กระทู้นี้ แค่อยากให้กำลังใจคนที่หมดหวัง กลับมารักตัวเอง

ก่อนอื่นเลย ขอเล่าก่อนว่า ผมเกิดวันศุกร์และราศีธนู ซึ่งนิสัยจริงๆแล้ว เป็นคนรักสนุกชอบผจญภัยและท้าทาย ไม่ชอบอยู่กับที่
ที่มีสิ่งนึงที่ผมสัมผัสกับตัวเองได้ว่า ผมเป็นคนรักเพื่อนฝูงพี่น้อง เห็นอกเห็นใจ ขี้สงสาร แต่เป็นคนที่ปากร้ายจริงใจ ถูกว่าไปตามถูก ผิดว่าไปตามผิด
เป็นคนที่มีอีโก้สูงมาก ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นอกจากคนสนิท เคยเป็นคนคิดบวก ใจกว้าง ให้ใจไปหมด ถึงไหนถึงกัน แต่พอวันนึงโดนหักหลัง
ความที่ใจกว้าง กลายเป็นใจแคบ ให้ไปแล้วหวังผลตอบแทน กลัวว่าวันนึงให้ใจไปแล้ว จะโดนหักหลังอีก

แต่เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ลองผิดลองถูก ลองทุกอย่าง มีแต่รอดกับเจ๊ง เรียนโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ขึ้นต้นด้วยคำว่า สาธิต แต่ไม่จบมัธยมปลาย
เลยต่อ กศน แล้วต่อปริญญาตรี 2ปีครึ่ง พอจบมา ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไร ไปฝึกงาน แล้วทำงานสายคลังมาตลอด

ทุกคนเชื่อไหมครับว่า เป็นพนักงานบริษัท นานสุดแค่1ปี ตลอดระยะเวลา4ปี 4บริษัท 6เดือนบ้าง 8เดือนบ้าง แค่รู้สึกว่า พอทำไปแล้วมันหมด passion
เรารู้หมดแล้ว แต่บางคนมองว่า ประสบการณ์แค่นี้ แต่ก็ไต่เต้าเองตลอด จากพนักงานเงินเดือน 15,000 จนสู่หัวหน้างาน เงินเดือน 25,000 ภายใน4ปีที่ทำงานประจำ แล้วก็นานสุดแค่1ปีเต็ม

แค่อยากจะบอกว่า เชื่อไหมครับว่า ความฝันอยากมีเงินเดือนสูง เป็นหัวหน้าคน กลับจบลงเพราะ ไม่ใช่ทางของเรา
มารู้ตัวตอนหลังว่า ตัวเองเปลี่ยนไป เอาแต่ใจขึ้น ไม่สนใจใคร ไม่แคร์ใคร โมโหง่าย ด่าได้ด่าเลย พูดไม่คิด ยิ่งเป็นหัวหน้าคนลูกน้องสปอย แต่ลูกน้องรักเราจริง(เป็นได้แค่หัวหน้าที่ดี)
แต่หลายสิ่งหลายอย่าง ทำให้รู้สึกล้มเหลวกับตัวเอง 

พอหลังจากที่ทำงานประจำก็ได้มาทำขายของออนไลน์จากประสบการณ์ที่ตัวเองเคยทำงานประจำมา นำมาปรับนำมาใช้ ขายอาหารออนไลน์และเปิดร้านอาหาร สุดท้ายก็เจ๊ง 

จากคนที่อีโก้สูง มั่นใจในตนเอง กลับดิ่งลงมาก กลายเป็นคนผิดหวัง สิ้นหวัง เละเทะ วันๆดื่มแต่เบียร์ หนี้สินรุมเร้า รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ใช้ชีวิตไปวันๆ

เลยตัดสินใจเองไปหาหมอ จะมียาปรับอารมณ์กับยานอนหลับ
กินได้สักพักพอดีขึ้น หมอนัดก็ไม่ได้ไปรับยาต่อเนื่อง

*ถ้าวันนั้นไม่ห่วงพ่อห่วงแม่ ก็ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น*

จากวันนั้นที่ทำแต่งานประจำ แล้วมีรุ่นพี่ชวนมาทำอาชีพนึง
อาชีพนี้เป็นอาชีพที่โดนปฎิเสธมากกว่าอาชีพไหนๆ
ถ้าไม่ใช่กลุ่มเป้าหมาย ใช้คำว่ายากได้เลย
เพียงแค่เขาบอกว่า รายได้ดี งานอิสระ แค่นี้เราก็อยากทำแล้ว
แต่พอมาทำจริงๆ มันไม่ง่ายเลย มันยากกว่าที่เราเข้าใจ ยากกว่าที่เรารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า อาชีพนี้คนมักจะปฎิเสธ

แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอะครับว่า ทำไม ผมกลับมีความสุขมากขึ้น ด้วยความที่ทำงานอิสระ? ด้วยความที่เงินดี?
ผมตอบได้เลยว่า ไม่ใช่สำหรับผม
จากคนทำงานประจำจันทร์ถึงเสาร์ ความรู้สึกคือไม่อยากกลับไปทำอีก
เงินยิ่งทำได้มากยิ่งได้เยอะ อันนี้เรื่องจริง

แต่สุดท้ายอะครับ ผมแค่อยากจะบอกว่า ผมมันก็แค่เด็กผู้ชายคนนึงที่ ใช้ชีวิต เสเพล ใช้ชีวิตคุ้ม ใช้ชีวิตสุดโต่ง ไม่สนใจไม่อะไรใคร ไม่คิดจะรักตัวเอง
ตอนนี้ ผมเริ่มกลับมารักตัวเอง เริ่มกลับมาเป็นตัวเอง เริ่มเป็นผู้ให้อีกครั้ง เริ่มเมตตา เริ่มคิดบวก เริ่มรักตัวเอง
กลับมาคุยกลับมาสนใจครอบครัวตัวเองมากกว่าเดิม
หรือเป็นเพราะเราทำงานอิสระ หรือเป็นเพราะเราไม่เจอนายและลูกน้องที่งี่เง่า เอาแต่ใจ หรือเป็นเพราะเราไม่เก็บมาคิดคนเดียว

สุดท้ายแล้ว อยากจะบอกกับคนที่เป็นแพนิคหรือซึมเศร้า
ไม่ว่าจะใครก็ตาม เราทุกคนล้วนแต่จะเจอปัญหามาหมด แต่สิ่งที่เราทำได้ก็คือ เข้มแข็งเข้าไว้ ทุกปัญหามีทางออก
ไปเจอคำนึงมาว่า วันนึงชีวิตจะทุบเราให้แตกสลาย การงาน การเงิน ความรัก มันจะทำให้เรารู้รสชาติความเจ็บปวด
*จงจำความรู้สึกนั้นไว้อย่าลืม วันนั้นแหละเราจะเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์*
+ถ้าวันนึงล้มแล้ว ลุกไม่ขึ้น มาจับมือผมนะ แล้วเราจะลุกไปด้วยกัน+

**ถ้าใครรู้สึกว่าไม่มีใคร ผมยินดีเป็นเพื่อนสนิทให้ครับ**