มาเรียนมหาลัยในเมือง ชวนเเฟนมาอยู่ด้วยเเฟนก็มาอยู่ อยู่ด้วยกันเเรกๆทะเลาะกันบ่อยเพราะเคยคุยกันว่าเวลามาอยู่ด้วย ช่วยทำความสะอาดช่วยเเบ่งเบาภาระ(เขาไม่ได้จ่ายค่าหอที่อยู่ด้วยเลยอยากให้ช่วย) จากนั้นก็มีปัญหาเเบบนี้มาเรื่อยๆ รวมถึงเรื่องเล็กน้อยที่เขาติดนิสัยมาจากที่บ้าน เราก็เคยพูดบ่อยๆว่าจะอยู่บ้านจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไรก็ไม่มีใครว่า เเต่ในเมื่อเขามาอยู่กับเราต้องปรับเปลี่ยนนิสัยบางอย่าง(เขาบอกพยายามปรับ เเต่เราก็เห็นพูด ถามว่าทำมั้ยก็ทำเเต่ทำได้เเค่เเป๊บๆเฉพาะตอนที่เราพูดเรื่องนี้) จากนั้นเขาก็ปล่อยเลยตามเลย ซึ่งก็ถามว่าทำไมถึงเป็นเเบบนี้ คำตอบที่ได้จากเขาคือ "นิสัยเป็นเเบบนี้มาตั้งนาน"ฟิวโมโหะ) บางทีเขาก็พูดเองว่าปรับไม่ได้เพราะเป็นเเบบนี้ ถ้าพูดถึงความรู้สึกกเราต้องเเย่ต้องนอยๆอยู่เเล้ว เเรกๆก็บอกเขาว่านอยนะเเย่นะเพราะเขาทำเเบบนี้ เเต่หลังๆพยายามทำตัวให้ชินเพราะเขาก็ทำนิสัยเดิมๆ(บางเรื่องเราปรับเพื่อให้อยู่ด้วยกันได้ง่าย เเต่รู้สึกว่าเราปรับเท่าไหร่%ทั้งหมดก็ยิ่งลดลงเรื่อยๆ) เเละหลังๆมาเราก็นอยเรื่องการพูดคุยในเเชท เพราะเขาเรียนม.ปลาย ก็ถามว่าทำไมบางทีที่เขาออนถึงไม่ตอบมาๆหายๆบ่อยในช่วงที่ว่าง เราก็พิมพ์ๆไปเป็นฟิวที่นอยๆ เเล้วเขาถึงจะตอบว่าไม่ว่างตอบอย่างนู้นอย่างนี้ (เเล้วก็ถามต่อว่าต้องให้รู้สึกเเบบนี้หรอถึงจะตอบเขาก็บอกว่าไม่) เเต่ทุกครั้งเขาก็ทำเเบบนี้จนเราชิน ช่วงหลังๆไม่ได้รู้สึกอยากคุยหรืออยากถามเหมือนเมื่อก่อน เเล้วอีกเรื่องนึงนะคะที่รู้สึกเป็นปัญหาสำหรับเราคือ ตอนอยู่ด้วยกัน เเล้วช่วงเวลาหนึ่งเราป่วยบ่อยเราก็อุ่นใจว่าเขาจะดูเเลอย่างดี เเต่ก็คิดผิด เขาเห็นเขารับรู้เขาเพียงเเค่พูดว่ากินยาด้วย(พูดเป็นหลักค่ะ) ไม่เทคเเคร์ไม่ดูเเล นอกจากเราขอให้ไปส่งนั่นส่งนี่หยิบของหยิบอะไรให้ เขาถึงจะดูเเล บางครั้งเราป่วยหนักมากๆเราก็อยากให้เขาดูเเลเราเเต่เขาก็สนใจอย่างอื่นมากกว่าเรา หลังจากนั้นพอเราหายป่วยก็ถามเห็นผลว่าเพราะอะไร เขาก็อ้างเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น อย่างคำพูดที่ว่า ไม่ว่าง เเป๊บนึง เเต่ถ้าเราป่วยหนักจนต้องเเอดมิน คงต้องรอเขาพูดคำพวกนี้ บางความคิดเรารู้สึกว่าถ้าเป็นเเบบนี้เราอยู่คนเดียวดีกว่ามั้ย ความคิดนี้เกิดขึ้นในหัวบ่อยๆ บางความรู้สึกรู้สึกว่ามีก็เหมือนไม่มี เรานึกถึงอนาคตว่าถ้าไปอยู่ด้วยกันจริงจังจะไม่เเย่กว่าเดิมหรอเราพูดกับตัวเองมาตลอด
**เเล้วสิ่งสำคัญที่สุดที่เรารู้สึกเเย่มากๆ คือ เราถามบางคำถามหรือถามเหตุผล เเล้วเขาชอบพูดเเรงๆพูดไม่คิดบางคำพูดก็พูดไปถึงพ่อเเม่เรา เเรกๆก็คุยกันถามเหตุผลเขาก็บอกไม่ตั้งใจ เเต่หลังๆก็ยิ่งพูดมากกว่าเดิม เเล้วเราก็ถามเหตุผลอีกเขาก็บอกว่าเป็นเพราะเราเขาถึงพูดเเบบนี้ เเต่เรารู้สึกว่าคนเรามันก็ต้องจัดการอารมณ์ตัวเองให้ได้ ไม่ใช่เหตุผลที่ว่าเพราะสบายใจเลยเลือกที่จะทำเเบบนี้ เราให้เกียรติเขาตลอดไม่เคยพูดไปถึงพ่อเเม่เขาเลย

***โดยพื้นฐานครอบครัวเขาเป็นคนพูดรุนเเรงเสียงดังค่ะ เเละโดยพื้นฐานครอบครัวเราไม่มีใครพูดรุนเเรงเสียงดัง ต่างกันสุดขั้ว 
บางทีเราเจอพ่อเขา เเล้วพ่อเขาดื่มเเอลก็ยิ่งพูดเสียงดังกว่าเดิม เราตกใจจนสมองมันเบลอๆ ตาโต  ใจเต้นเร็ว เราพยายามทำตัวให้ชินกับเรื่องนี้เเต่ทำไม่ได้
ครั้งเเรกเลยค่ะที่เจอเหตุการณ์เเบบนี้เเล้วรู้สึกกลัวพ่อเขาตลอดเวลาถ้ามีโอกาสเจอกัน***

**ความรู้สึกตอนนี้เฉยๆไม่เเน่ใจว่าเพราะความเคยชินมั้ย เเล้วก็เหนื่อยๆด้วย