ต้องขอเกริ่นก่อนว่าเรากับแม่ตั้งแต่เด็กๆคือทะเลาะกันบ่อยและทุกวันแม่เอาแต่ด่าๆๆในทุกเรื่องที่เราทำ
แม่เราไม่เคยทำงานหาเงินเลี้ยงเราเลย เลี้ยงแค่ตอนแบเบาะพอโตจนเข้าอนุบาลพ่อจะเป็นคนเลี้ยงและส่งเสียยันจบ ม.3
หลังจากนั้นเราทำงานไปเรียนไป เรียน กศน. ควบ ม.ราม จนจบปริญญาตรี 2 ใบ ด้วยเงินตัวเองไม่เคยเดือดร้อนพ่อแม่เลย
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนที่เราจะรับปริญญาใบแรกความที่เราทำไปเรียนไปเงินเดือนใช้แต่ละเดือนแค่พอกิน
เราเลยบอกพ่อกับแม่ว่าจะรับปริญญานะพอจะมีเงินช่วยค่าชุด ค่ากรอบรูปบ้างมั้ย
พ่อ : เดี๋ยวจะหาช่วย
แม่ : จะรับทำไมเปลืองเงินไร้สาระ
(แต่ก็มาถ่ายรูปด้วย)
และต่อมาเรารับปริญญาตรีที่เพิ่งจบอีกใบ(ใช้เงินตัวเองทั้งหมด)
ด้วยความที่บ้านอยู่ปากเกร็ด จะต้องเดินทางมาที่ ม.ราม
ซึ่งบ้านเราไม่มีรถจะไปก็ต้องเรียกรถเอาเราก็กลัวจะลำบากในการเรียกรถช่วงรับปริญญาค่ารถก็ค่อนข้างแพงในช่วงเวลาเร่งด่วน
เราเลยตัดสินใจจองโรงแรมหลังมหาลัยให้เรา 1 ห้อง พ่อแม่หลาน 1 ห้อง เพื่อความสะดวกสบายไม่ต้องเร่งรีบ
คืนแรกที่ไปช่วงค่ำๆแม่เราทะเลาะกับหลานเถียงกัน(เรื่องเล็กน้อยมากๆ) แม่เราโมโหหนีกลับไปโดยไม่บอกเราสักคำ จนพ่อโทรมาบอกว่าแม่กลับบ้านไปแล้วนะ
เราเกิดคำถามในใจอ้าววววแล้วงานรับปริญญาเราล่ะ?
จุดประสงค์ในการมาคือมาแสดงความยินดีกับเรามั้ย? ถ่ายรูปกับเรา
เราก็โอเคไม่เป็นไรเดี๋ยวเช้าคงตามมา สรุปไม่มาค่ะ
เราก็เสียความรู้สึกกมากที่เค้าไม่เคยให้ความสำคัญ
ไม่เคยได้ยินคำว่า “ยินดีด้วยนะลูก” จากปากแม่เลยสักครั้ง
ตอนนี้รู้สึกแย่มากกกกกกกกกกเสียใจมากกกกก
จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ?
ยังไม่นับรวมกับเรื่องอดีตที่แม่ทำมาอีกเยอะแยะที่เราพยายามปล่อยผ่านและมองว่าเค้าคือ “แม่” 🥺
คิดยังไงกับการที่ “แม่” ไม่อินกับงานรับปริญญาของเรา?
แม่เราไม่เคยทำงานหาเงินเลี้ยงเราเลย เลี้ยงแค่ตอนแบเบาะพอโตจนเข้าอนุบาลพ่อจะเป็นคนเลี้ยงและส่งเสียยันจบ ม.3
หลังจากนั้นเราทำงานไปเรียนไป เรียน กศน. ควบ ม.ราม จนจบปริญญาตรี 2 ใบ ด้วยเงินตัวเองไม่เคยเดือดร้อนพ่อแม่เลย
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนที่เราจะรับปริญญาใบแรกความที่เราทำไปเรียนไปเงินเดือนใช้แต่ละเดือนแค่พอกิน
เราเลยบอกพ่อกับแม่ว่าจะรับปริญญานะพอจะมีเงินช่วยค่าชุด ค่ากรอบรูปบ้างมั้ย
พ่อ : เดี๋ยวจะหาช่วย
แม่ : จะรับทำไมเปลืองเงินไร้สาระ
(แต่ก็มาถ่ายรูปด้วย)
และต่อมาเรารับปริญญาตรีที่เพิ่งจบอีกใบ(ใช้เงินตัวเองทั้งหมด)
ด้วยความที่บ้านอยู่ปากเกร็ด จะต้องเดินทางมาที่ ม.ราม
ซึ่งบ้านเราไม่มีรถจะไปก็ต้องเรียกรถเอาเราก็กลัวจะลำบากในการเรียกรถช่วงรับปริญญาค่ารถก็ค่อนข้างแพงในช่วงเวลาเร่งด่วน
เราเลยตัดสินใจจองโรงแรมหลังมหาลัยให้เรา 1 ห้อง พ่อแม่หลาน 1 ห้อง เพื่อความสะดวกสบายไม่ต้องเร่งรีบ
คืนแรกที่ไปช่วงค่ำๆแม่เราทะเลาะกับหลานเถียงกัน(เรื่องเล็กน้อยมากๆ) แม่เราโมโหหนีกลับไปโดยไม่บอกเราสักคำ จนพ่อโทรมาบอกว่าแม่กลับบ้านไปแล้วนะ
เราเกิดคำถามในใจอ้าววววแล้วงานรับปริญญาเราล่ะ?
จุดประสงค์ในการมาคือมาแสดงความยินดีกับเรามั้ย? ถ่ายรูปกับเรา
เราก็โอเคไม่เป็นไรเดี๋ยวเช้าคงตามมา สรุปไม่มาค่ะ
เราก็เสียความรู้สึกกมากที่เค้าไม่เคยให้ความสำคัญ
ไม่เคยได้ยินคำว่า “ยินดีด้วยนะลูก” จากปากแม่เลยสักครั้ง
ตอนนี้รู้สึกแย่มากกกกกกกกกกเสียใจมากกกกก
จะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ?
ยังไม่นับรวมกับเรื่องอดีตที่แม่ทำมาอีกเยอะแยะที่เราพยายามปล่อยผ่านและมองว่าเค้าคือ “แม่” 🥺