อยากถามกับทุกคนเลยค่ะ

เริ่มแรกเลยนะคะ คือเรากลับแฟนก็คบมาตามปกติค่ะ มีทะเลาะกันบ้างตามภาษา ซึ่งแฟนเราเขาลงมามำงานค่ะก่อนจะได้เจอกัน แล้วเขากลับขึ้นไปเรียน ช่วงที่เขาขึ้นไปเรียนเรามีทะเลาะกันตลอด แต่สุดท้ายก็ประคับประคองกันผ่านมาได้ แต่ตอนนัทแฟนเราเลือกที่จะไปทำงานที่ชลบุรีค่ะ แต่เราคืออยากให้เขามาทำงานที่กรุงเทพฯ จะได้เจอกันไปหากันได้ตลอด ซึ่งเรายอมรับว่าตอนนั้นเรางี่เง่ามาก ที่อยากให้เขามาทำงานใกล้เรา  แต่เราคิดแค่ว่าเราซับพอร์ทเขาทั้งค่าเรียน ค่ากิน ค่ารายงาน ช่วยเขาทำโครงการจนจบก็เพื่อให้เขามาทำงานและอยู่กับเราค่ะ  แต่พอเขาไปอยู่กับเพื่อนที่ชลบุรีเราก็หาเรื่องทะเลาะบ่อยมาก เพราะเราไม่พอใจกับเรื่องนี้มาก เพราะเราไม่ทราบเหตุผลที่เขาไม่มาทำงานใกล้กับเราค่ะ เพราะเราพร้อมจะซับพอร์ตเขาทั้งค่าเช่าหอ ค่ากิน ค่าอยู่ค่ะ จนสุดท้ายเราก็เลิกกันค่ะ ซึ่งก็เกิดจากหลายสาเหตุ เพราตอนนั้นพี่เขาหึงเรากับพ่อมาก ตอนนั้นเราเหนื่อยมากกับความคิดแบบนี้เราเลยขอเลิกค่ะ พอเราเริ่มทำใจได้ 1 เดือนต่อมาพี่เขาก็กลับมาขอคืนดี เราก็กลับไปค่ะ หลังจากนั้นเขาก็ลงมาทำงานที่กรุงเทพฯจนถึงปัจจุบันค่ะ  แค่เราช่วยกันหางานทำ ด้วยที่เราเป็นคนงี่เง่า   ส่วนพี่เขาก็ขี้หึงมาก ทำให้เรามีปัญหากันเรื่อยมาค่ะ เพราะพี่เขาขี้หึงแม้กระทั่งพี่ที่ทำงาน (ซึ่งเป็นงานที่พี่เขาเคยลงมาทำก่อนขึ้นไปเรียนค่ะแล้วเขารู้จักหมด) แล้วก็มีการหึงพ่อเราอีก จนพ่อเรารู้ ซึ่งพ่อแม่เราไม่พอใจมาก (แต่พี่เขาก็ได้มีการมากราบขอขมาพ่อแม่เราแล้วนะคะ) แต่ว่าผ่านมาก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ ด้วยความที่เขาเป็นคนขี้หึง เขาก็ยังมีการหึงเรากับพ่ออีก ให้เราตั้งกล้องในห้องนอน ซึ่งเราก็ทำค่ะ อีกทั้งเรายังมีกล้องหน้าบ้านและหลังบ้านอีก ที่ให้พี่เขาไปเพื่อลดปัญหาการทะเลาะกันค่ะ แต่ก็ยังมีปัญหาเรื่อยๆ ซึ่งช่วงหลังมาหลังจากที่เราให้แม่เราฝากพี่เขาเข้าทำงานแล้ว เราก็เริ่มกับมาใช้ชีวิตกันตามปกติค่ะ ถึงแม้จะทะเลาะกันบ้างก็ตาม แต่พี่และเราต่างทำงาน ก็เลยรู้สึกว่าคุยกันน้อยลงและมีปัญหามากขึ้นค่ะ ซึ่งส่วนมากก็คงจะเกิดจากเราค่ะ แต่เราก็ปรับกันมาตลอดเวลา  ซึ่งเหมือนจะดีแต่ก็แค่เหมือนนะคะ ยิ่งช่วงหลังมาเราเครียดที่เงินไม่พอใช้  เพราะเราค่าใช้จ่ายสูงมาก ทั้งค่าบ้านที่ผ่อน ค่านมลูก ค่ากินเรา แล้วเรายังต้องมาจ่ายค่าบัตรต่างๆอีก  อีกทั้งยังต้องสำรองเงินเผื่อพี่เขาอีก  เราเลยเครียดมากๆ ค่ะ (ค่าบ้านเป็นบ้านของเรานะคะ พี่เขาไม่ได้อยู่ด้วย ส่วนลูกเราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ) ยิ่งช่วงที่เราเปลี่ยนงานมา เราได้เงินน้อยลงมาก จนไม่พอจ่ายค่าบัตรต่างๆ เราเลยประหยัดขึ้น แต่พี่เขาก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิม พอเงินหมดก็มาขอเราตลอด แต่เราไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าเราก็ตั้งใจจะใช้ชีวิตกับพี่เขาจริงๆ เลยไม่ได้คิดอะไร
แต่พอผ่านมาเรื่อยๆ เราคบกับพี่เขามาสามปี ก็ยังแย่ลง จนตอนนี้เราเป็นหนี้เสียของบัตรหลายใบ  เราเลยคิดว่าพอเขาอยู่ตัวมากขึ้นก็คงไม่เสียค่าใช้จ่ายอะไรมาก เพราะพี่เขาอยู่หอของบริษัท ค่าน้ำค่าไฟ ก็ไม่ต้องจ่าย แต่พอเงินพี่เขาออกมา ก็หมดตลอด ไม่เคยมีมาถึงเราเลย ตอนแรกเราก็คิดว่าเขาส่งเงินให้ทางบ้าน+ใช้หนี้อื่นๆ แต่พี่เขาค่อนข้างจะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าเพราะพี่เขาไปกินเหล้ากับบุหรี่ที่ทำงานบ่อย  แต่ก็ผ่านมาก็ไม่เคยได้จับเงินพี่เขาเลย เราเห็นแก่ตัวใช่ไหมค่ะ ที่มองว่าเงินเป็นสิ่งสำคัญ ยิ่งตอนนี้เงินเดือนเราแค่ 13,000 ค่านมค่าลูกก็แทบจะหมดแล้ว แล้วแต่ละเดือนต้องกันไว้ให้เราและเผื่อพี่เขาด้วยตลอด จนคบวันเกิดเรา เรากันเงินไว้เผื่อเที่ยวและกินจนสิ้นเดือน แต่พึ่งผ่านมาสองวันเราก็ต้องโอนให้แฟนแล้ว 1,000 ซึ่งเราเครียด จนเอาไปทะเลาะกัน พูดจากับพี่เขาแรงๆ จนเขาคิดว่าเราว่าเขาไร้ประโยชน์อะไรแบบนี้ค่ะ  จนมีปัญญากันค่ะ ซึ่งเราร้องไห้หนักมากค่ะ แต่พี่เขาก็ไม่ปลอบเราเลย คุยกับพี่ที่ทำงานจนไม่สนใจเราเลย เราผิดใช่ไหมค่ะที่อยากให้เขาปลอบ ให้เขาเข้าใจเราบ้าง เพราะพอพูดเรื่องเงินที่ไรก็ทะเลาะกันตลอดเพราะที่เขาคิดว่าเราว่าเขาตลอด ซึ่งจริงๆ เราก็คิดนะคะ เพราะที่ผ่านมาเราซับพอร์ต เราให้พี่เขามากจริงๆ หมดไปเยอะมากๆ อีกทั้งเราคิดว่าพี่เขาก็โตมากแล้วเพราะอายุก็ย่าง 29 เขาควรจะเข้าใจมากกว่านี้คะ เพราะเราก็พึ่งอายุ 23 เอง พอเราคิดแบบนี้ก็เลยเกิดปัญหาในใจตลอดเลย จนวันนี้เราทะเลาะกันหนักด้วยเรื่องเงินค่ะ แล้วพี่เขาก็คิดว่าเราว่าเขา เราก็ไม่รู้จะพุดยังไง เพราะเกิดจากการที่พี่เขาไปกินเหล้ากับเพื่อนร่วมงาน จนไม่สนใจเราเลยค่ะ เราร้องไห้ แต่ที่เขาก็ไม่รู้ว่าต้องปลอบเราด้วย เขาบอกว่าเราไม่บอกเขาว่าให้ปลอบ ซึ่งพอได้ยินแบบนี้เราก็ร้องค่ะ แต่พี่เขาก็เลยปล่อยเราร้องไห้แบบไม่สนใจไรเลย ซึ่งเราอึดอัดกับความสัมพันธ์นี้มาก แต่ก็รักพี่เขามากค่ะ เราควรเปลี่ยนตัวเองแบบไหนดีค่ะ เราไม่อยากทะเลาะ หรือมาร้องไห้แบบนี้แล้วค่ะ