราปรับปรุงพัฒนาตัวเอง) แล้วแม่ก็บอกว่า หมออะไม่จำเป็นต้องไปหาหรอกใครจะไปรู้นิสัยลูกดีเท่าแม่บราๆ(เป็นคำหยาบนะคะ) เราก็ได้แต่ฟังแม่ไม่กล้าขัดแม่มาตลอดนั่นแหละค่ะ พอม.6เราตัดสินใจอยากจะออกไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองค่ะ ทางแฟนได้ปรึกษากับแม่แล้วนะคะ แม่แฟนบอกให้ไปอยํได้ค่ะ แม่แฟนมีร้านขายของซูชิ2ร้าน แล้วจะยกให้เรากับแฟน1ร้านให้ไปทำมาหากินกันค่ะ(เราก็ไม่เข้ามหาลัยแฟนก็เช่นกันนะคะ) เราพยายามจะอัดเสียงแม่ตอนไล่เราเราดันอัดเสียงไม่ทันเลยไม่มีหลักฐานค่ะซึ่งเราเครียดมากๆ ทางแม่แฟนก็บอกให้เราคุยกับแม่ดูนะคะ แต่เรารู้คำตอบแม่อยู่แล้วค่ะว่าต้องไม่ยอมแน่ๆเราก็ไม่อยากจะให้ทางแม่แฟนมีปัญหาด้วยค่ะ เราค่อนข้างหาข้อมูลมาเยอะพอสมควรเลยค่ะแต่เราก็อยากได้ข้อแนะนำตรงๆมากกว่า เราจะแอบแม่ออกไปนั่นแหละค่ะแต่จะเขียนจดหมายไว้ให้แม่แล้วบอกทุกอย่างว่าไปอยู่กับแฟนนู่นนี่ เราจะเอากำไลทองแหวนทองวางไว้ตรงจดหมายคืนให้แม่ค่ะทรัพสินของแม่เราไม่เอาไปค่ะ ส่วนเงินค่าเดินทางเราออมจากค่าขนมเอาค่ะถ้าเงินค่าเดินทางไม่พอแฟนจะช่วยออกค่าเดินทางค่ะ เราไม่อยากจะทิ้งการเรียนหรอกนะคะแต่เราคิดว่าเงินของแม่กับพ่อเลี้ยงก็เก็บเอาไว้ดีกว่าค่ะ เราไม่อยากจะเป็นภาระให้พวกท่าน เมื่อไหร่ที่เราพร้อมและเข้มแข็งพอเราจะกลับมาหาแม่แล้วขอโทษท่านค่ะ เราขอไม่ดราม่ากันนะคะเราอยากจะได้คำแนะนำจริงๆค่ะ ขอบคุณนะคะ
ขออนุญาตทุกๆคนนะคะ เราอายุ19ย่าง20ปีนี้อีก3เดือน เราต้องการอยากจะแยกจากแม่ค่ะ ข้อมูลเพิ่มเติมด้านล่างนะคะ