คือเรามาต่างประเทศได้6เดือนค่ะ เราร้องไห้แทบทุกวันเลยเราเครียดเรากดดันเราเปลี่ยนการใช้ชีวิตหมดเลย ปกติเราเป็นคนชอบพึ่งพาตัวเองแต่พอเรามาอยู่ต่างประเทศเราต้องพึ่งแม่ตลอด แม่ไม่ยอมให้ไปทำงานที่เราอยากไปทำงานเพราะเราอยากได้เงินไปซื้อของเราเป็นผู้หญิงที่ชอบทำเล็บติดขนตาแต่งตัวแต่แม่เราไม่ชอบทำเล็บติดขนตาแล้วพอเราจะขอเงินซื้อเสื้อผ้าใหม่บ้างแม่ก็บอกว่าตัวเองไม่มีเงินเดือนก็ใช้เท่าที่มีไปก่อน(เราเข้าใจนะ)แต่พอเราจะขอไปทำงานทำไมไม่ให้เราไป ตอนเราอยู่ไทยเราอยากได้ไรอยากทำไรเราทำด้วยตัวเองหมด เราหาทำงานเพื่อเงินเอามาทำสวย แต่พอมาอยู่กับแม่เราแทบจะทำไรไม่ได้เลยเราอึดอัดมาก
มีเรื่องภาษาอีกเราไปเรียนทุกวันเรากดดันตัวเองมากทุกคนรอบตัวบอกภาษาเราดีขึ้นมากแต่แม่เรากลับบอกว่าแย่ไม่ใส่ใจ เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงกดดันได้แต่ให้กำลังใจไม่ได้
เรารู้สึกเหมือนบางทีแม่ก็รักเราบางทีแม่ก็เกลียดเรา บางทีเราไม่ได้ทำอะไรเราก็โดนว่า ยิ่งตอนพี่เราอยู่ด้วยเรายิ่งโดนรุมโดนว่าอยู่เฉยๆก็โดนว่าก็มี เราน้อยใจมากง่าทำไมต้องเอาเรามาแล้วมาทำให้เราไม่มีความสุขขนาดนี้
ปล.แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เรา4ขวบและเราอยู่กับย่ามาถึงอายุ13พออายุ14เราก็อยู่คนเดียวเพราะย่าย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เราอยู่แบบใช้แม่ให้เดือนละ6000หาข้าวกินเองจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่ารถค่าทุกอย่างรวมในนี้ เราติดใช้ชีวิตแบบตอนอยู่คนเดียวมาก
แต่พอตอนนี้มันไม่ใช่เลยตอนนี้มันแย่แล้วแย่อีกสรุปที่เราจะถามเลยคือร้องไห้ติดต่อกัน6เดือนเป็นอะไรมั้ยคะ
ร้องไห้ติดต่อกัน6เดือนจะเป็นอะไรมั้ย
มีเรื่องภาษาอีกเราไปเรียนทุกวันเรากดดันตัวเองมากทุกคนรอบตัวบอกภาษาเราดีขึ้นมากแต่แม่เรากลับบอกว่าแย่ไม่ใส่ใจ เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงกดดันได้แต่ให้กำลังใจไม่ได้
เรารู้สึกเหมือนบางทีแม่ก็รักเราบางทีแม่ก็เกลียดเรา บางทีเราไม่ได้ทำอะไรเราก็โดนว่า ยิ่งตอนพี่เราอยู่ด้วยเรายิ่งโดนรุมโดนว่าอยู่เฉยๆก็โดนว่าก็มี เราน้อยใจมากง่าทำไมต้องเอาเรามาแล้วมาทำให้เราไม่มีความสุขขนาดนี้
ปล.แม่เลิกกับพ่อตั้งแต่เรา4ขวบและเราอยู่กับย่ามาถึงอายุ13พออายุ14เราก็อยู่คนเดียวเพราะย่าย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด เราอยู่แบบใช้แม่ให้เดือนละ6000หาข้าวกินเองจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่ารถค่าทุกอย่างรวมในนี้ เราติดใช้ชีวิตแบบตอนอยู่คนเดียวมาก
แต่พอตอนนี้มันไม่ใช่เลยตอนนี้มันแย่แล้วแย่อีกสรุปที่เราจะถามเลยคือร้องไห้ติดต่อกัน6เดือนเป็นอะไรมั้ยคะ