คือแม่เราขี้บ่น แต่ที่เขาบ่นบางเรื่องมันก็จริง แต่มันทำให้เรารู้สึกเครียดจากที่ร่าเริงมีความสุขก็คือตึงเครียดรุ้สึกน้อยใจมากที่เราทำอะไรก็ผิด บางทีอยากให้แม่เลิกคิดลบกับอะไรเล็กๆน้อยๆ เราเข้าใจแม่เราเป็นแม่ค้าขายของทุกวันเขากลับมาก็เหนื่อยเลยทำให้เขามีอารมณ์หงุดหงิดกว่าปกติ แม่เหมือนผีเข้าผีออกบางทีก็ดี๊ดี บางทีก็เสียงดังใส่ พูดประชด พูดห้วนๆสะแบบนั้น เราเลยไม่รุ้จะคุยกับแม่แบบไหนดีเราเป็นคนร่าเริงมากๆ ชอบยิ้มชอบหัวเราะ ช่วงก่อนหน้านี้แม่บ่นทุกเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาบ้านทุกคนต้องมาฟังเสียงบ่นทั้งๆที่ก็เหนื่อยกันหมดจนพ่อทนไม่ไหวเลยบอกว่า "เธอจะพูดอะไรเยอะแยะ กลับจากวิ่งงานมาต้องมานั่งฟังเสียงบ่น แม่เลยเงียบไปแล้วก็ไม่ค่อยบ่นแบบแต่ก่อน แต่เมื่อ2วันที่แล้ว เราไปวิ่งงานกับพ่อมา กลับมาค่ำถึงบ้านก็เลยไปนอนที่เตียงเล็กอีกห้องนึงนอนเล่นพักเหนื่อย แม่มาเห็นก็พูดขึ้นว่า "เธออาบน้ำแล้วหรอถึงขึ้นที่นอน? เราเลยบอกว่า"ใส่เสื้อคลุมไป ถอดเสื้อคลุมแล้วเสื้อไม่ได้เละอะไร "แม่ก็บอกว่า "แล้วเธอก็ชอบขนเอาหมอนผ้าห่มไปไว้ห้องเล็กแล้วเดี๋ยวเธอก็ขนมาห้องใหญ่อีก(เรากับพ่อแม่นอนรวมกัน) ขนไปขนมา" พูดแบบไม่สบอารมณ์ เราเลยรู้สึกผิดด้วยแล้วก็น้อยใจที่แม่พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น แล้วเวลาที่แม่กลับจากขายของเวลาเราถามอะไรดีๆ ก็ชอบตอบแบบกวนๆประชดๆเหมือนขี้เกียจตอบเพราะเหนื่อยจากการพูดกับลูกค้าทั้งวันแล้ว เห้อออ เราควรปฎิบัติตัวยังไง ตอนนี้เราเงียบไม่ถามไม่คุยกับแม่เหมือนเดิมเพราะอย่างน้อยคงจะไม่ต้องมาได้ยินเสียงแม่บ่นเรา ซึ่งแม่ก็ไม่บนเราจริงๆ เพราะแม่รู้ว่าเรางอน เราไม่คุยแม่ก็ไม่คุย แต่เรากอึดอัดใจ จะง้อก็กลัวเสียฟอร์ม กลัวง้อเสร็จแม่กลับมาเป็นนางมารร้ายเหมือนเดิมเราก็ไม่อยากจะฟัง คือเราโตมากแล้วค่ะ ตอนนี้19ปี อยู่ปี2แล้ว คิดอยู่จะไปคุยกับแม่ตรงๆเรื่องบ่นดีมั้ยหรือทำตัวเฉยๆไปให้เขาบ่นเหมือนเดิม (แม่ตอนนี้อายุ41)
แม่บ่นและชอบพูดเสียงดังใส่อารมณ์รู้สึกน้อยใจมากไม่คุยกับแม่มา2วันแล้ว