สวัสดี​ค่ะทุกคน วันนี้เราจะมารีวิวชีวิตหลังเรียนจบของเรานะคะ จะบอกก่อนเลยว่าเราเรียนจบสาธารณสุข​มาค่ะ จบเมื่อปี2565ค่ะ หลังจากเรียนจบได้5เดือน เราก็ได้สมัครเข้าทำงานโรงพยาบาลใกล้บ้านในแผนกทันตกรรม​ ซึ่งตอนนั้นใช้วุฒิม.6ไปสมัคร เพราะเรายังไม่ได้ทรานสคริปต์​ในตอนนั้น บอกเลยว่ารอนานมากค่ะ รอปีกว่าๆเลยกว่าทางมหา'ลัยจะส่งมาให้ เราทำงานที่แผนกทันตกรรม​เป็นเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือคนไข้ รายวันแค่320ค่ะ เดือนๆนึงก็ได้ประมาณ6พันเกือบๆ7พัน ซึ่งก็แล้วแต่แต่ละเดือนว่าจะมีวันหยุดมากน้อยแค่ไหน ซึ่งยิ่งถ้าเราลางานแล้วด้วยจะยิ่งได้น้อยเลยค่ะ ทีนี้พอทำได้ประมาณ4เดือน เราก็ลาออกค่ะ เพราะเงินเดือนเราไม่พอจริงๆ บวกกับตอนนั้นมีปัญหาทางครอบครัวและหมอรวมถึงเพื่อนร่วมงานค่อนข้างจะกดดัน เพราะเราอายุน้อยสุดในแผนก มันทำให้เราเกิดความเครียดค่ะ ยิ่งเราเป็นคนที่​เครียดง่าย ขอบคิดมากด้วยค่ะ เราเลยตัดสินใจลาออก พอเราได้ทรานสคริปต์​มา เราก็เริ่มหางานตรงสายที่เราเรียนมา ไม่ว่าจะในโรงพยาบาล ในคลินิก หรือแม้แต่ร้านขายยา เราก็สมัครหมดเลยค่ะ แต่ก็ไม่ได้เลยสักงาน บางโรงพยาบาลไปสอบ2-3ครั้ง ยังไม่ได้เลยคะ สมัครแล้วสมัครอีกจนพี่ๆธุรการจำหน้าได้แล้วค่ะ ล่าสุดก็ไปสมัครของสสอ.มา ประกาศรายชื่อคนที่สอบผ่านก็มีแต่พวกที่ทำงานแล้วทั้งนั้น พวกที่ไม่ได้ทำงานก็ปัดตกไปค่ะ คุณไม่ผ่าน เราเลยไปบ่นๆกับพี่ที่รู้จัก แกก็ถามว่า คิดยังไงถึงมาเรียนสาธารณสุข​ มันหางานยากจะตาย เด็กจบใหม่ตกงานโครตเยอะ จบมาแล้วก็มีแต่ทำงานไม่ตรงสายด้วย เราก็บอกว่าจริงๆเราไม่อยากเรียน แม่อยากให้เราเรียนพยาบาล แต่เราไม่ชอบบวกกับเราไม่เก่งด้วย ตอนม.6เราทะเลาะกับแม่หนักมาก เราร้องไห้ไปโรงเรียนทุกวันเลยค่ะ แล้วเราก็บอพี่เค้าว่าเราอยากเรียนภาษาจีนมากกว่า อยากไปทำงานต่างประเทศหรือไม่ก็เป็นครูสอนภาษาจีน แต่แม่เราไม่ให้เรียน บอกทำงานราชการดีกว่า พ่อแม่แก่ไปจะได้สบาย มีเงินรักษา ได้รับบำเน็จ​บำนาญ​ ซึ่งเราไม่ชอบเราเลยแอบไปสมัครสอบเข้าคณะมนุษศาสตร์​เอกภาษาจีนมหา'ลัยราชภัฏ ตากับยายเป็นคนพาเราไป ซึ่งราสอบติดค่ะทุกคน พอแม่รู้ว่าเราสอบติดก็ด่าเราใหญ่เลย ว่าไปสอบทำไม ทำไมไม่ไปสอบไอ้ที่อยากให้เรียน มันหางานยากกว่า จะไปเรียนทำไม จบมาก็ทำอะไรไม่ได้ เราก็บอกว่าทำไมจะทำไม่ได้ จบมาเป็นครูสอนภาษาจีนก็ได้ ทำงานที่บริษัท​ก็ยังได้เลย แม่เราก็บอกว่า ไม่ให้เรียน ที่บ้านเราใครเค้าจะจ้างมาเป็นครูสอนภาษาจีน มันไม่ได้นิยมขนาดนั้น แล้วเค้าก็บอกเราว่าเค้าคุยกับรุ่นพี่เราที่สาธารสุข เค้าบอกว่าให้เราไปเรียนกับเค้า กู้กยศ.ได้ เรียนไม่ยาก จบมาจะได้มีงานทำเลยแล้วเค้าก็ส่งไปสมัครมาให้ แม่ก็ให้เราเขียน เราก็เขียนค่ะ เพราะเราไม่อยากมีปัญหา เราเหนื่อยมากค่ะตอนนั้น เหนื่อยกับแม่มากๆ ทะเลาะกันทุกวัน พอเรานอมเค้าก็ทำดีกับเรา บอกเราเป็นเด็กดีที่เรายอมฟังแม่ ซึ่งเราไม่ได้มีความสุขหรือยินดีคำกับชมนั่นเลยค่ะ เพราะมันไม่จริงใจเลย ไม่เลยสักนิด แต่เราไม่อยากมีปัญหา เราจึงจำใจยอมเรียนๆไปค่ะ หลังจากที่เราไปเรียนเราจะได้เงินค่าใช้จ่ายจากทางกยศ.3000บาท/เดือน จ่ายค่าหอหารกับเพื่อนคนละ 1250บาท แม่เราส่งให้แต่เดือนละ500เองค่ะ บางเดือนก็ไม่ถึง เราจึงต้องประหยัดจากเงินที่เหลือตากค่าหอเอา อ้อ! เรามีรายได้เสริมจากการปริ้นชีทเรียนด้วยแหละ เวลาอาจารย์ส่งชีทเรียนมา เพื่อนๆก็จะฝากเราปริ้น เดือนๆนึงก็ได้หลายบาทเลยค่ะ มีเงินพอที่จะซื้อกระดาษยกแพ็คใหญ่เลย เราก็เอาเงินจากตรงนี้มาหมุนด้วย พอได้มีเงินซื้อของที่อยากได้บ้าง เราก็ทำแบบนี้จนเรียนจบนั่นแหละค่ะ แล้วก็กลับมาอยู่บ้าน พอมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนแม่เราก็ให้หางานทำ ซึ่งเราก็บอกว่ายังทำไม่ได้ ใบจบเรายังไม่ได้เลยต้องรอก่อน เค้าก็ไม่พูดอะไร เราก็อยู่เฉยๆไปสองเดือน เค้าก็บอกให้เราหางานทำอีก ครั้งนี้รับปากค่ะ เพราะว่าจะเอาวุฒิม.6ไปสมัครพลางๆ ก็ได้ทำงานที่โรงพยาบาลตามที่บอกไว้ข้างต้นนั่นแหละค่ะ ตอนนี้เราก็ยังหางานใหม่อยู่แต่ให้ตรงสายจริงๆบอกเลยว่ายาก แล้วตอนนี้ภาษาจีนเราก็เปิดรับสมัครมากมายเลยคะ แม้แต่โรงเรียนวัดใกล้บ้านยังสอนเลยค่ะ เราเสียดายมาก เราเลยพูดแซะแม่เราว่า สมน้ำหน้าเนอะ เรียนสาธารณสุขหางานง๊ายง่าย สมัครไปหลายที่ไม่ได้สักที่ ภาษาจีนที่บอกไม่มีใครนิยมไม่มีใครจ้าง แม้แต่โรงเรียนวัดยังจ้างครูมาสอนเลย แม่เราก็เงียบ เราก็เดินเข้าห้องไปไม่สนใจแม่อีกเลยค่ะ



อยากจะบอกน้องๆที่จะเข้าเรียนในคณะนี้นะคะ จากประสบการณ์​ที่เรียนมาโดยตรง ถึงจะเรียนไม่ยากแต่หางานยากมากค่ะ น้อยคนมากที่จะได้ทำงานตรงสาย ถ้าน้องๆรักสายงานบริการสุขภาพจริงๆ แนะนำพยาบาลดีกว่าค่ะ ไม่ก็เภสัชแล้วก็น้องๆที่มีความฝันอยากเรียนอยากทำงานในสิ่งที่ตัวเองรัก เราขอให้น้องๆทำให้เต็มที่นะคะ อย่าฟังคำใคร อย่าสนใครคำใคร ใครจะพูดอะไรจะว่าอะไรก็เรื่องของเค้า เราเคยพลาดฟังคำคนอื่นมาเยอะแล้ว แล้วมันก็ทำลายความสุขเราเอง โดยที่คนพูดเค้าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย ขอให้โชคดีค่ะ✌️