อยากสอบถามทุกคนหน่อยค่ะว่ามีความคิดเห็นอย่างไร
เรามีพี่ชาย ที่เป็นลูกป้า(พี่สาวของแม่) 2 คน ครอบครัวพวกเราชอบไปมาหาสู่กันตลอด และเราโดนพี่ชายคนโตขืน-ใจตั้งแต่เรายังเด็กๆ
น่าจะประมาณชั้นอนุบาลหรือป.1-2 เราไม่แน่ใจ แต่ไม่เกินนี้ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้จักว่ามันคืออะไร เวลาที่ไปบ้านป้า พี่ชายคนโตจะชอบพาขึ้นห้อง
และก็กระทำเรา พี่ชายคนโตน่าจะประมาณชั้นประถม ประมาณ.4-6 (ไม่แน่ใจ แต่ไม่เกินนี้) ทำแบบนี้บ่อยครั้ง เราเองก็ไม่ได้ชอบ หลังๆเราจะไม่ไป
เลย มีวันนึงที่พี่ชายคนโตทำเราที่ห้องครัว แล้ววันนั้นพี่ชายคนเล็กมาเจอ (ลูกชายป้าคนที่2) เขาถามว่าทำอะไรกัน พี่ชายคนโตบอกว่าเล่นกัน
พี่ชายคนเล็กบอกว่าจะฟ้องแม่ เพราะดูเหมือนมีพิรุธ แต่พี่ชายคนโตกลับชวนพี่ชายคนเล็กมาเล่นด้วย ก็คือ ขืน-ใจเราในห้องครัวนั่นแหละ เพื่อแลก
กับการไม่ฟ้องผู้ใหญ่ แต่ด้วยความที่เรายังเด็กมาก แต่เราจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้ เพียงแต่เราไม่รู้ว่านี่คืออะไร และเราไม่อยากเล่นอะไรแบบนี้แล้ว
ก็มีการปฏิเสธไปบ้าง จนมาวันนึงเราไม่ไหว เราร้องไห้และฟ้องพ่อกับแม่เรา เราก็เล่าไปทั้งหมดว่าพี่ๆทำอะไรบ้าง ซึ่งพี่ชายคนโตทำนับครั้งไม่ถ้วน
ส่วนพี่ชายคนเล็ก1ครั้ง เพราะวันนั้เรานเราแสบที่อวัยวะเพศ เราจำได้ว่าพ่อกับแม่โมโหมาก โทรไปด่าทั้งป้าและลุง แต่ไม่กี่วันเรื่องก็เงียบ แม่เราก็ยังคงไปมาหาสู่กับครอบครัวป้าเหมือนเดิม ส่วนพ่อเราตอนนั้นคือไม่คุย ไม่ยุ่งกับครอบครัวป้า และสั่งเราห้ามไปคุยกับพี่ๆอีก เราก็ทำตามพ่อ เราพอจำได้ลางๆว่า แม่พูดประมาณว่า เรายังเด็กอยู่ โตขึ้นก็จำไม่ได้แล้ว และแม่ไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูของยายกับตา เพราะกลัวยายกับตาจะเสียใจ แต่เรากลับจำไม่เคยลืมเลย
เนื่องจากตอนนั้นพวกเรายังเด็กมากๆ พอเราโตขึ้นมาเราก็ถึงรู้ว่า ที่เราเคยโดนทำไปเรียกว่า ข่มขืน เราไม่เคยลืมเหตุการณ์ในตอนนั้นเลย เพราะตอนนั้นเราสงสัยว่านี่คือการเล่นอะไร และเราก็ไม่ได้ชอบ ด้วยความเป็นเด็กโดนพี่บังคับเพื่อแลกกับการซื้อขนมให้กินบ้าง เราใช้ชีวิตมาจนตอนนี้อายุ 30+ แล้ว และเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ละวันเราถามกับตัวเองว่า ทำไมเราถึงโดนแบบนี้ ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ปกป้องเรา ทำไมแม่เราถึงยังช่วยเหลือครอบครัวป้า และพี่ๆพวกนั้น ซึ่งพี่ๆเราก็มีครอบครัว มีลูกกัน เราได้แต่ภาวนาในใจทุกครั้งขอให้เวรกรรมตามสนอง เราเองก็รู้ว่าหลานๆเราไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมมีแค่เราที่ทุกข์ ทรมานใจ คับแค้น จุกในอก น้ำตาไหลไม่รู้กี่ครั้ง แต่คนที่กระทำกับเรายังใช้ชีวิตตามปกติหน้าตาเฉย แถมแม่เรายังช่วยเหลืออีกต่างหาก เราพยายามทำความเข้าใจว่าเพราะอะไรถึงไปช่วยคนที่ทำแบบนี้กับลูกตัวเองได้ แค่เพราะเป็นญาติพี่น้องกันหรอ แค่กลัวว่าตากับยายจะรู้เรื่องหรอ หรือว่าอะไร เคยได้ยินว่าพ่อกับแม่จะเจ็บปวดกว่าลูก มันจริงหรอ ทำไมเราต้องแบกเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้คนเดียว เราต้องทรมานเพียงคนเดียวเพื่อความสบายใจของครอบครัวใช่มั้ย ตัวเราเองก็ไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลยว่าเรื่องพวกนี้เรายังจำได้นะ เพราะพ่อกับแม่เรามีโรคประจำตัว เราได้แต่แช่งครอบครัวพี่ๆ ถึงแม้หลานจะไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยก็ตาม เพราะเราเจ็บปวดมากกกกก ที่เห็นใช้ชีวิตได้ปกติ ส่วนเราก็เป็นซึมเศร้าที่ไม่มีวันรักษาหาย เราไม่เคยเล่าเรื่องให้ใครฟังแม้แต่แฟนหรือเพื่อนสนิท เราเก็บมันไว้
เราอยากถามเพื่อนๆว่า ถ้าเป็นเพื่อนๆจะ ทำอย่างไรให้ตัวเองทรมานน้อยลง
เคยโดนพี่ชาย(ญาติตัวเอง)รังแก โตขึ้นมาถึงรู้ว่าคือการขืนใจ
เรามีพี่ชาย ที่เป็นลูกป้า(พี่สาวของแม่) 2 คน ครอบครัวพวกเราชอบไปมาหาสู่กันตลอด และเราโดนพี่ชายคนโตขืน-ใจตั้งแต่เรายังเด็กๆ
น่าจะประมาณชั้นอนุบาลหรือป.1-2 เราไม่แน่ใจ แต่ไม่เกินนี้ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้จักว่ามันคืออะไร เวลาที่ไปบ้านป้า พี่ชายคนโตจะชอบพาขึ้นห้อง
และก็กระทำเรา พี่ชายคนโตน่าจะประมาณชั้นประถม ประมาณ.4-6 (ไม่แน่ใจ แต่ไม่เกินนี้) ทำแบบนี้บ่อยครั้ง เราเองก็ไม่ได้ชอบ หลังๆเราจะไม่ไป
เลย มีวันนึงที่พี่ชายคนโตทำเราที่ห้องครัว แล้ววันนั้นพี่ชายคนเล็กมาเจอ (ลูกชายป้าคนที่2) เขาถามว่าทำอะไรกัน พี่ชายคนโตบอกว่าเล่นกัน
พี่ชายคนเล็กบอกว่าจะฟ้องแม่ เพราะดูเหมือนมีพิรุธ แต่พี่ชายคนโตกลับชวนพี่ชายคนเล็กมาเล่นด้วย ก็คือ ขืน-ใจเราในห้องครัวนั่นแหละ เพื่อแลก
กับการไม่ฟ้องผู้ใหญ่ แต่ด้วยความที่เรายังเด็กมาก แต่เราจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้ เพียงแต่เราไม่รู้ว่านี่คืออะไร และเราไม่อยากเล่นอะไรแบบนี้แล้ว
ก็มีการปฏิเสธไปบ้าง จนมาวันนึงเราไม่ไหว เราร้องไห้และฟ้องพ่อกับแม่เรา เราก็เล่าไปทั้งหมดว่าพี่ๆทำอะไรบ้าง ซึ่งพี่ชายคนโตทำนับครั้งไม่ถ้วน
ส่วนพี่ชายคนเล็ก1ครั้ง เพราะวันนั้เรานเราแสบที่อวัยวะเพศ เราจำได้ว่าพ่อกับแม่โมโหมาก โทรไปด่าทั้งป้าและลุง แต่ไม่กี่วันเรื่องก็เงียบ แม่เราก็ยังคงไปมาหาสู่กับครอบครัวป้าเหมือนเดิม ส่วนพ่อเราตอนนั้นคือไม่คุย ไม่ยุ่งกับครอบครัวป้า และสั่งเราห้ามไปคุยกับพี่ๆอีก เราก็ทำตามพ่อ เราพอจำได้ลางๆว่า แม่พูดประมาณว่า เรายังเด็กอยู่ โตขึ้นก็จำไม่ได้แล้ว และแม่ไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูของยายกับตา เพราะกลัวยายกับตาจะเสียใจ แต่เรากลับจำไม่เคยลืมเลย
เนื่องจากตอนนั้นพวกเรายังเด็กมากๆ พอเราโตขึ้นมาเราก็ถึงรู้ว่า ที่เราเคยโดนทำไปเรียกว่า ข่มขืน เราไม่เคยลืมเหตุการณ์ในตอนนั้นเลย เพราะตอนนั้นเราสงสัยว่านี่คือการเล่นอะไร และเราก็ไม่ได้ชอบ ด้วยความเป็นเด็กโดนพี่บังคับเพื่อแลกกับการซื้อขนมให้กินบ้าง เราใช้ชีวิตมาจนตอนนี้อายุ 30+ แล้ว และเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ละวันเราถามกับตัวเองว่า ทำไมเราถึงโดนแบบนี้ ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่ปกป้องเรา ทำไมแม่เราถึงยังช่วยเหลือครอบครัวป้า และพี่ๆพวกนั้น ซึ่งพี่ๆเราก็มีครอบครัว มีลูกกัน เราได้แต่ภาวนาในใจทุกครั้งขอให้เวรกรรมตามสนอง เราเองก็รู้ว่าหลานๆเราไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมมีแค่เราที่ทุกข์ ทรมานใจ คับแค้น จุกในอก น้ำตาไหลไม่รู้กี่ครั้ง แต่คนที่กระทำกับเรายังใช้ชีวิตตามปกติหน้าตาเฉย แถมแม่เรายังช่วยเหลืออีกต่างหาก เราพยายามทำความเข้าใจว่าเพราะอะไรถึงไปช่วยคนที่ทำแบบนี้กับลูกตัวเองได้ แค่เพราะเป็นญาติพี่น้องกันหรอ แค่กลัวว่าตากับยายจะรู้เรื่องหรอ หรือว่าอะไร เคยได้ยินว่าพ่อกับแม่จะเจ็บปวดกว่าลูก มันจริงหรอ ทำไมเราต้องแบกเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้คนเดียว เราต้องทรมานเพียงคนเดียวเพื่อความสบายใจของครอบครัวใช่มั้ย ตัวเราเองก็ไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลยว่าเรื่องพวกนี้เรายังจำได้นะ เพราะพ่อกับแม่เรามีโรคประจำตัว เราได้แต่แช่งครอบครัวพี่ๆ ถึงแม้หลานจะไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยก็ตาม เพราะเราเจ็บปวดมากกกกก ที่เห็นใช้ชีวิตได้ปกติ ส่วนเราก็เป็นซึมเศร้าที่ไม่มีวันรักษาหาย เราไม่เคยเล่าเรื่องให้ใครฟังแม้แต่แฟนหรือเพื่อนสนิท เราเก็บมันไว้
เราอยากถามเพื่อนๆว่า ถ้าเป็นเพื่อนๆจะ ทำอย่างไรให้ตัวเองทรมานน้อยลง