ผมที่อยากจะจบชีวิตของตัวเองมานับพันครั้งในหัว

ขอแนะนำตัวว่าผมเป็นวัยรุ่นวัยทำงานอายุ 26 ซึ่งโตมาในครอบครัวที่มีการใช่ความรุนแรงมาตลอดตั้งแต่จำความได้ผมโตมาแบบนั้นมันทำให้ผมเป็นคนที่เก็บกดและเก็บความรู้สึกเก่งแต่ผมมีนิสัยที่ร่าเริงเป็นศูนย์รวมของเพื่อนๆพี่ๆคนรอบตัว ขัดกับสิ่งที่ผมเป็นโดยสิ้นเชิง ผมเริ่มมีความคิดที่ว่าถ้าบางทีเราตายไปมันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ตอนผมเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยทุกครั้งที่ผมทำอะไรเพลินจะมีความคิดๆนึงวิ่งเข้ามาในหัวเช่น ถ้าเราโดนรถชนแล้วตายไปเลยมันคงไม่น่าทรมาน(ตอนนี้ในขณะที่ผมขับรถอยู่) ถ้าผมกระโดดตึกลงมามันคงจะเสียวแปร๊บแล้วก็เจ็บเนอะ ถ้าผมกินยานอนหลับแล้วหลับไปเลยแบบนี้มันน่าจะดีที่สุดหรือถ้าผมเอามีดมาแทงที่ท้องมันอาจจะเลอะแล้วตายจมกองเลือด ถ้าผูกคอตายมันจะน่ากลัวรึป่าว ความคิดเหล่านี้มันวิ่งเข้ามาในหัวผมตลอดเวลาที่ผมรู้สึกเสียใจหรือผอดหวังกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วมันผิดพลาด และช่วงนี้ซึ่งผมกำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ ทรมานใจ เศร้า เหงา และอยากตาย แต่ผมยังมีภาระอยู่ เอ่อผมลืมบอกไปเลยว่าผมมีพี่น้องสามคน และผมเป็นคนกลางและเป็นคนที่ถูกคาดหวังมากที่สุด มันทำให้ผมเครียดเพราะภาระทางบ้านเดือดร้อนอะไรต่างๆผมจะรับผิดชอบเป็นส่วนมาก มันเป็นหนึ่งสิ่งที่ทำให้ผมเครียด