คืออย่างนี้ครับ ผมคบกับแฟน คนนึง มาตั้งแต่เขาอยู่ ม.1 แล้ว ผมอยู่ ม.5 เลย จนมาถึงช่วงผมจะจบ ม.6 เขาก็จะขึ้น ม.3 ( พี่ปี1กับน้องม.3 )
เราห่างกัน 4 ปีครับ จริงๆ เมื่อโตไปก็คิดว่าไม่ได้ห่างกันมาก แต่ ณ ตอนนี้ ความห่างมันเห็นได้ชัดเลย ( ใครๆก็หาว่าผมกินเด็ก )
ตลอดเวลาที่คบกันมา มีความสุขมากๆนะ เป็นได้ทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง และเป็นแฟนกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง สบายใจมากๆ และคิดเสมอว่า อยากจะให้คนๆนี้ เป็นคนๆเดียวที่เราอยากจะใช้ชีวิตด้วย อยากดูแล อยากเห็นเค้าเติบโต เติบโตไปพร้อมกับเค้า ระหว่างที่คบกันมาไม่เคยทำอะไรล่วงเกิน เพราะเห็นว่ายังเด็ก และไม่อยากให้อารมณ์พาไป กลัวน้องจะนึกคิดเสียใจทีหลัง และนึกถึงพ่อถึงแม่ ของน้องด้วย ( ผมเป็นพ่อเป็นแม่เขา ก็คงไม่ชอบให้มีอะไรเกินขอบเขต )
แม่เขาก็รู้จักผมพอประมาณ พี่น้องเขาก็รู้จักผม ทักทายคุยกันได้ปกติ แต่แม่ก็บอกว่าให้ไปทำงานมาก่อน เรียนให้จบก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาหาลูกแม่อีกที
ตอนนี้อย่าเพิ่งมายุ่งได้มั้ย ผมก็รับสั่งแม่มา ก็เข้าใจหัวอกของแม่เค้าดี นะ
ต้องบอกก่อนว่า ผมอยู่ทางใต้ และว่าจะสอบเข้า อักษร จุฬาฯ & รัฐศาสตร์ จุฬาฯ รองลงมาก็พวก ศิลปากร และ มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เพราะมีญาติอาศัยอยู่ที่กรุงเทพด้วย และก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ นอกจากเหตุผลเดียวที่ทำให้อยากอยู่ต่อ คือ การได้อยู่ใกล้คนที่เรารัก ทั้งพ่อ ทั้งแม่ เรา และ เธอคนนั้น
แต่ก็ให้ความสำคัญกับโอกาส และอนาคตทางการเรียนที่อยากไปให้สุดก่อนมากกว่า ใน กรุงเทพ แต่ก็กลัว ความรู้สึกดีๆ และ ความห่วงใยอาลัยอาวรณ์ต่อกัน มันจะจางหายไป... จึงเกิดสงสัยแค่ว่า มันจะเป็นไปได้ไหม หากเราต้องไกล แล้วต้องห่างกันจริงๆ เมื่อกลับมาพบกัน จะยังเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า
คงเป็นเรื่องของ อนาคต ที่ไม่มีใครรู้ได้ หากใครมีประสบการณ์คล้ายๆประมาณนี้ สามารถแบ่งปัน แลกเปลี่ยน ให้คำแนะนำกันได้นะครับ
เมื่อขึ้นมหาวิทยาลัย รักทางไกลจึงบังเกิด พอจะเป็นไปได้ไหม ที่จะรอพบกันใหม่
เราห่างกัน 4 ปีครับ จริงๆ เมื่อโตไปก็คิดว่าไม่ได้ห่างกันมาก แต่ ณ ตอนนี้ ความห่างมันเห็นได้ชัดเลย ( ใครๆก็หาว่าผมกินเด็ก )
ตลอดเวลาที่คบกันมา มีความสุขมากๆนะ เป็นได้ทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้อง และเป็นแฟนกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง สบายใจมากๆ และคิดเสมอว่า อยากจะให้คนๆนี้ เป็นคนๆเดียวที่เราอยากจะใช้ชีวิตด้วย อยากดูแล อยากเห็นเค้าเติบโต เติบโตไปพร้อมกับเค้า ระหว่างที่คบกันมาไม่เคยทำอะไรล่วงเกิน เพราะเห็นว่ายังเด็ก และไม่อยากให้อารมณ์พาไป กลัวน้องจะนึกคิดเสียใจทีหลัง และนึกถึงพ่อถึงแม่ ของน้องด้วย ( ผมเป็นพ่อเป็นแม่เขา ก็คงไม่ชอบให้มีอะไรเกินขอบเขต )
แม่เขาก็รู้จักผมพอประมาณ พี่น้องเขาก็รู้จักผม ทักทายคุยกันได้ปกติ แต่แม่ก็บอกว่าให้ไปทำงานมาก่อน เรียนให้จบก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาหาลูกแม่อีกที
ตอนนี้อย่าเพิ่งมายุ่งได้มั้ย ผมก็รับสั่งแม่มา ก็เข้าใจหัวอกของแม่เค้าดี นะ
ต้องบอกก่อนว่า ผมอยู่ทางใต้ และว่าจะสอบเข้า อักษร จุฬาฯ & รัฐศาสตร์ จุฬาฯ รองลงมาก็พวก ศิลปากร และ มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ เพราะมีญาติอาศัยอยู่ที่กรุงเทพด้วย และก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ นอกจากเหตุผลเดียวที่ทำให้อยากอยู่ต่อ คือ การได้อยู่ใกล้คนที่เรารัก ทั้งพ่อ ทั้งแม่ เรา และ เธอคนนั้น
แต่ก็ให้ความสำคัญกับโอกาส และอนาคตทางการเรียนที่อยากไปให้สุดก่อนมากกว่า ใน กรุงเทพ แต่ก็กลัว ความรู้สึกดีๆ และ ความห่วงใยอาลัยอาวรณ์ต่อกัน มันจะจางหายไป... จึงเกิดสงสัยแค่ว่า มันจะเป็นไปได้ไหม หากเราต้องไกล แล้วต้องห่างกันจริงๆ เมื่อกลับมาพบกัน จะยังเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า
คงเป็นเรื่องของ อนาคต ที่ไม่มีใครรู้ได้ หากใครมีประสบการณ์คล้ายๆประมาณนี้ สามารถแบ่งปัน แลกเปลี่ยน ให้คำแนะนำกันได้นะครับ