เราเป็นอะไรกันแน่ เราควรพบแพทย์ไหม

สวัสดีเราอายุ 14 เราไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรหรือต้องการอะไรกันแน่ เรายอมรับทุกความจริงนะ แต่ปีที่ผ่านๆมาเราเหนื่อยเหลือเกิน ที่หนักๆคือครอบครัวเกือบจะ100% ตอนนี้เราออกมาเช่าห้องอยู่กับแม่เพราะปัญหาครอบครัวที่เราถูกตาแท้ๆลาวงละเมิดทางเพศ ตอนนี้อยู่ในขั้นฟ้องร้องข้อหาพยายามกระทำชำเราเด็กเายุไม่เกิน15ปีและล่วงละเมิดทางเพศเด็กอายุไม่เกิน13ปี เราโดนมาตั้งแต่ป.2-ม.2 ที่เราไม่เคยบอกใครเลยเพราะเรากลัว กลัวว่าเราจะเป็นตัวสร้างปัญหา บ้านเรามีฐานะค่อนไปทางยากจน แม่ขายกับข้าว ยายพิการ ตาเป็นยามเงินเดือนสามพัน เราอยู่จ.หนึ่งในภาคอีสาน แต่สิ่งที่เราสงสัยในตัวเองจริงๆคือ ตลอดระยะเวลาตั้งแต่ป.6-ม.2มานี้เราแปลกไป เวลาเราร้องไห้เพราะหลายอย่าง เราจะรู้สึกตลกกับชีวิตตัวเองและเราจะชอบยิ้ม เราจะหัวเราะตลอด เรารู้สึกสมเพชในชีวิตตัวเองมาก รู้สึกทรมานไม่อยากอยู่ใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว เราเกลียดที่สุดคือแม่เรา ใช่ค่ะเราไม่ได้รักเขาในฐานะแม่อีกแล้ว เรามองแค่เขาเป็นผู้ให้กำเนิด เพราะเราทรมานกับเขามากเหลือเกืน จนเราคงจะบรรยายความทรมานนี้ในข้อความไม่ได้ เราคิดว่าแม่เราอาจจะป่วย ความคิดเขามันท้อกสิกมากจริงๆ เราไม่เคยเจอใครนิสัยแบบนี้เลยพูดจริงๆ เราไม่รู้จะต้องอธิบายยังไงให้ทุกคนรับรู้ว่าทำไมเราถึงเกลียดแม่ตัวเอง และเขาทำให้เราไม่มีความสุขเลย เราเหนื่อย คำว่าเหนื่อยมันตัวใหญ่มาก เราแค่อยากหายไป แต่เรากลัวอะไรอยู่ ทำไมเราไม่ลงมือ เราเคยวางแผนฆ่าแม่หลายครั้งมาก่อน เคยคิดจะจุดไฟเผาบ้าน เคยคิดจะเอามีดแทง เคยคิดจะเอาปากกาไปแทง หรือภาวนาให้เขาฆ่าเราไปเสียเลยก็ดี

เราเป็นเด็กที่เกิดจากความผิดพลาด แม่พร่ำบอกเราเสมอว่าพ่อเราที่พอรู้ว่าแม่ท้องก็เสนอเงินให้แม่ไปเอาเราออก แต่แม่บอกว่าแม่รักเราแม่เลยไม่ทำ แต่รู้ไหมสิ่งที่มากกว่าการแสดงออกว่ารักคือคำที่บอกว่าน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากเราให้ตายๆไปแต่แรก เราไม่เข้าใจมุมของแม่หรอก แต่เราไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความรักของเขาเลย... แม่เราก็เคยคิดฆ่าตัวตาย แม่เราเคยถูกข่มขืน แม่เราดิ้นรนให้เราไปเรียนในทุกวันนี้ เรารู้ว่ามันเหนื่อย แต่มันใช่ข้ออ้างที่เขาจะทำลายความรู้สึกของเราจริงๆหรอ เราวาดฝันถึงอนาคตตัวเองไม่ได้เลยค่ะ เราเคยพยายามแล้ว พยายามที่จะรักตัวเอง ปลอบโยนตัวเอง เชียร์อัพตัวเองว่าซักวันจะเป็นของเรา มีอีกมากมายที่เราไม่ได้เล่า และเราวางแผนจะกินยาวันพรุ่งนี้หลังจากที่โพสต์กระทู้นี้ค่ะ ปัญหาที่เราได้เจอในคืนนี้คือ เราเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องธรรมดาเลยค่ะ แม่เราให้เรานับเงินที่ไปขายของมาให้ส่วนเขาก็ไปอาบน้ำ แต่สิ่งที่เขาทำประจำคือการ บั่นทอนเราหรือที่เขาคิดว่าเป็นการหยอกล้อลูกเล่น ซึ่งเขาทำแบบนี้มาหลายปีแล้วค่ะ เราบอกเขาตลอดว่าเราไม่ชอบ ย้ำว่าเราบอกตลอดจริงๆด้วยร้ำเสียงปกติ บอกดีๆ ซึ่งในวันนี้เขาก็ยังทำ (ก่อนนั้นเขาไปดื่มเหล้ามา) เขาส่ายตูด บีบเสียง พูดถึงเราว่าเราหน้าตาไม่ดี ดำก็ดำ ขี้เหร่ โง่ ใช้คำหยาบเช่น อีสันดาน อีปึก(โง่) และใช่ค่ะนี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่าหนอกล้อลูก แต่รอบแรกเราปล่อยผ่านไป และนับเงินต่อ จนกระทั่งเขาอาบน้ำเสร็จเลยกลับมาทำแบบเดิมอีกครั้ง เราที่หมดความอดทนจึงได้ทำกลับแบบที่เขาทำ ทำกลับในที่นี้คือบีบเสียง แลบลิ้นล้อ และพูดใส่ไฟให้เขาทำตามให้สิ ทำตามไปให้ได้ตลอดนะ เราแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกนะคะผู้ใหญ่ทุกคนที่กำลังอ่าน แต่เราสามารถสาบานได้ว่า เราทำเพื่อตอบกลับเขาโดยสัญชาตญาณ เพราะเราเองก็อยากให้เขาทบทวนการกระทำตัวเองสักที แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ อย่ามาทำกับกูแบบนี้ อีห่-นี่ กูเป็นแม่นะ เดี๋ยวจะโดนอีคว- (ปลแม่เราอายุ40จะ50แล้วค่ะ และเรามีพี่สาวคนนึงต่างพ่ออายุ23-24)
ซึ่งเราไม่หยุดค่ะ เราเลือกเถียงเขาต่อเพราะเรารู้สึกว่าเราปกป้องตัวเองบ้างได้ และเขาก็เอาพี่สาวมาขู่พรรณนา ว่าจะโทรฟ้อง จะอัดเสียงฟ้อง หรือให้เราลองไปเถียงพี่ดูบ้าง เราเลยใส่ไฟเขาอีกต่างๆนาๆ จนเขาก็โทรไปหาพี่เรา และพูดไปเรื่อย(หมายถึงที่ไม่เกี่ยวกับประเด็นที่เกิดขึ้น) เขาพูดเอาดีเข้าตัวเอง ให้ตัวเองดูน่าสงสารให้พี่เราฟังว่าเขาทำงานเขาเหนื่อย แต่เราไม่ทำอะไรเลย ในที่นี้เราขอบอกว่าเราทำ ทำเยอะเลยด้วยแต่ขอไม่อธิบายให้ยาวค่ะ และก็มีการพูดคุยมีปากเสียงกันอีกมาก จนเราไม่ไหวตอนนั้นคิดแค่เดี๋ยวเราตายเอง เราเลยเดินออกไปหลังครัว หยิบมีดมา ตั้งใจจะปาดคอตัวเองให้หลุดพ้น แต่ไม่รู้สิคะเราทำได้แค่หัวเราะ มันหยุดหัวเราะไม่ได้ ในใจก็บอบช้ำจนทนไม่ไหว แต่มันก็หัวเราะและยิ้มไม่หยุด สุดท้ายเราก็ไม่กล้าลงมือและได้แต่นั่งยองเอามีดขูดถังน้ำแข็งและร้องไห้ไปเรื่อยๆ ความคิดในหัวมากมายฟุ้งซ่านมากๆ คิดถึงการตายล้วนๆ ทั้งการผูกคอ การกินยา การไปโดนรถชน การโดดน้ำ การโดดตึก การกินยา และเราได้ทำแบบนั้นอยู่2ชม และตัดสินใจกลับเข้ามาในห้อง เปิดดูโทรศัพท์พบข้อความของพี่สาวบอกว่าจะเอายังไง จะลาออกมาทำงานมั้ย 

เราลืมบอกไปว่าช่วงป.5ขึ้นมาเรามีปัญหากับแม่หนักมากๆ ไม่คุยกันเป็นปีๆ แต่เราไม่ได้คุยกับแม่เรายอมรับว่าเรามีความสุขขึ้นมากเลยค่ะ แต่ก็จะมีอาการบ้างที่ร้องไห้เกือบทุกวัน และจะปวดหัวเรื้อรังตลอด เราปวดหัวเรื้อรังมา3-4ปีแล้ว มีอาการชอบทุบหัวตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ เวลาร้องไห้ต้องปลีกตัวมาร้องคนเดียวเท่านั้น หรือไม่ก็จะทุบต้นขา กัดแขนตัวเอง หรือทำอะไรซักอย่างให้เจ็บตัวซ้ำไปซ้ำมา เราไม่เข้าใจพฤติกรรมนี้ว่ามาได้ยังไง แล้วทำไปทำไม แต่ถ้าเรายังมาตอบกระทู้ได้แปลว่าเรายังอยู่ ถ้าเราไม่มาแปลว่าเราไม่ได้อยู่แล้ว ขอโทษตัวเองด้วยที่รักษาตัวเองไว้ไม่ได้จริงๆ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่