คือแฟนเก่าเราเนี่ยรู้จักกับเพื่อนสนิทเรา ก็คือสนิทกันทั้งสามคน แล้วเราเป็นคนที่ค่อนข้างท็อกซิคเบื่อง่าย บวกกับเราไม่ชอบเพื่อนเค้า แล้วเราพยายามปรับเข้าหากันแต่ไม่ได้ เรารู้ว่าเราท็อคซิคมากแย่มากก็ไม่อยากจะให้เค้าต้องรู้สึกแย่ที่อยู่กับเรา เพราะสุดท้ายเราเองที่รู้สึกแย่ที่ไม่รักแต่ก็ยังต้องอยู่ด้วยกัน เราก็เลยออกมา คือคุยกันนานมาก เป็นปีเรารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่สเป็กเรา แล้วเราคือหมดรักเค้าแล้วอะค่ะ อยากอยู่คนเดียว เรารักอิสระ
แต่เรากับเค้าเนี่ยยังอยู่ห้องเดียวกัน ก็ใช้ชีวิตปกติ คือบางครั้งมีหันไปมองบ้าง แต่ที่มองคือเราหมันไส้อะค่ะ คือเราไม่ชอบนิสัยบางอย่างของเค้ามากๆ แบบว่าเพื่อนเค้าชอบเอาเราไปพูดสนุกปาก แต่เค้าดันไม่ห้าม คือเค้าก็พูดกันเล่นๆ แต่พอมันมากๆเข้าเราก็รำคาญ เลยหันไปมองแรงอะไรแบบนั้น แต่ไม่ได้จริงจังอะไร
เพื่อนสนิทเราเค้าก็มาบอกว่าเห็นเรามองเค้าบ่อย เหมือนพยายามทำให้เรารู้สึกว่าตัวเราเองยังรักเค้า ทั้งๆที่เราก็หมดรักแล้วจริงๆ แล้วเราไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย แบบยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เราว่าเราควรให้เกียรติการตัดสินใจ ในเมื่อเราก็เรียกเค้าว่าเพื่อนสนิทแล้ว เค้าก็ควรเข้าใจเรารึเปล่าว่าเราไม่โอเคเราบอกเค้าเยอะมากว่า เราหมดรัก แล้วเราเองก็แย่เองด้วย ไม่อยากจะกลับไป + กับเราก็ไม่ชอบตัวเค้า ไม่ชอบเพื่อนเค้า เพื่อนสนิทเราเลยยกตัวอย่างคู่ตัวเองให้เราฟังเฉยเลย ว่าตอนแรกเค้าก็ไม่ชอบแฟนเค้าอะไรแบบนี้ เราฟังแล้วแบบ ห้ะ คือเธอรู้หรือระหว่างความสัมพันธ์ของคู่เรามันเจอปัญหาอะไรบ้าง เราว่าการเป็นกำลังใจให้คนอื่นนี่ดีนะ แต่บางครั้งมันก็ต้องระวังนิดนึงหรือเปล่า สิ่งที่ตัวเองเจอ≠สิ่งที่ทุกคนเจอ ถึงเราจะสงสารคนเก่าเราแค่ไหน เราก็ไม่อยากจะกลับไปทำร้ายจิตใจใครอีก แล้วเพื่อนสนิทเราก็ตบท้ายด้วยว่า ไม่ได้มาบังคับให้เรากลับไปอยากอยู่คนเดียวก็อยู่ได้ แต่เพราะเรากับแฟนเก่าเราก็เพื่อนเค้าทั้งคู่ เค้าเลยเหมือนอยากจะให้คืนดี เค้าบอกว่าไม่อยากมีตอนนี้ไม่เป็นไร รอให้คนเก่าเราเค้าปรับตัว เราคือ เอ้อ!! แล้วแต่เองจะคิดแล้วกัน เราเข้าใจความหวังดีของเค้านะ แต่มันก็รู้สึกเหมือนพยายามจะเป็นแม่สื่อ
คนที่อ่านมาถึงตรงนี้คิดว่าสิ่งที่เราทำมันผิดมั้ยคะ อยากฟังในหลายๆ มุมมอง
เพื่อนของแฟนเก่าทำให้เราอึดอัดควรทำไงคะ?
แต่เรากับเค้าเนี่ยยังอยู่ห้องเดียวกัน ก็ใช้ชีวิตปกติ คือบางครั้งมีหันไปมองบ้าง แต่ที่มองคือเราหมันไส้อะค่ะ คือเราไม่ชอบนิสัยบางอย่างของเค้ามากๆ แบบว่าเพื่อนเค้าชอบเอาเราไปพูดสนุกปาก แต่เค้าดันไม่ห้าม คือเค้าก็พูดกันเล่นๆ แต่พอมันมากๆเข้าเราก็รำคาญ เลยหันไปมองแรงอะไรแบบนั้น แต่ไม่ได้จริงจังอะไร
เพื่อนสนิทเราเค้าก็มาบอกว่าเห็นเรามองเค้าบ่อย เหมือนพยายามทำให้เรารู้สึกว่าตัวเราเองยังรักเค้า ทั้งๆที่เราก็หมดรักแล้วจริงๆ แล้วเราไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย แบบยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เราว่าเราควรให้เกียรติการตัดสินใจ ในเมื่อเราก็เรียกเค้าว่าเพื่อนสนิทแล้ว เค้าก็ควรเข้าใจเรารึเปล่าว่าเราไม่โอเคเราบอกเค้าเยอะมากว่า เราหมดรัก แล้วเราเองก็แย่เองด้วย ไม่อยากจะกลับไป + กับเราก็ไม่ชอบตัวเค้า ไม่ชอบเพื่อนเค้า เพื่อนสนิทเราเลยยกตัวอย่างคู่ตัวเองให้เราฟังเฉยเลย ว่าตอนแรกเค้าก็ไม่ชอบแฟนเค้าอะไรแบบนี้ เราฟังแล้วแบบ ห้ะ คือเธอรู้หรือระหว่างความสัมพันธ์ของคู่เรามันเจอปัญหาอะไรบ้าง เราว่าการเป็นกำลังใจให้คนอื่นนี่ดีนะ แต่บางครั้งมันก็ต้องระวังนิดนึงหรือเปล่า สิ่งที่ตัวเองเจอ≠สิ่งที่ทุกคนเจอ ถึงเราจะสงสารคนเก่าเราแค่ไหน เราก็ไม่อยากจะกลับไปทำร้ายจิตใจใครอีก แล้วเพื่อนสนิทเราก็ตบท้ายด้วยว่า ไม่ได้มาบังคับให้เรากลับไปอยากอยู่คนเดียวก็อยู่ได้ แต่เพราะเรากับแฟนเก่าเราก็เพื่อนเค้าทั้งคู่ เค้าเลยเหมือนอยากจะให้คืนดี เค้าบอกว่าไม่อยากมีตอนนี้ไม่เป็นไร รอให้คนเก่าเราเค้าปรับตัว เราคือ เอ้อ!! แล้วแต่เองจะคิดแล้วกัน เราเข้าใจความหวังดีของเค้านะ แต่มันก็รู้สึกเหมือนพยายามจะเป็นแม่สื่อ
คนที่อ่านมาถึงตรงนี้คิดว่าสิ่งที่เราทำมันผิดมั้ยคะ อยากฟังในหลายๆ มุมมอง