อยากรู้วิถึการใช้ชีวิตของคนที่มีแม่หน่อย

แม่เราเสียแล้วตั้งแต่เราอยู่ประถม  ตอนนี้เราอยู่มัธยมตอนปลาย เราตระหนักได้ว่า เราลืมความรู้สึกตอนที่มีแม่ไปแล้ว มีคนคอยทำทุกอย่าง ปลอบใจกับข้าวเอย งานบ้าน คอยเตือนเวลาเรากับน้องทะเลาะกัน สอนนู้นนี่ให้กับเรา แต่ตอนนี้มันไม่มีแบบนั้นแล้ว กลับจากโรงเรียนก็ต้องซักผ้า ต้องอ่านหนังสือสอบ งานบ้านก็ต้องทำ กำลังใจก็ไม่มี  ด้วยความที่พ่อเราเป็นคนไม่ค่อยปลอบใจ หรือว่า พูดคุยเชิงเล่นๆ ไม่ค่อยเก่ง ก็เลยแบบไม่ได้ปรึกษาหรือว่าคุยอะไรมาก  ไม่ค่อยสอนในเรื่องของการรับมือกับปัญหา เวลาเจอปัญหาหนักๆเราต้องเจ็บเองก่อนถึงจะรู้บางทีมันก็หนักเกินไปจนเรารับไม่ไหว  เวลาเราทะเลาะกับน้องบางทีมันปรับความเข้าใจเองไม่ได้ก็ต้องมีพ่อแม่มาสอนต่างๆมาห้าม มาทำให้เราเข้าใจกัน แต่นี่ไม่ใช่เลยบางทีเรากับน้องทะเลาะกันแล้วไม่คุยกันเลยก็มีเหมือนไม่ใช่คนในครอบครัวเลย  แล้วก็งานบ้านเราก็ไม่ค่อยเป็นหรอก ทำกับข้าวไปซื้อของที่ตลาด อะไรแบบนี้เราไม่ค่อยเป็น เราไม่ได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะมากจากพ่อแม่ เรารู้สึกว่าครอบครัวเราไม่เหมือนครอบครัวอื่นเลยไม่จริงจังกับอะไรเลย อยากทำอะไรก็ทำ เช่นเวลาน้องเราเล่นมือถือมากไป พ่อเราก็ไม่ว่า  แล้วมันจะทำให้น้องเราติดนิสัย ไม่จัดลำดับความสำคัญ  แค่ขาดแม่ไปชีวิตก็วุ่นวายไปหมดแล้ว เราคิดถึงแม่มากๆ 

เลยอยากเรียนรู้สิ่งต่างๆจากคนที่มีแม่หน่อยว่า มันเป็นยังไง แชรืได้ทุกอย่าง เตือนได้